Η εικόνα του Ελληνικού στόλου, καθηλωμένου στα όρια των χωρικών υδάτων, ενώ το Ορουτς Ρεις αλωνίζει στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα και διεξάγει έρευνες, δείχνει το αδιέξοδο, στο οποίο έχει φτάσει μια ορισμένη πολιτική και τους κίνδυνους που εγκυμονεί. Η άτυχης ιδέα επιπλέον να προβληθεί δια του υπουργού Προεδρίας κ. Γεραπετριτη, ως δήθεν κόκκινη γραμμή, το όριο των χωρικών υδάτων των έξι μιλίων, για να δικαιολογηθεί η παθητική αντιμετώπιση του Ορουτς Ρεις, έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Οι προσπάθειες να διορθωθεί εκ των ύστερων η απαράδεκτη αυτή θέση, δεν έκανε τα πράγματα φωτεινότερα. Αντιθέτως, δημιούργησε σύγχυση για το τι ακριβώς είναι το ζητούμενο στη συγκεκριμένη περίπτωση, γεγονός που βολεύει τους υπεύθυνους για την άσκηση της πολιτικής αυτής. Το ζητούμενο στη συγκεκριμένη περίπτωσή δεν είναι η προάσπιση των χωρικών υδάτων των έξι μιλίων, που δεν τα απειλεί κανείς, αλλά, της Ελληνικής υφαλοκρηπιδος στο Καστελλοριζο.
Περικλής Νεάρχου, Πρέσβυς ε.τ.
Η μη επέκταση των χωρικών υδάτων σε 12 μιλιά και η μη ανακήρυξη της ΑΟΖ, κάνει για την Ελληνική πλευρά τα πράγματα δυσκολότερα. Η υφαλοκρηπίδα όμως υπάρχει αφ' εαυτής {ipso facto και ab initio} και η Ελλάδα έχει σ' αυτήν κυριαρχικά δικαιώματα. Πάνω σ' αυτή τη βάση, αντιμετωπίσθηκαν, στο παρελθόν, οι Τούρκικες απόπειρες παραβιάσεως της Ελληνικής υφαλοκρηπιδος και προεκληθησαν οι μεγάλες κρίσεις του 1976 και του 1987. Η επίκληση ακόμη και της συμφωνίας της Βέρνης και των άτυπων συνεννοήσεων μετά τηνκριση του 1987 για αμοιβαία αποχή από έρευνες και γεωτρήσεις εκτός χωρικών υδάτων, είναι άνευ αντικείμενου, όταν η Τουρκική πλευρά παραβιάζει η ίδια τις συμφωνίες αυτές, πριν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπιδος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, προσπαθώντας να επιβάλει τις παράνομες και αυθαίρετες αξιώσεις της, δια τετελεσμένων γεγονότων.
Όσον άφορα ειδικότερα τα χωρικά ύδατα, η επέκταση τους σε 12 μιλιά είναι μονομερές δικαίωμα κάθε χωράς. Δεν απαιτείται καμιά συνεννόηση και συμφωνία με την Άγκυρα. Η προβολή από την τελευταία του γνωστού casus belli δεν έχει καμιά νομική βάση και αποσκοπεί στον εκφοβισμό της Ελλάδος για να την υποχρεώσει να μην ασκήσει ένα δικαίωμα, που αναφέρεται στην εθνική της κυριαρχία. Το να εκφοβίζεται η Ελλάδα και να μη ασκεί το δικαίωμα αυτό, που επεκτείνει την εθνική της θαλάσσια επικράτεια, είναι απαράδεκτο και ανάξιο της χωράς. Πολύ περισσότερο, όταν η Άγκυρα δεν αποκρύπτει τις επεκτατικές της φιλοδοξίες, που εκδηλώνονται μέσα από το λεγόμενο δόγμα της "Γαλάζιας Πατρίδας" και φτάνουν μέχρι νοτιά της Κρήτης, με αμφισβήτηση της υφαλοκρηπιδος και της ΑΟΖ των νησιών.
Η επιλογή του Καστελλοριζου, στη φαζη αυτή, από την Τουρκική επεκτατική πολιτική, δεν είναι τυχαία. Συγκεντρώνει τρεις βασικούς λογούς, που εξυπηρετούν τους στόχους της. Διαδραματίζει, πρώτον, κομβικό ρόλο στη χάραξη της Ελληνικής ΑΟΖ, στη σύνδεση της με την ΑΟΖ της Κύπρου και είναι μιαπεριοχη πλούσια σε υδριτες. Βρίσκεται, δεύτερον, στο ακραίο γεωγραφικό όριο της Ελληνικής επικράτειας και πολύ κοντά στις Τούρκικες, γεγονός που παρέχει το γεωγραφικό πλεονέκτημα στην Τουρκική πλευρά από επιχειρησιακή άποψη. Προσφέρεται, τρίτο, στην Τουρκική προπαγάνδα, που παρουσιάζει πόσο κοντά είναι στις "μεγάλες" Τούρκικες ακτές το Καστελλοριζο και πόσο μακριά είναι από την Ελλάδα, ως το Καστελλοριζο να μην είναι το ίδιο Ελλάδα.
Ο εγκλωβισμός της Ελληνικής πλευράς στη σημερινή παθητική στάση, που τα διλήμματα της θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο, όταν η Άγκυρα θα θελήσει να προχωρήσει σε γεωτρήσεις, είναι αποτέλεσμα της συγκεκριμένης πολιτικής της Κυβερνήσεως να αναστείλει τη στρατηγική προσέγγιση με τη Γαλλία, που θα ενίσχυε καταλυτικσ την Ελληνική αποτροπή και να προσανατολισθεί προς την "ειρηνική" δήθεν πολιτική του διάλογου, με διαμεσολαβητή το φιλοτουρκικό Βερολίνο. Ο Ερντογαν δεν έχει καμιά ειρηνική πρόθεση και δεν εννοεί, βεβαίως, τον διάλογο, με τον ίδιο τρόπο που τον εννει και τον θέλει η Ελληνική πλευρά. Εντός δηλαδή του πλαισίου του διεθνούς θαλάσσιου δίκαιου και με μόνο θέμα συζητήσεως την οριοθέτηση της υφαλοκρηπιδος και της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Ο Ερντογαν θέλει να σύρει την Ελλάδα σε συνομιλίες πάνω σ ' ολόκληρο το πακέτο των Τούρκικων διεκδικήσεων και να εγγράψει προηγουμένως υποθήκες υπέρ της Αγκύρας, με τετελεσμένα γεγονότα. Η κλιμάκωση γι ' αυτό της εντάσεως και η κρίση είναι όπλο στα χεριά του Ερντογαν για τη διαμόρφωση της ατζέντας του διάλογου και τη δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων.
Τι σημαίνει η ουσιαστική σιωπή και απραξία της Ευρωπαικης Ενώσεως, υπό την επίδραση της Γερμανικής πολιτικής, η οποία προβάλλει τη δικαιολογία ότι πρέπει να δοθεί χρονικό περιθωριογια την αποκλιμάκωση και το διάλογο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, πριν να εξετασθεί το ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων; Παρέχεται χρόνος στον Ερντογαν να δημιουργήσει τετελεσμενσ γεγονότα και ασκούνται πιέσεις στην Ελλάδα να δείξει "αυτοσυγκράτηση" και να μη αντιδράσει για ν' αποφευχθεί η κλιμάκωση της κρίσεως. Η στάση αυτή υποκρύπτει ανομολόγητη ανοχή προς την Άγκυρα, αλλά και αναμονή υποχωρήσεων εκ μέρους της Ελλάδος, η οποία πρέπει γι' αυτό να είναι σε "αδύναμη" θέση για να υποχρεωθεί να προβεί σε υποχωρήσεις.
Η Κυβέρνηση επέλεξε τηνπολιτικη αυτή, γιατί η κυρίαρχη τάση στους κόλπους της είναι ακριβώς ο κατευνασμός και ο δήθεν "διάλογος", όταν ο αντίπαλος επελαυνει και επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα. Υπό τις συνθήκες αυτές, ο Ερντογαν το μόνο που υπολογίζει είναι η αξιοπιστία της Ελληνικής αποτροπής και η αποφασιστικότητα της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Υπήρχε και υπάρχει εναλλακτική οδός για την Ελληνική πλευρά; Η αποφασιστική στάση της Γαλλίας κατά της Αγκύρας, όχι απλώς από αλληλεγγύη προς την Ελλάδα και την Κύπρο, δυο χώρες - μελή της ΕΕ, αλλά και για τους δικούς της γεωστρατηγικους και πολίτικους λογούς, έδωσε στην Ελλάδα μια ευκαιρία να συνάψει μια ισχυρή στρατηγική σχέση με τη Γαλλία, που θα ενίσχυε κατακόρυφα την αμυντική της αποτροπή. Με άξονα την Ελληνο - Γαλλική στρατηγική σχέση, μπορεί να πάρει πιο συνεκτική και συγκεκριμένη μορφή μια ευρύτερη συμμαχία στην Ανατολική Μεσόγειο και με άλλες χώρες που αντιτίθενται ενεργά στις Τούρκικες φιλοδοξίες για ηγεμονία στη Μεσόγειο, όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Αναμενόταν, συγκεκριμένα, η υπογραφή, κατά τη Συνάντηση των Επτά Ευρωπαικων Μεσογειακών Χώρων στην Κορσική, ενός Ελληνο - Γαλλικού Αμυντικού Σύμφωνου, με ρήτρα αμυντικής συνδρομής. Στο ίδιο πλαίσιο, θα υπογραφόταν, επιτελούς, η συμφωνία για την προμήθεια από την Ελλάδα δυο υπερσύγχρονων φρεγατών Belharra και η υπενοικίαση δυο φρεγατών Fremm ως εδιαμεση λύση. Αιφνιδίως, όλα ανεστραφησαν και έμειναν μετέωρα, προφανώς, κάτω από την πίεση του Βερολίνου και δευτερευόντως της Ουάσιγκτον. Εάν προχωρούσαν, όπως είχαν προγραμματισθεί, οι ενέργειες αυτές, θα τολμούσε ο Ερντογαν να συμπεριφερται, με τον τρόπο που σήμερα το κάνει;
Οι ξένες πιέσεις και οι εκβιασμοί είναι δεδομένοι. Η υψίστη όμως προτεραιότητα για κάθε χωρά είναι η εθνική της ασφάλεια και άμυνα. Αυτό είναι το κυρίαρχο κριτήριο, με βάση το οποίο πρέπει να λαμβάνονται οι αποφάσεις. Η κρίση με την Τουρκία δεν είναι συγκυριακή και πρόσκαιρη. Δεν είναι επίσης κρίση για μικρά η περιθωριακά θέματα. Η επικράτηση στην Άγκυρα μιας αναθεωρητικής και επεκτατικής πολιτικής, που εμπνέεται από μια σύνθεση Τούρκικου εθνικισμού και Ισλάμ, είναι μια υπαρξιακή απειλή για την Ελλάδα. Η Ελλάδα μπορεί τυπικά να είναι σύμμαχος με την Τουρκία στο ΝΆΤΟ. Ουσιαστικά όμως έχει γεωπολιτικό ανταγωνισμό με την Τουρκία, που επιτείνεται σήμερα με την παλινδρόμηση της Τουρκίας στον επιθετικό και κατακτητικό Ισλαμισμό. Το ΝΆΤΟ εξακολουθεί ακόμη να αντιμετωπίζει τα πράγματα μέσα από το γνωστό του αντί = Ρωσικό του πρίσμα, που παραπέμπει στον παγκόσμιο γεωπολιτικό ανταγωνισμό μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Δεν θ α μας πείσει όμως ότι ο εχθρός μας είναι δήθεν οι Ρωσοι και ότι οι Τούρκοι είναι "σύμμαχοι" μας. Ο απερίγραπτος Γ Γραμματέας του κ. Στολτενμπεργκερχεται παι στην Αθηνά για ν' αντισταθμίσει την επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερκων κ. Λαβρωφ και να ζητήσει από την Ελλάδα και την Τουρκία "να ρίξουν τους τόνους", ως η Ελλάδα να έχει ίση ευθύνη για τη δημιουργία της κρίσεως.
Η εμμονή της Κυβερνήσεως στη σημερινή πολιτική της παθητικής ανοχής των Τούρκικων τετελεσμένων γεγονότων, αναμένοντας τον υποσχόμενο από το Βερολίνο "διάλογο". είναι αυτοκαταστροφική και αδιέξοδη για τη χωρά. Οι διπλωματικές κινήσεις για αναστολή της Τελωνειακής Ενώσεως της Τουρκίας με την Ευρώπη και για την απαγόρευση αποστολής όπλων στην Τουρκία από Ευρωπαικες χώρες, είναι σωστές κινήσεις. Δεν αρκούν όμως. Αυτό που χρειάζεται άμεσα η χωρά είναι η κατακόρυφη ενίσχυση της αποτρεπτικής της ισχύος. Αυτό μπορεί να γίνει με το Ελληνο - Γαλλικό αμυντικό σύμφωνο, με ρήτρα αμυντικής συνδρομής. Η άμεση υπογραφή του είναι εθνική ανάγκη και επιταγή για την εθνική άμυνα και την αποτελεσματική επίσης κάλυψη της Κύπρου.
Η Ελλάδα πρέπει επίσης να αξιοποιήσει την επίσκεψη Λαβρωφ και την αναγγελλομενη επίσκεψη Πουτιν τον Μάρτιο του 2021 για ν' αποκαταστήσει τις Ελληνο - Ρώσικες σχέσεις, που υπονομεύθηκαν, κατά παράλογο τρόπο, στο πρόσφατο παρελθόν. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Λιθουανία ούτε Πολωνία, που βλέπουν, για ιστορικούς και γεωπολιτικούς λογούς, τη Ρωσία μεα από ένα αντί - Ρωσικό πρίσμα. Η Ρωσία είναι μια υπερδύναμη, κοντά στην Ελλάδα, που διαδραματίζει εκ των πραγμάτων έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην Ελληνο - Τουρκική εξίσωση και σχέση ισορροπίας.
Περικλής Νεάρχου, Πρέσβυς ε.τ.
Η μη επέκταση των χωρικών υδάτων σε 12 μιλιά και η μη ανακήρυξη της ΑΟΖ, κάνει για την Ελληνική πλευρά τα πράγματα δυσκολότερα. Η υφαλοκρηπίδα όμως υπάρχει αφ' εαυτής {ipso facto και ab initio} και η Ελλάδα έχει σ' αυτήν κυριαρχικά δικαιώματα. Πάνω σ' αυτή τη βάση, αντιμετωπίσθηκαν, στο παρελθόν, οι Τούρκικες απόπειρες παραβιάσεως της Ελληνικής υφαλοκρηπιδος και προεκληθησαν οι μεγάλες κρίσεις του 1976 και του 1987. Η επίκληση ακόμη και της συμφωνίας της Βέρνης και των άτυπων συνεννοήσεων μετά τηνκριση του 1987 για αμοιβαία αποχή από έρευνες και γεωτρήσεις εκτός χωρικών υδάτων, είναι άνευ αντικείμενου, όταν η Τουρκική πλευρά παραβιάζει η ίδια τις συμφωνίες αυτές, πριν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπιδος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, προσπαθώντας να επιβάλει τις παράνομες και αυθαίρετες αξιώσεις της, δια τετελεσμένων γεγονότων.
Όσον άφορα ειδικότερα τα χωρικά ύδατα, η επέκταση τους σε 12 μιλιά είναι μονομερές δικαίωμα κάθε χωράς. Δεν απαιτείται καμιά συνεννόηση και συμφωνία με την Άγκυρα. Η προβολή από την τελευταία του γνωστού casus belli δεν έχει καμιά νομική βάση και αποσκοπεί στον εκφοβισμό της Ελλάδος για να την υποχρεώσει να μην ασκήσει ένα δικαίωμα, που αναφέρεται στην εθνική της κυριαρχία. Το να εκφοβίζεται η Ελλάδα και να μη ασκεί το δικαίωμα αυτό, που επεκτείνει την εθνική της θαλάσσια επικράτεια, είναι απαράδεκτο και ανάξιο της χωράς. Πολύ περισσότερο, όταν η Άγκυρα δεν αποκρύπτει τις επεκτατικές της φιλοδοξίες, που εκδηλώνονται μέσα από το λεγόμενο δόγμα της "Γαλάζιας Πατρίδας" και φτάνουν μέχρι νοτιά της Κρήτης, με αμφισβήτηση της υφαλοκρηπιδος και της ΑΟΖ των νησιών.
Η επιλογή του Καστελλοριζου, στη φαζη αυτή, από την Τουρκική επεκτατική πολιτική, δεν είναι τυχαία. Συγκεντρώνει τρεις βασικούς λογούς, που εξυπηρετούν τους στόχους της. Διαδραματίζει, πρώτον, κομβικό ρόλο στη χάραξη της Ελληνικής ΑΟΖ, στη σύνδεση της με την ΑΟΖ της Κύπρου και είναι μιαπεριοχη πλούσια σε υδριτες. Βρίσκεται, δεύτερον, στο ακραίο γεωγραφικό όριο της Ελληνικής επικράτειας και πολύ κοντά στις Τούρκικες, γεγονός που παρέχει το γεωγραφικό πλεονέκτημα στην Τουρκική πλευρά από επιχειρησιακή άποψη. Προσφέρεται, τρίτο, στην Τουρκική προπαγάνδα, που παρουσιάζει πόσο κοντά είναι στις "μεγάλες" Τούρκικες ακτές το Καστελλοριζο και πόσο μακριά είναι από την Ελλάδα, ως το Καστελλοριζο να μην είναι το ίδιο Ελλάδα.
Ο εγκλωβισμός της Ελληνικής πλευράς στη σημερινή παθητική στάση, που τα διλήμματα της θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο, όταν η Άγκυρα θα θελήσει να προχωρήσει σε γεωτρήσεις, είναι αποτέλεσμα της συγκεκριμένης πολιτικής της Κυβερνήσεως να αναστείλει τη στρατηγική προσέγγιση με τη Γαλλία, που θα ενίσχυε καταλυτικσ την Ελληνική αποτροπή και να προσανατολισθεί προς την "ειρηνική" δήθεν πολιτική του διάλογου, με διαμεσολαβητή το φιλοτουρκικό Βερολίνο. Ο Ερντογαν δεν έχει καμιά ειρηνική πρόθεση και δεν εννοεί, βεβαίως, τον διάλογο, με τον ίδιο τρόπο που τον εννει και τον θέλει η Ελληνική πλευρά. Εντός δηλαδή του πλαισίου του διεθνούς θαλάσσιου δίκαιου και με μόνο θέμα συζητήσεως την οριοθέτηση της υφαλοκρηπιδος και της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Ο Ερντογαν θέλει να σύρει την Ελλάδα σε συνομιλίες πάνω σ ' ολόκληρο το πακέτο των Τούρκικων διεκδικήσεων και να εγγράψει προηγουμένως υποθήκες υπέρ της Αγκύρας, με τετελεσμένα γεγονότα. Η κλιμάκωση γι ' αυτό της εντάσεως και η κρίση είναι όπλο στα χεριά του Ερντογαν για τη διαμόρφωση της ατζέντας του διάλογου και τη δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων.
Τι σημαίνει η ουσιαστική σιωπή και απραξία της Ευρωπαικης Ενώσεως, υπό την επίδραση της Γερμανικής πολιτικής, η οποία προβάλλει τη δικαιολογία ότι πρέπει να δοθεί χρονικό περιθωριογια την αποκλιμάκωση και το διάλογο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, πριν να εξετασθεί το ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων; Παρέχεται χρόνος στον Ερντογαν να δημιουργήσει τετελεσμενσ γεγονότα και ασκούνται πιέσεις στην Ελλάδα να δείξει "αυτοσυγκράτηση" και να μη αντιδράσει για ν' αποφευχθεί η κλιμάκωση της κρίσεως. Η στάση αυτή υποκρύπτει ανομολόγητη ανοχή προς την Άγκυρα, αλλά και αναμονή υποχωρήσεων εκ μέρους της Ελλάδος, η οποία πρέπει γι' αυτό να είναι σε "αδύναμη" θέση για να υποχρεωθεί να προβεί σε υποχωρήσεις.
Η Κυβέρνηση επέλεξε τηνπολιτικη αυτή, γιατί η κυρίαρχη τάση στους κόλπους της είναι ακριβώς ο κατευνασμός και ο δήθεν "διάλογος", όταν ο αντίπαλος επελαυνει και επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα. Υπό τις συνθήκες αυτές, ο Ερντογαν το μόνο που υπολογίζει είναι η αξιοπιστία της Ελληνικής αποτροπής και η αποφασιστικότητα της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Υπήρχε και υπάρχει εναλλακτική οδός για την Ελληνική πλευρά; Η αποφασιστική στάση της Γαλλίας κατά της Αγκύρας, όχι απλώς από αλληλεγγύη προς την Ελλάδα και την Κύπρο, δυο χώρες - μελή της ΕΕ, αλλά και για τους δικούς της γεωστρατηγικους και πολίτικους λογούς, έδωσε στην Ελλάδα μια ευκαιρία να συνάψει μια ισχυρή στρατηγική σχέση με τη Γαλλία, που θα ενίσχυε κατακόρυφα την αμυντική της αποτροπή. Με άξονα την Ελληνο - Γαλλική στρατηγική σχέση, μπορεί να πάρει πιο συνεκτική και συγκεκριμένη μορφή μια ευρύτερη συμμαχία στην Ανατολική Μεσόγειο και με άλλες χώρες που αντιτίθενται ενεργά στις Τούρκικες φιλοδοξίες για ηγεμονία στη Μεσόγειο, όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Αναμενόταν, συγκεκριμένα, η υπογραφή, κατά τη Συνάντηση των Επτά Ευρωπαικων Μεσογειακών Χώρων στην Κορσική, ενός Ελληνο - Γαλλικού Αμυντικού Σύμφωνου, με ρήτρα αμυντικής συνδρομής. Στο ίδιο πλαίσιο, θα υπογραφόταν, επιτελούς, η συμφωνία για την προμήθεια από την Ελλάδα δυο υπερσύγχρονων φρεγατών Belharra και η υπενοικίαση δυο φρεγατών Fremm ως εδιαμεση λύση. Αιφνιδίως, όλα ανεστραφησαν και έμειναν μετέωρα, προφανώς, κάτω από την πίεση του Βερολίνου και δευτερευόντως της Ουάσιγκτον. Εάν προχωρούσαν, όπως είχαν προγραμματισθεί, οι ενέργειες αυτές, θα τολμούσε ο Ερντογαν να συμπεριφερται, με τον τρόπο που σήμερα το κάνει;
Οι ξένες πιέσεις και οι εκβιασμοί είναι δεδομένοι. Η υψίστη όμως προτεραιότητα για κάθε χωρά είναι η εθνική της ασφάλεια και άμυνα. Αυτό είναι το κυρίαρχο κριτήριο, με βάση το οποίο πρέπει να λαμβάνονται οι αποφάσεις. Η κρίση με την Τουρκία δεν είναι συγκυριακή και πρόσκαιρη. Δεν είναι επίσης κρίση για μικρά η περιθωριακά θέματα. Η επικράτηση στην Άγκυρα μιας αναθεωρητικής και επεκτατικής πολιτικής, που εμπνέεται από μια σύνθεση Τούρκικου εθνικισμού και Ισλάμ, είναι μια υπαρξιακή απειλή για την Ελλάδα. Η Ελλάδα μπορεί τυπικά να είναι σύμμαχος με την Τουρκία στο ΝΆΤΟ. Ουσιαστικά όμως έχει γεωπολιτικό ανταγωνισμό με την Τουρκία, που επιτείνεται σήμερα με την παλινδρόμηση της Τουρκίας στον επιθετικό και κατακτητικό Ισλαμισμό. Το ΝΆΤΟ εξακολουθεί ακόμη να αντιμετωπίζει τα πράγματα μέσα από το γνωστό του αντί = Ρωσικό του πρίσμα, που παραπέμπει στον παγκόσμιο γεωπολιτικό ανταγωνισμό μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Δεν θ α μας πείσει όμως ότι ο εχθρός μας είναι δήθεν οι Ρωσοι και ότι οι Τούρκοι είναι "σύμμαχοι" μας. Ο απερίγραπτος Γ Γραμματέας του κ. Στολτενμπεργκερχεται παι στην Αθηνά για ν' αντισταθμίσει την επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερκων κ. Λαβρωφ και να ζητήσει από την Ελλάδα και την Τουρκία "να ρίξουν τους τόνους", ως η Ελλάδα να έχει ίση ευθύνη για τη δημιουργία της κρίσεως.
Η εμμονή της Κυβερνήσεως στη σημερινή πολιτική της παθητικής ανοχής των Τούρκικων τετελεσμένων γεγονότων, αναμένοντας τον υποσχόμενο από το Βερολίνο "διάλογο". είναι αυτοκαταστροφική και αδιέξοδη για τη χωρά. Οι διπλωματικές κινήσεις για αναστολή της Τελωνειακής Ενώσεως της Τουρκίας με την Ευρώπη και για την απαγόρευση αποστολής όπλων στην Τουρκία από Ευρωπαικες χώρες, είναι σωστές κινήσεις. Δεν αρκούν όμως. Αυτό που χρειάζεται άμεσα η χωρά είναι η κατακόρυφη ενίσχυση της αποτρεπτικής της ισχύος. Αυτό μπορεί να γίνει με το Ελληνο - Γαλλικό αμυντικό σύμφωνο, με ρήτρα αμυντικής συνδρομής. Η άμεση υπογραφή του είναι εθνική ανάγκη και επιταγή για την εθνική άμυνα και την αποτελεσματική επίσης κάλυψη της Κύπρου.
Η Ελλάδα πρέπει επίσης να αξιοποιήσει την επίσκεψη Λαβρωφ και την αναγγελλομενη επίσκεψη Πουτιν τον Μάρτιο του 2021 για ν' αποκαταστήσει τις Ελληνο - Ρώσικες σχέσεις, που υπονομεύθηκαν, κατά παράλογο τρόπο, στο πρόσφατο παρελθόν. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Λιθουανία ούτε Πολωνία, που βλέπουν, για ιστορικούς και γεωπολιτικούς λογούς, τη Ρωσία μεα από ένα αντί - Ρωσικό πρίσμα. Η Ρωσία είναι μια υπερδύναμη, κοντά στην Ελλάδα, που διαδραματίζει εκ των πραγμάτων έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην Ελληνο - Τουρκική εξίσωση και σχέση ισορροπίας.