Μέ τήν συμμετοχή πλήθους πιστῶν καθ’ ὃλον τό διήμερο 16 καί 17 Σεπτεμβρίου, ἑόρτασε ἡ πόλις τῶν Πατρῶν τήν ἱερά μνήμη τῆς Ἁγίας Σοφίας καί τῶν Θυγατέρων της, στόν ὁμώνυμο μεγαλοπρεπῆ Ναό τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Γυναικῶν.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη στήν κατά Χριστόν παιδεία πού ἒδωσε ἡ Ἁγία Σοφία στίς Θυγατέρες της, ὣστε σέ παιδική ἡλικία νά ὑπομείνουν ἀγογγύστως φρικτά μαρτύρια γιά τήν Χριστοῦ τήν ἀγάπη.
Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή ὁ Σεβασμιώτατος ἒκαμε ἒκκληση στούς γονεῖς, ὣστε κοντά στίς ἂλλες φροντίδες γιά γνώση καί μάθηση τῶν παιδιῶν μέσα ἀπό φροντιστήρια, ὡς λ.χ. ξένων γλωσσῶν, νά τά μάθουν τήν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία πρέπει ὃλοι νά γνωρίζωμε, ὣστε εὒκολα καί μέ χαρά νά ἐπικοινωνοῦμε μέ τόν Θεό, μέ τούς Ἀγγέλους, μέ τούς Ἁγίους, μεταξύ μας.
Ὁ Σεβασμιώτατος ἀναλύοντας κάποιους ὃρους ἐνδεικτικά ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική γλῶσσα, στάθηκε ἰδιαίτερα στόν ὃρο Θεία Εὐχαριστία καί ἐτόνισε τί σημαίνει γιά τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὃρος αὐτός. Πρόκειται, εἶπε, γιά αὐτό τοῦτο τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, γιά τό μέγιστο θαῦμα, γιά τό Μυστήριο τῆς Ζωῆς μέσα ἀπό τό ὁποῖο ζωογονεῖται, ἀφθαρτοποιεῖται καί σώζεται ὁ ἂνθρωπος. Ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι ὁ Ἲδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος θεραπεύει ἀπό τά δήγματα τοῦ διαβόλου, ἀπό τήν φθορά καί τήν ἀσθένεια καί χαρίζει, ὂχι ἃπλῶς αὐτή τήν ζωή, ἀλλά τήν αἰώνια ζωή.
Ἂς σταματήσουν κάποιοι, ἐσυνέχισε ὁ Σεβασμιώτατος, νά προκαλοῦν τόν πιστό Ὀρθόδοξο Ἑλληνικό Λαό καί νά ὑβρίζουν οὐσιαστικά τήν πίστη του καί αὐτήν ταύτην τήν οὐσία τῆς ὑποστάσεώς του καί τόν ἲδιο τόν πυρῆνα τῆς Ἐκκλησίας ἐκμεταλλευόμενοι τήν συγκυρία τῆς νόσου τοῦ Κορωνοϊοῦ. Δέν προσφέρουν οὐδεμίαν ὑπηρεσίαν στήν κοινωνία, ἀλλ’ ἀντιθέτως δημιουργοῦν προβλήματα στήν ὃλη προσπάθεια ἀντιμετωπίσεως τῆς καταστάσεως τῆς πανδημίας. Ἒχουν κάθε δικαίωμα νά μή πιστεύουν, ἀλλά δέν ἒχουν τό δικαίωμα νά ἐκφράζωνται ὑποτιμητικά γιά τό Μυστήριο τῶν Μυστηρίων καί γενικῶς γιά τήν ὑπόσταση τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἐκκλησία ἒπραξε καί πράττει ὃ,τι εἶναι δυνατόν γιά τήν προστασία τῶν παιδιῶν της καί ὃλων τῶν ἀνθρώπων. Αὐτοθυσιαστικά προσεφέρθη καί προσφέρεται καθ’ ὃλην τήν διάρκεια αὐτῆς τῆς δοκιμασίας.
Τό θέμα τῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο γιά τήν Ἐκκλησία. Οὐδείς δύναται νά πλήξῃ τόν πυρῆνα τῆς Ἐκκλησίας, οὒτε θά ἐπιτρέψωμε ὁ,τιδήποτε καί ἀπό ὃπου καί ὃποιον καί ἂν προέρχεται, νά θίξῃ τήν πίστη μας, τό Μυστήριο τῆς Ζωῆς.
Ὃμως, τήν ὡραιοτέρα ἀπάντηση ἐτόνισε ὁ Σεβασμιώτατος, τήν δίδει ὁ πιστός Λαός τοῦ Θεοῦ πού κατά ἑκατοντάδες προσέρχεται εἰς πεῖσμα τοῦ μισοκάλου διαβόλου καί τῶν μιαρῶν ὀργάνων του καί κοινωνεῖ, σέ κάθε Θεία Λειτουργία, τῶν Θείων καί Ἀχράντων Μυστηρίων.
Ἀπό τά νήπια μέχρι τούς ἀνθρώπους μεγάλης ἡλικίας, μετέχουν στό Μυστήριο τῆς Ζωῆς καί οὐδείς ποτέ ἠσθένησε, οὒτε καί θά ἀσθενήσῃ. Αὐτό μαρτυρεῖ ἡ ἐμπειρία αἰώνων στήν Ἐκκλησία, αὐτό βεβαιώνει καί ἡ σύγχρονη πραγματικότητα.
Ἀέρα δέρουν λοιπόν, οἱ πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας καί «πρός κέντρα λακτίζουν».
Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, ἐτελέσθη ὁ πανηγυρικός Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου, ὁ ὁποῖος στό κήρυγμά του ἀνεφέρθη στό βίο καί τό μαρτύριο τῶν Ἁγίων Μαρτύρων γυναικῶν, Σοφίας καί τῶν θυγατέρων αὐτῆς, τῆς Πίστεως, τῆς Ἐλπίδος καί τῆς Ἀγάπης καί ἀνέλυσε τήν σημειολογία τῶν ὀνομάτων τῶν τεσσάρων Ἁγίων Γυναικῶν.
Στό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη στήν κατά Χριστόν παιδεία πού ἒδωσε ἡ Ἁγία Σοφία στίς Θυγατέρες της, ὣστε σέ παιδική ἡλικία νά ὑπομείνουν ἀγογγύστως φρικτά μαρτύρια γιά τήν Χριστοῦ τήν ἀγάπη.
Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή ὁ Σεβασμιώτατος ἒκαμε ἒκκληση στούς γονεῖς, ὣστε κοντά στίς ἂλλες φροντίδες γιά γνώση καί μάθηση τῶν παιδιῶν μέσα ἀπό φροντιστήρια, ὡς λ.χ. ξένων γλωσσῶν, νά τά μάθουν τήν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία πρέπει ὃλοι νά γνωρίζωμε, ὣστε εὒκολα καί μέ χαρά νά ἐπικοινωνοῦμε μέ τόν Θεό, μέ τούς Ἀγγέλους, μέ τούς Ἁγίους, μεταξύ μας.
Ὁ Σεβασμιώτατος ἀναλύοντας κάποιους ὃρους ἐνδεικτικά ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική γλῶσσα, στάθηκε ἰδιαίτερα στόν ὃρο Θεία Εὐχαριστία καί ἐτόνισε τί σημαίνει γιά τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὃρος αὐτός. Πρόκειται, εἶπε, γιά αὐτό τοῦτο τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, γιά τό μέγιστο θαῦμα, γιά τό Μυστήριο τῆς Ζωῆς μέσα ἀπό τό ὁποῖο ζωογονεῖται, ἀφθαρτοποιεῖται καί σώζεται ὁ ἂνθρωπος. Ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι ὁ Ἲδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος θεραπεύει ἀπό τά δήγματα τοῦ διαβόλου, ἀπό τήν φθορά καί τήν ἀσθένεια καί χαρίζει, ὂχι ἃπλῶς αὐτή τήν ζωή, ἀλλά τήν αἰώνια ζωή.
Ἂς σταματήσουν κάποιοι, ἐσυνέχισε ὁ Σεβασμιώτατος, νά προκαλοῦν τόν πιστό Ὀρθόδοξο Ἑλληνικό Λαό καί νά ὑβρίζουν οὐσιαστικά τήν πίστη του καί αὐτήν ταύτην τήν οὐσία τῆς ὑποστάσεώς του καί τόν ἲδιο τόν πυρῆνα τῆς Ἐκκλησίας ἐκμεταλλευόμενοι τήν συγκυρία τῆς νόσου τοῦ Κορωνοϊοῦ. Δέν προσφέρουν οὐδεμίαν ὑπηρεσίαν στήν κοινωνία, ἀλλ’ ἀντιθέτως δημιουργοῦν προβλήματα στήν ὃλη προσπάθεια ἀντιμετωπίσεως τῆς καταστάσεως τῆς πανδημίας. Ἒχουν κάθε δικαίωμα νά μή πιστεύουν, ἀλλά δέν ἒχουν τό δικαίωμα νά ἐκφράζωνται ὑποτιμητικά γιά τό Μυστήριο τῶν Μυστηρίων καί γενικῶς γιά τήν ὑπόσταση τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἐκκλησία ἒπραξε καί πράττει ὃ,τι εἶναι δυνατόν γιά τήν προστασία τῶν παιδιῶν της καί ὃλων τῶν ἀνθρώπων. Αὐτοθυσιαστικά προσεφέρθη καί προσφέρεται καθ’ ὃλην τήν διάρκεια αὐτῆς τῆς δοκιμασίας.
Τό θέμα τῆς Θείας Κοινωνίας εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο γιά τήν Ἐκκλησία. Οὐδείς δύναται νά πλήξῃ τόν πυρῆνα τῆς Ἐκκλησίας, οὒτε θά ἐπιτρέψωμε ὁ,τιδήποτε καί ἀπό ὃπου καί ὃποιον καί ἂν προέρχεται, νά θίξῃ τήν πίστη μας, τό Μυστήριο τῆς Ζωῆς.
Ὃμως, τήν ὡραιοτέρα ἀπάντηση ἐτόνισε ὁ Σεβασμιώτατος, τήν δίδει ὁ πιστός Λαός τοῦ Θεοῦ πού κατά ἑκατοντάδες προσέρχεται εἰς πεῖσμα τοῦ μισοκάλου διαβόλου καί τῶν μιαρῶν ὀργάνων του καί κοινωνεῖ, σέ κάθε Θεία Λειτουργία, τῶν Θείων καί Ἀχράντων Μυστηρίων.
Ἀπό τά νήπια μέχρι τούς ἀνθρώπους μεγάλης ἡλικίας, μετέχουν στό Μυστήριο τῆς Ζωῆς καί οὐδείς ποτέ ἠσθένησε, οὒτε καί θά ἀσθενήσῃ. Αὐτό μαρτυρεῖ ἡ ἐμπειρία αἰώνων στήν Ἐκκλησία, αὐτό βεβαιώνει καί ἡ σύγχρονη πραγματικότητα.
Ἀέρα δέρουν λοιπόν, οἱ πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας καί «πρός κέντρα λακτίζουν».
Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, ἐτελέσθη ὁ πανηγυρικός Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου, ὁ ὁποῖος στό κήρυγμά του ἀνεφέρθη στό βίο καί τό μαρτύριο τῶν Ἁγίων Μαρτύρων γυναικῶν, Σοφίας καί τῶν θυγατέρων αὐτῆς, τῆς Πίστεως, τῆς Ἐλπίδος καί τῆς Ἀγάπης καί ἀνέλυσε τήν σημειολογία τῶν ὀνομάτων τῶν τεσσάρων Ἁγίων Γυναικῶν.