Βρισκόμαστε μεταξύ σφύρας και άκμονος. Αυτή τη στιγμή οι ισορροπίες είναι εξαιρετικά εύθραυστες.
Του Ζαχαρία Μυτιληνιού
Μην ξεχνάμε δύο πολύ σημαντικά θέματα. Καταρχήν έχουμε εν πλω ελληνικά πληρώματα που βρίσκονται συνεχόμενα στη θάλασσα (πάνω και κυρίως κάτω από την επιφάνεια της) εδώ και μήνες αφού υπάρχει καράβι που έχει ξεπεράσει τις εβδομήντα ημέρες στη θάλασσα, σε μια κατάσταση που ο επαγγελματισμός και το ηθικό παίζονται κορώνα γράμματα.
Εβδομήντα μέρες σε κόκκινο συναγερμό σε έναν ιδιότυπο πόλεμο νεύρων...
Μπορείτε να το διανοηθειτε αυτό; Είναι αν μη τι άλλο τραγικό.
Έχουμε πληρώματα που ξέρουν πως όταν πέσει η πρώτη βολή τότε αυτοί είναι χαμένοι από χέρι, ότι οι ελπίδες να δουν τους δικούς τους είναι κάτω από μηδενικές. Οφείλουμε σε αυτούς τους ανθρώπους τουλάχιστον ευγνωμοσύνη.
Δεύτερο σημαντικό ζήτημα είναι οι ίδιοι οι Τούρκοι, οι οποιοι μην νομίζετε ότι βρίσκονται σε καλύτερη ή λιγότερο πιεστική κατάσταση. Είναι σε σκάλες χειρότερη θέση από τους δικούς μας.
Μέχρι χθες πολεμούσαν με ατάκτους κατσαπλιάδες, ενώ σήμερα καλούνται να αντιμετωπίσουν το καλύτερο πολεμικό ναυτικό του κόσμου, τους καλύτερους πιλότους του κόσμου, να βρεθούν αντιμέτωποι με τους καλύτερους χειριστές διευθύνσεων βολής, τους καλύτερους αρματιστες, τους καλύτερους βατράχους. Και η λίστα των "καλύτερων" το ξέρουν πολύ καλά ότι είναι ατελείωτη. Τόσα χρόνια δίπλα δίπλα σε αντιπαραθέσεις ή ακόμα στις κοινές ασκήσεις ξέρουν καλύτερα και από εμάς τι σημαίνουν ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ.
Αν ήταν στο δικό τους χέρι θα είχαν φύγει τρέχοντας, φοβούνται όμως και φοβούνται πολύ. Οι πρόσφατες ανάποδες σφαλιάρες ξύπνησαν απότομα και τον τελευταίο Τούρκο στρατιωτικό που ίσως πίστεψε στα ψέματα του Ερντογάν και του Ακάρ.
Ξέρουν καλά... τι θα γίνει αν πέσει η πρώτη βολή γι' αυτό και την αποφεύγουν σαν τον διάολο το λιβάνι...
Ξέρουν πως όταν πέσει η πρώτη θα τους έρθει από εκεί που δεν το περιμένουν... Σαν αστραπή...