Έχουμε "θέμα" ως λαός...

PilotBrent / pixabay

Ουδέποτε βλέπουμε κατάματα την οδυνηρή πραγματικότητα. Μας φοβίζει η αλήθεια. Δεν αντικρίζουμε την πραγματικότητα, έστω με κάποια προοπτική, παρρησία και ευθύτητα, έξω από επιφανειακές προκαταλήψεις και εθιστικές λειτουργίες. Υπεισέρχεται και ο παράγοντας "ατομικισμός", οπότε η έλλειψη του "ρυθμιστικού ενστίκτου" γίνεται πιο έντονη.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Τι μας απομένει; Ο ορθός λόγος. Η ιστορία των κοινωνιών ωστόσο καταδείχνει με αρκετή πειστικότητα πως ο ορθός λόγος είναι μια πλάνη. Επομένως καταλήγουμε στη "φυσιολογική σχιζοφρένεια". 'Εχουμε καταντήσει μια κοινωνία φοβισμένων και μονίμως "ικανών" να δεχθούμε κάθε πολιτική βλακεία, αρκεί να μη μας θυμίζει το θέμα της ηθικής μας αποτυχίας. 

Γι' αυτό μένουμε κουφοί απέναντι στη πειθώ. Και μια κοινωνία που δεν αντιδρά στα έντονα συμπτώματα των έξαλλων αφομοιώσεων και της στρατευμένης λογικής, βρίσκεται συνήθως αντιμέτωπη με την απέχθεια που προκαλεί ο κοινωνικός παραλογισμός.

Κοντολογίς: Σωθήκανε τα ψέματα. Τελείωσαν οι απεριόριστες πιστώσεις στο μέλλον. Δεν εξυπηρετούμε τίποτα. Τον εαυτό μας απλώς κοροιδεύουμε, επιτείνουμε την ουτοπία και δίνουμε την ευκαιρία στις πολιτικές "γάτες" να επιβεβαιώνουν ότι είναι εφτάψυχες. Και επιτρέπουμε στην εξουσία να αλαζονεύεται. 

Κι όταν η εξουσία αλαζονεύεται, τότε αργά ή γρήγορα γίνεται προκλητική και ανοίγει την κερκόπορτα της καταστροφής. Πλημμυρισμένη μάλιστα από τη βλακεία του υπερθετικού, η πολιτική αλαζονεία συνθέτει το μόνιμο και μηνυματικό του απύθμενου θράσους.

Το βιώνουμε σήμερα με τον κορωνοϊό, αλλά και με τα εθνικά μας θέματα. Τέτοια πολιτική οδηγεί σε ερείπια τη χώρα. Και δεν παρουσιάζεται ποτέ σαν μια απλή διαδικασία διασυνδετικής ερμηνείας. Προσπαθεί με κύριο συστατικό της την πονηρία να εκφράσει το μέγα, ενώ τροφοδοτείται και συντηρείται από το ελάχιστο. 

Τα δε μεγέθη της είναι γεωμετρικά σχήματα που καταλήγουν να πανικοβάλλουν με την απεριόριστη αυξομείωση των διαστάσεών τους. Το υπερτροφικό δε θράσος ως απότοκος της αλαζονείας, εναντιώνεται στην κατάφαση και στη λογιστικοποίηση του γνήσιου και του αληθινού, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αποδεχθεί το μέγεθος και τα σχήματα της κοινωνικής ανάγκης στη διάσταση της αγωνίας, αλλά και όλα τα εμβόλιμα συναισθήματα.

Οι σημερινοί και οι χθεσινοί πολιτικοί "σωτήρες" μας, και εσχάτως ενδιαφερόμενοι για την "υγεία" μας, είναι οι σύγχρονοι Ηρόστρατοι...'Οχι μόνο του έργου του ανθρώπου, αλλά και του ίδιου του ανθρώπου. Επικαλούμενοι την πολιτική "κανονικότητα" και "σταθερότητα", την πολιτική, κοινωνική και οικονομική αναγκαιότητα, τώρα πλέον μετ' επιτάσεως και την προφύλαξη της υγείας μας, ανοίγουν τις μπουκόπορτες της κοινωνικής διάλυσης!