 |
| skeeze / pixabay |
Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας παγιδεύεται στα επιχρυσωμένα λόγια των πολιτικών και στα επικοινωνιακά τεχνάσματα της κυβέρνησης. Η μάζα των ψυφοφόρων για τους περισσότερους πολιτικούς είναι μια φθηνή αγορασμένη πόρνη, απέναντι στην οποία οι ίδιοι συμπεριφέρονται εξουσιαστικά και επιδεικνύουν όλες τις πολιτικές τους διαστροφές.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και καλούνται οι δυσπργούντες πολίτες να "τρυγήσουν" από τις πρωθυπουργικές δηλώσει πόθους, ευχολόγια, ελπίδες και ξόρκια. Ετσι, για τα νέα της...μπουκιάς!
Ακόμη και η συλλογιστική που καλύπτει και οριοθετεί την ακολουθητέα διαδικασία προς διευθέτηση των εθνικών θεμάτων, εγκλωβίζεται στις εκπτωχευτικές μονομέρειες της αρτησκληρωτικής πολιτικής. Με όλα αυτά, κι άλλα πολλά, ως απότοκο της πολιτικής ανικανότητας σφυρηλατείται μια προοπτική που θα μας φέρει...μαύρα γεράματα, όχι μόνο σε εμάς, αλλά και στα παιδιά μας, σε τούτο τον μαυρότοπο.
Και ξεχνάμε πως η προσωπική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας. Αν αποξενώσουμε την ατομική ευθύνη από την κοινωνική ευθύνη μας, αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν γύρω μας, έχοντας προφανώς εξασφαλίσει τις συνθήκες της προσωπικής στρεότητας και επάρκειας, δεν θα αργήσουμε να ανταμώσουμε το συναίσθημα της αστάθειας και να γίνουμε, αργά ή γρήγορα, μέρος του δράματος μιας κοινωνίας σε κρίση βαθιά και απόγνωση που θα προσλάβει διαστάσεις επιδημικές.
Αν παραμείνουμε ως άτομα περιζωμένα και σιδερόφρακτα από την ατομικότητά μας, αφήνοντας τις πλευρές της κοινωνικής πραγματικότητας στη σκιά, η ερημιά της κοινωνίας θα γεμίζει από τη φωνή της απελπισίας. Και μπορεί αρχικά να την ακούμε ως υπόκωφο θόρυβο, αλλά δεν πρόκειται να αποφύγουμε στο τέλος το λαχάνιασμα της εναγώνιας αμφιβολίας για το αν θα βυθιστούμε κι εμείς στο βούρκο...
Γιατί το βύθισμα είναι δεδομένο!