Ένα από τα πλέον «προοδευτικά» συνθήματα που ξεπήδησαν μέσα στην «επαναστατική έξαψη» του Μάη του΄68 ήταν το “make love, not babies”. Τουλάχιστον σε σημειολογικό επίπεδο, το σύνθημα αυτό, που στην πράξη περιορίστηκε τελικά μόνο στην Ευρώπη, έχει και σήμερα τη σημασία του όσον αφορά στην ασταμάτητη δημογραφική υποχώρηση της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης.
Σήμερα, σε κάθε Ευρωπαία γυναίκα αντιστοιχούν μόνο 1,5 παιδιά (Ελλάδα 1,3), όταν στο διάστημα 1000-1500 μ.Χ. ήταν 2-3, ενώ στην περίοδο 1500-1915 έφτανε κατά μέσο όρο στα 5 με 7. Ανεξάρτητα από τους ατέλειωτους πολέμους, τους λοιμούς, τις πανδημίες και τη μετανάστευση, η Ευρώπη κατάφερε στο διάστημα 1485 έως 1915 να δεκαπλασιάσει τον πληθυσμό της, από 50 σε 500 εκατομμύρια.
Ιστορικά, είναι η περίοδος που η δημογραφικά κυρίαρχη Ευρώπη κατέκτησε σχεδόν ολόκληρη την υφήλιο, συνδυάζοντας υψηλή (για την εποχή) τεχνολογία, αναπτυγμένο πολιτισμό και μεγάλα δημογραφικά «αποθέματα». Διαθέτοντας περίπου 250.000 στρατιώτες στην περίοδο αυτή η Ευρώπη συνολικά εξασφάλισε μέσω αιματηρών και καταστρεπτικών επεκτατικών πολέμων «ζωτικό χώρο» για περίπου 20 εκατομμύρια Ευρωπαίους μετανάστες προς τις υπερπόντιες χώρες. Ήταν η ιστορική περίοδος που κάθε ευρωπαϊκή οικογένεια μπορούσε να διαθέσει για αυτό το «σκοπό» 2 και 3 αγόρια, χωρίς να δημιουργείται δημογραφικό πρόβλημα. Το «καλό παράδειγμα» ερχόταν από τις «ελίτ» της εποχής: Ο Λουδοβίκος XIV της Γαλλίας είχε 17 παιδιά και η Μαρία Θηρεσία 16, ο Φρειδερίκος ΙΙ 13 αδέλφια, όπως και ο Ναπολέοντας, στον οποίο ανήκει και η περίφημη φράση : «Μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα στο Παρίσι μου δίνει ένα νέο στράτευμα».
Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι (ή και «ευρωπαϊκοί εμφύλιοι») σηματοδότησαν το τέλος αυτής της περιόδου. Σήμερα, μαζί με το ηλικιακό «γκριζάρισμα» της Γηραιάς Ηπείρου αυξάνεται για ευνόητους λόγους και ο ευρωπαϊκός «πασιφισμός», η υποχώρηση του έθνους-κράτους και βεβαίως η περίφημη «εμπέδωση των πανανθρώπινων, ευρωπαϊκών αξιών» από τον ευρωπαϊκό «πληθυσμό» που μετασχηματίζεται με τη συνδρομή της νέας αφροασιατικής και ισλαμικής μετανάστευσης.
Σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις και προκειμένου η Ευρώπη να εξασφαλίσει όπως λέγεται «δημογραφική ισορροπία» μέχρι το 2050 «χρειάζεται περίπου 100 εκατομμύρια μετανάστες». Όμως, με την κυριολεκτικά «δημογραφική έκρηξη» που παρατηρείται κυρίως στην υποσαχάρια ζώνη, στις αραβικές και στις ισλαμικές χώρες της Ασίας (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδονησία, Μπαγκλαντές και Μαλαισία) θεωρητικά οι «διαθέσιμοι» που σκέφτονται ή έχουν στόχο τη μετανάστευσή τους από αυτές ξεπερνούν σήμερα τα 500 εκατομμύρια. Το 2050 εκτιμάται ότι θα φτάσουν στα 900 εκατομμύρια (die Zeit, 21-11-2015).
Είναι σαφές ότι η αριθμητική διαφορά μεταξύ «απαιτούμενων» και «διαθέσιμων» είναι ασύλληπτη και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ευρώπη αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Αυτό που επίσης έχει καταγραφεί είναι ότι αν για το δεκαπλασιασμό του ευρωπαϊκού πληθυσμού χρειάστηκαν 430 χρόνια, για τον δεκαπλασιασμό των μουσουλμάνων, από 150 εκατομμύρια το 1900 σε 1,5 δισεκατομμύρια το 2015, χρειάστηκαν μόνο 115. Σήμερα, το παράδειγμα πολυμελούς οικογένειας για το μουσουλμανικό πληθυσμό αποτελεί ο Χασάν Νασράλα της Χεζμπολάχ με 9 αδέλφια και ο ηγέτης της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια με 13 παιδιά.
Συνδυάζοντας τα στατιστικά στοιχεία για το δημογραφικό με ευρωπαϊκές πολιτικές και ηθικά προτάγματα αλλά και ιστορικές αναφορές μπορεί κάποιος να βγάλει δύο κύρια συμπεράσματα για το «θολό» μέλλον της Ευρώπης.
Πρώτο: Αυτό που ξεκίνησε εδώ και αρκετά χρόνια σαν μεταναστευτική κρίση είναι η αρχή της νέας, εποικιστικής «μετανάστευσης λαών», κυρίως με οικονομικά κίνητρα, από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη. Η επιλογή που έχει να κάνει η Ευρώπη ως προς αυτό είναι να διαλέξει μεταξύ μιας «απάνθρωπης» αποτρεπτικής μεταναστευτικής πολιτικής των «φρουρίων» και του παρακμιακού μετασχηματισμού της (πολιτισμικά, κοινωνικά κλπ) λόγω πληθυσμιακής αλλαγής. Και απ’ ότι φαίνεται γέρνει, με τη συνδρομή των παγκοσμιοποιητικών της ελίτ, ήδη προς την ιστορική της υποχώρηση, δηλαδή την αλλαγή των πληθυσμών.
Δεύτερο: Η διαφορά με το ευρωπαϊκό «αιματοβαμμένο» παράδειγμα των περασμένων αιώνων είναι ότι η επερχόμενη «κατάληψη» της Ευρώπης θα προκληθεί από σχεδόν «άοπλους» νεαρούς οικονομικούς μετανάστες, που θα βρίσκονται στην πλευρά των «χαμένων» της παγκοσμιοποίησης, στοιβαγμένοι κάπου στον «Τρίτο κόσμο», σε συνθήκες εμφυλίου, έλειψης προοπτικής, μαζικής ανεργίας και οικονομικής δυσπραγίας που θα ονειρεύονται τη δική τους «Γη της Επαγγελίας».
«Πεπρωμένο φυγείν αδύνατο» λοιπόν;