Ένα επιθετικό σχέδιο της Τουρκίας κατά της Ελλάδος, το οποίο προετοιμαζόταν επί χρόνια με τη δηλωμένη υποστήριξη της Γερμανίας και της φιλότουρκης Καγκελαρίου της, Άγκελα Μέρκελ, έλαβε σάρκα και οστά τον Μάρτιο στον Έβρο, όπου η Τουρκία προσπάθησε να στείλει στην Ελλάδα χιλιάδες παράνομους μετανάστες, προκειμένου να αποδείξει ότι τα ελληνικά χερσαία σύνορα με την Τουρκία είναι αφύλακτα και απροστάτευτα κι έτσι να δημιουργήσει ψυχολογικά πλεονεκτήματα στον τούρκικο στρατό, καθώς επίσης ψυχολογικά προβλήματα στον αντίστοιχο ελληνικό στρατό.
Του Παναγιώτη Αποστόλου
Πολιτικού αναλυτή – αρθρογράφου
Του Παναγιώτη Αποστόλου
Πολιτικού αναλυτή – αρθρογράφου
Κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα καλούσε την ελληνική κυβέρνηση, πριν από την στρατιωτική επίθεση, να παραδοθεί άνευ όρων και να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου, με θεματολογία όλες εκείνες τις παράφρονες απαιτήσεις του ισλαμοφασίστα Προέδρου της Τουρκίας Ρ. Τ. Ερντογάν και των αλαζόνων και ανιστόρητων αξιωματούχων του.
Αλλ΄ όμως επετεύχθη το ανέλπιστο. Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Πατρίδος μας, παρ΄ ότι επί μια δεκαετία (των Μνημονιακών χρόνων) βρέθηκαν εγκαταλειμμένες από τις ελληνικές κυβερνήσεις, εν τούτοις, οπλισμένες με την ελληνική ψυχή τους στραπατσάρισαν τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Τούρκου Σατράπη και κατέγραψαν χρυσή σελίδα στην μεγάλη ιστορία τους, που ονομάστηκε ως το “Έπος του Έβρου”.
Μη επιτρέποντας την μαζική είσοδο παράνομων μουσουλμανικών πληθυσμών στα ανατολικά χερσαία σύνορά μας, επιδεικνύοντας υψηλό επαγγελματισμό και αφοσίωση στο καθήκον τους.
Ακολούθως, η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να μετατρέψει το Ελληνό-τουρκικό πρόβλημα σε Ευρώ-τουρκικό. Εκμεταλλευόμενη όλο το αρνητικό κλίμα που είχαν δημιουργήσει οι επιθετικές ενέργειες, οι αλαζονικές συμπεριφορές και οι προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν. Κατάφερε να αποκομίσει συμφωνίες εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεών μας - στις οποίες πρωτοστάτησε ο ΥΠΕΘΑ Νίκος Παναγιωτόπουλος - και διεύρυνε μέσω της διπλωματικής οδού παγωμένες “φιλίες” που άλλαξαν τους συσχετισμούς – όπου πρωτοστάτησε ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας - μιας και μέχρι εκείνης της στιγμής, υπήρχε αρνητική διάθεση των “εταίρων” μας στην ΕΕ, ώστε να αντιληφθούν ότι η ισλαμοφασιστική επιθετικότητα του Τούρκου Σουλτάνου ήταν πρόβλημα της Ευρώπης συνολικά, από κάποιον που οραματιζόταν την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Μετά τον Έβρο, ηττήθηκε και στο Αιγαίο ο Ρ. Τ. Ερντογάν…
Αλλά ήταν σίγουρο, ότι ο Τούρκος Σουλτάνος δεν θα καθόταν στη συνέχεια καλά. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που ήταν τσαλακωμένος ο εγωισμός και το γόητρό του, κι αφού φρόντιζε να διατηρεί μεγάλη ένταση με τις καθημερινές ανιστόρητες και παράλογες απαιτήσεις του.
Έτσι, το τρίτο δεκαήμερο του Ιουλίου, η Τουρκία ξεκίνησε νέα επιθετική πολιτική κατά της Ελλάδος βγάζοντας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο το ερευνητικό σκάφος Oruc Reis και πλήθος πολεμικών της πλοίων πέριξ αυτού.
Ωστόσο πάλι οι Ένοπλες Δυνάμεις της Πατρίδος μας “κλείδωσαν” το Αιγαίο μας και απέτρεψαν τις επεκτατικές σκέψεις των ανισόρροπων νέο-Οθωμανών, οι οποίοι έμειναν στις λεκτικές επιθέσεις.
Παρ΄ όλα ταύτα και παρά τη δεύτερη ήττα του Ερντογάν, τον ίδιο χρόνο, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Γερμανία, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης και της Συμφωνίας των θαλασσίων ζωνών, προσπάθησαν να μοιράσουν το “καρπούζι” στη μέση, μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Ενισχύοντας την φρασεολογία του Ρ. Τ. Ερντογάν περί “έντιμου συμβιβασμού”, επ΄ ονόματι της αποκλιμάκωσης στο Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο. Ενισχύοντας τις παράφρονες απαιτήσεις του ισλαμοφασίστα Ερντογάν περί του τουρκικού δόγματος win-win και καζάν-καζάν – που δυστυχώς βρίσκει κάποιους οπαδούς και στο εσωτερικό της χώρας μας – για διευθέτηση των διαφορών, που βρίσκονται στα τούρκικα σαλεμένα μυαλά. Πετώντας ταυτόχρονα στον κάλαθο των αχρήστων τις συνεχείς εξαγγελίες του Έλληνα Πρωθυπουργού περί μιας και μόνης διαφοράς κι ότι: «Σταματούν οι προκλήσεις, ξεκινούν οι συζητήσεις».
Συνεχίζεται η φιλότουρκη πολιτική του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας…
Σε αυτές τις παράλογες, παράφρονες τουρκικές απαιτήσεις η Γερμανία της Άγκελα Μέρκελ, επιδιώκει να σύρει σε διάλογο την Ελλάδα με την Τουρκία ως μεσολαβητής, χωρίς να αποσαφηνίζει ότι αυτός ο διάλογος θα αφορά μόνο την πάγια πολιτική θέση της ελληνικής κυβερνήσεως, περί της υφαλοκρηπίδας. Επιζητώντας προφανώς, ο διάλογος να αφορά όλες τις παράνομες απαιτήσεις της Τουρκίας.
Εκεί πιθανώς αποσκοπούσε – εν μέσω της συνεχώς κλιμακούμενης κρίσης στο Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο από την Τουρκία – η παρέμβαση του φιλότουρκου και προστατευόμενου της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ περί έναρξης του διαλόγου μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδος.
Μια τοποθέτηση του φιλότουρκου Γραμματέα του ΝΑΤΟ, που προκάλεσε πολιτικό σάλο στην Ελλάδα από την αντιπολίτευση και έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Αφού κατηγορήθηκε για μυστική διπλωματία, εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Και έτσι είναι, αν έγινε αυτή η αρχή διαλόγου με διπλωματικά κλιμάκια, όταν το Oruc Reis συνέχιζε τα σουλάτσα του στην ελληνική υφαλοκρηπίδα υποστηριζόμενο από τον τουρκικό στόλο.
Όταν ΝΑΤΟ και Γερμανία ουδέποτε απαίτησαν από την Τουρκία την αποχώρηση του τουρκικού ερευνητικού και του τουρκικού στόλου από το Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο, προκειμένου να ξεκινήσει ο διάλογος.
Κι αν αποχώρησαν, αποχώρησαν κάνοντας ένα βήμα πίσω, λόγω του τρόμου που έχει κυριεύσει την Τουρκία από την επιθετική πολιτική της Γαλλίας του Εμανουέλ Μακρόν, αλλά και της “δαμόκλειας σπάθης” που επικρέμεται στο κεφάλι της Τουρκίας, λόγω της επικείμενης Συνόδου της ΕΕ στα τέλη Σεπτεμβρίου, όπου θα αποφασιστούν οι οικονομικές κυρώσεις που θα επιβληθούν στην Τουρκία. Σε μια διαλυμένη οικονομικά Τουρκία.
Με ποιον θα κάνετε διάλογο κύριε Πρωθυπουργέ;
Ωστόσο, πιστεύω ότι ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του αντιλαμβάνονται ότι η αποχώρηση των τουρκικών πλοίων, είναι καθαρά προσχηματική και εμπεριέχει σαφή πολιτικό αποπροσανατολισμό.
Θα πρέπει να κατάλαβε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ότι δεν αρκεί από μέρους της Ελλάδος η καλή πρόθεση για την έναρξη διαλόγου με την Τουρκία. Απαιτείται να έχει απέναντί της και έναν έντιμο συνομιλητή. Θεωρεί ότι μπορεί να είναι τέτοιος ο Ρ. Τ. Ερντογάν, όταν καθημερινά παρανομεί κατά της Συνθήκης της Λωζάννης και του Διεθνούς Δικαίου που απορρέει από τη Συμφωνία των θαλασσίων ζωνών (1982);
Θεωρεί ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, πως είναι έντιμος και καλός συνομιλητής ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν, από τη στιγμή που αποσύρει τον στόλο του και ταυτόχρονα μας λέγει:
«… Επιτέλους αποφάσισε να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η Ελλάδα, αφού είδε την αποφασιστικότητα της Τουρκίας και τη σταθερή στάση της απέναντι σε εκβιασμούς και απειλές»;
Όταν ισχυρίζεται, πως:
«Η Ελλάδα συνειδητοποίησε ότι η γλώσσα των απειλών δεν δούλεψε στην Ανατολική Μεσόγειο και ότι η Τουρκία δεν θα λύγιζε απέναντι στη ληστεία ή τον εκβιασμό».
Πώς είναι δυνατόν να συνομιλήσει κάποιος σώφρων, κάποιος λογικός, με κάποιον παράφρονα και παράλογο;
Πού μέσα στα άλλα παράλογα πού ισχυρίζονται καθημερινά, απαιτούν (τελευταία τουρκική ανακάλυψη) μέσω της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Γενί Σαφάκ, να λάβουν τουρκικό όνομα 152 ελληνικά νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, στο Θρακικό Πέλαγος, στο Αιγαίο Πέλαγος και στο Κρητικό Πέλαγος, γιατί τα αμφισβητεί ως ελληνικά η Τουρκία;
Όταν την ίδια ώρα πού δείχνουν έτοιμοι για διάλογο, ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου μας λέγει, πώς αυτός ο διάλογος θα γίνει χωρίς προϋποθέσεις;
Την ώρα λοιπόν, που οι Τούρκοι προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο εν όψει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και των οικονομικών κυρώσεων, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να μην κάνει βήμα πίσω επιζητώντας μετά επιτάσεως και σε αυστηρό τόνο να επιβληθούν άμεσα οι οικονομικές κυρώσεις κατά της Τουρκίας, παρ΄ ότι είναι σίγουρη η παρέμβαση της Γερμανίας περί της αναβολής τους..
Αλλ΄ όμως επετεύχθη το ανέλπιστο. Οι Ένοπλες Δυνάμεις της Πατρίδος μας, παρ΄ ότι επί μια δεκαετία (των Μνημονιακών χρόνων) βρέθηκαν εγκαταλειμμένες από τις ελληνικές κυβερνήσεις, εν τούτοις, οπλισμένες με την ελληνική ψυχή τους στραπατσάρισαν τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Τούρκου Σατράπη και κατέγραψαν χρυσή σελίδα στην μεγάλη ιστορία τους, που ονομάστηκε ως το “Έπος του Έβρου”.
Μη επιτρέποντας την μαζική είσοδο παράνομων μουσουλμανικών πληθυσμών στα ανατολικά χερσαία σύνορά μας, επιδεικνύοντας υψηλό επαγγελματισμό και αφοσίωση στο καθήκον τους.
Ακολούθως, η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να μετατρέψει το Ελληνό-τουρκικό πρόβλημα σε Ευρώ-τουρκικό. Εκμεταλλευόμενη όλο το αρνητικό κλίμα που είχαν δημιουργήσει οι επιθετικές ενέργειες, οι αλαζονικές συμπεριφορές και οι προκλητικές δηλώσεις του Ερντογάν. Κατάφερε να αποκομίσει συμφωνίες εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεών μας - στις οποίες πρωτοστάτησε ο ΥΠΕΘΑ Νίκος Παναγιωτόπουλος - και διεύρυνε μέσω της διπλωματικής οδού παγωμένες “φιλίες” που άλλαξαν τους συσχετισμούς – όπου πρωτοστάτησε ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας - μιας και μέχρι εκείνης της στιγμής, υπήρχε αρνητική διάθεση των “εταίρων” μας στην ΕΕ, ώστε να αντιληφθούν ότι η ισλαμοφασιστική επιθετικότητα του Τούρκου Σουλτάνου ήταν πρόβλημα της Ευρώπης συνολικά, από κάποιον που οραματιζόταν την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Μετά τον Έβρο, ηττήθηκε και στο Αιγαίο ο Ρ. Τ. Ερντογάν…
Αλλά ήταν σίγουρο, ότι ο Τούρκος Σουλτάνος δεν θα καθόταν στη συνέχεια καλά. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που ήταν τσαλακωμένος ο εγωισμός και το γόητρό του, κι αφού φρόντιζε να διατηρεί μεγάλη ένταση με τις καθημερινές ανιστόρητες και παράλογες απαιτήσεις του.
Έτσι, το τρίτο δεκαήμερο του Ιουλίου, η Τουρκία ξεκίνησε νέα επιθετική πολιτική κατά της Ελλάδος βγάζοντας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο το ερευνητικό σκάφος Oruc Reis και πλήθος πολεμικών της πλοίων πέριξ αυτού.
Ωστόσο πάλι οι Ένοπλες Δυνάμεις της Πατρίδος μας “κλείδωσαν” το Αιγαίο μας και απέτρεψαν τις επεκτατικές σκέψεις των ανισόρροπων νέο-Οθωμανών, οι οποίοι έμειναν στις λεκτικές επιθέσεις.
Παρ΄ όλα ταύτα και παρά τη δεύτερη ήττα του Ερντογάν, τον ίδιο χρόνο, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Γερμανία, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης και της Συμφωνίας των θαλασσίων ζωνών, προσπάθησαν να μοιράσουν το “καρπούζι” στη μέση, μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Ενισχύοντας την φρασεολογία του Ρ. Τ. Ερντογάν περί “έντιμου συμβιβασμού”, επ΄ ονόματι της αποκλιμάκωσης στο Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο. Ενισχύοντας τις παράφρονες απαιτήσεις του ισλαμοφασίστα Ερντογάν περί του τουρκικού δόγματος win-win και καζάν-καζάν – που δυστυχώς βρίσκει κάποιους οπαδούς και στο εσωτερικό της χώρας μας – για διευθέτηση των διαφορών, που βρίσκονται στα τούρκικα σαλεμένα μυαλά. Πετώντας ταυτόχρονα στον κάλαθο των αχρήστων τις συνεχείς εξαγγελίες του Έλληνα Πρωθυπουργού περί μιας και μόνης διαφοράς κι ότι: «Σταματούν οι προκλήσεις, ξεκινούν οι συζητήσεις».
Συνεχίζεται η φιλότουρκη πολιτική του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας…
Σε αυτές τις παράλογες, παράφρονες τουρκικές απαιτήσεις η Γερμανία της Άγκελα Μέρκελ, επιδιώκει να σύρει σε διάλογο την Ελλάδα με την Τουρκία ως μεσολαβητής, χωρίς να αποσαφηνίζει ότι αυτός ο διάλογος θα αφορά μόνο την πάγια πολιτική θέση της ελληνικής κυβερνήσεως, περί της υφαλοκρηπίδας. Επιζητώντας προφανώς, ο διάλογος να αφορά όλες τις παράνομες απαιτήσεις της Τουρκίας.
Εκεί πιθανώς αποσκοπούσε – εν μέσω της συνεχώς κλιμακούμενης κρίσης στο Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο από την Τουρκία – η παρέμβαση του φιλότουρκου και προστατευόμενου της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ περί έναρξης του διαλόγου μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδος.
Μια τοποθέτηση του φιλότουρκου Γραμματέα του ΝΑΤΟ, που προκάλεσε πολιτικό σάλο στην Ελλάδα από την αντιπολίτευση και έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Αφού κατηγορήθηκε για μυστική διπλωματία, εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Και έτσι είναι, αν έγινε αυτή η αρχή διαλόγου με διπλωματικά κλιμάκια, όταν το Oruc Reis συνέχιζε τα σουλάτσα του στην ελληνική υφαλοκρηπίδα υποστηριζόμενο από τον τουρκικό στόλο.
Όταν ΝΑΤΟ και Γερμανία ουδέποτε απαίτησαν από την Τουρκία την αποχώρηση του τουρκικού ερευνητικού και του τουρκικού στόλου από το Αιγαίο και την ΝΑ Μεσόγειο, προκειμένου να ξεκινήσει ο διάλογος.
Κι αν αποχώρησαν, αποχώρησαν κάνοντας ένα βήμα πίσω, λόγω του τρόμου που έχει κυριεύσει την Τουρκία από την επιθετική πολιτική της Γαλλίας του Εμανουέλ Μακρόν, αλλά και της “δαμόκλειας σπάθης” που επικρέμεται στο κεφάλι της Τουρκίας, λόγω της επικείμενης Συνόδου της ΕΕ στα τέλη Σεπτεμβρίου, όπου θα αποφασιστούν οι οικονομικές κυρώσεις που θα επιβληθούν στην Τουρκία. Σε μια διαλυμένη οικονομικά Τουρκία.
Με ποιον θα κάνετε διάλογο κύριε Πρωθυπουργέ;
Ωστόσο, πιστεύω ότι ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του αντιλαμβάνονται ότι η αποχώρηση των τουρκικών πλοίων, είναι καθαρά προσχηματική και εμπεριέχει σαφή πολιτικό αποπροσανατολισμό.
Θα πρέπει να κατάλαβε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ότι δεν αρκεί από μέρους της Ελλάδος η καλή πρόθεση για την έναρξη διαλόγου με την Τουρκία. Απαιτείται να έχει απέναντί της και έναν έντιμο συνομιλητή. Θεωρεί ότι μπορεί να είναι τέτοιος ο Ρ. Τ. Ερντογάν, όταν καθημερινά παρανομεί κατά της Συνθήκης της Λωζάννης και του Διεθνούς Δικαίου που απορρέει από τη Συμφωνία των θαλασσίων ζωνών (1982);
Θεωρεί ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, πως είναι έντιμος και καλός συνομιλητής ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν, από τη στιγμή που αποσύρει τον στόλο του και ταυτόχρονα μας λέγει:
«… Επιτέλους αποφάσισε να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η Ελλάδα, αφού είδε την αποφασιστικότητα της Τουρκίας και τη σταθερή στάση της απέναντι σε εκβιασμούς και απειλές»;
Όταν ισχυρίζεται, πως:
«Η Ελλάδα συνειδητοποίησε ότι η γλώσσα των απειλών δεν δούλεψε στην Ανατολική Μεσόγειο και ότι η Τουρκία δεν θα λύγιζε απέναντι στη ληστεία ή τον εκβιασμό».
Πώς είναι δυνατόν να συνομιλήσει κάποιος σώφρων, κάποιος λογικός, με κάποιον παράφρονα και παράλογο;
Πού μέσα στα άλλα παράλογα πού ισχυρίζονται καθημερινά, απαιτούν (τελευταία τουρκική ανακάλυψη) μέσω της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Γενί Σαφάκ, να λάβουν τουρκικό όνομα 152 ελληνικά νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, στο Θρακικό Πέλαγος, στο Αιγαίο Πέλαγος και στο Κρητικό Πέλαγος, γιατί τα αμφισβητεί ως ελληνικά η Τουρκία;
Όταν την ίδια ώρα πού δείχνουν έτοιμοι για διάλογο, ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου μας λέγει, πώς αυτός ο διάλογος θα γίνει χωρίς προϋποθέσεις;
Την ώρα λοιπόν, που οι Τούρκοι προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο εν όψει του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και των οικονομικών κυρώσεων, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να μην κάνει βήμα πίσω επιζητώντας μετά επιτάσεως και σε αυστηρό τόνο να επιβληθούν άμεσα οι οικονομικές κυρώσεις κατά της Τουρκίας, παρ΄ ότι είναι σίγουρη η παρέμβαση της Γερμανίας περί της αναβολής τους..