Ο Carstens με το δικό του στείρο αριθμητικό σκεπτικό θεωρεί την τουρκική Πολεμική Αεροπορία σημαντικά μεγαλύτερη από την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία εστιάζοντας μόνο στο μέγεθος του στόλου.
Αυτό κατά τον συντάκτη δίνει στην Τουρκία μια αριθμητική υπεροχή σε θαλάσσιους όρους, αλλά με μια σημαντική εξαίρεση: κάτω από το νερό, οι Έλληνες είναι πολύ ισχυρότεροι. Και οι δύο πλευρές βασίστηκαν στη γερμανική ναυτική τεχνολογία. Ως εκ τούτου, σε περίπτωση πολέμου, γερμανικά σκάφη θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον γερμανικών σκαφών σε υποβρύχια μάχη, αναφέρει ο Carstens.
"Αποφασιστική για την ανωτερότητα σε μια θαλάσσια διαμάχη δεν είναι το μέγεθος των πλοίων ή τα κανόνια τους επί του σκάφους, αλλά η συνολική ικανότητα των θαλάσσιων πλατφορμών. Εδώ, όσον αφορά τα υποβρύχια, η Ελλάδα βρίσκεται πολύ μπροστά. Και οι δύο πλευρές έχουν αρκετά παλαιότερα υποβρύχια. Το τελευταίο όπλο είναι τα εξαιρετικά ήσυχα ντίζελ-ηλεκτρικά υποβρύχια τύπου 214, το καθένα με οκτώ σωλήνες τορπιλών.
Η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα έχει συνολικά πέντε από αυτά τα σκάφη σε ενεργό υπηρεσία από το 2016 (εντάσσει και το αναβαθμισμένο ΩΚΕΑΝΟΣ), ενώ η Τουρκία καθέλκυσε μόνο το πρώτο μιας μεγαλύτερης παραγγελίας τον περασμένο χειμώνα. Η συνεργασία στον τομέα των υποβρυχίων αντιπροσωπεύει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος των γερμανικών εξαγωγών όπλων στην Τουρκία".
Ο Carstens αναφέρεται στις επικρίσεις που δέχεται η Γερμανία για τις αμυντικές εξαγωγές στην Τουρκία λόγω της εισβολής στη Συρία, με τη γερμανική κυβέρνηση να λέει ότι οι παραδόσεις αφορούν "αποκλειστικά τον ναυτικό τομέα". Ακριβώς εκεί τώρα απειλεί μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των εταίρων του ΝΑΤΟ.
Ο συντάκτης καταλήγει ότι το γεγονός πως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της γερμανικής Ναυτικής Τεχνολογίας αναπτύσσεται σε κάθε πλευρά του Αιγαίου, έχει ως αποτέλεσμα μια πολιτική κρίση ακόμη πιο επισφαλή για τη γερμανική διπλωματία από ό,τι είναι ήδη.