Απόστολος Αποστόλου*
Η πολιτική των δύο κομμάτων κυρίως με το μνημόνιο ήταν άκρως βοηθητική στα ναζιστικά μορφώματα να εισέλθουν στη πολιτική ζωή και να διεκδικήσουν τη ψήφο του ελληνικού λαού. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, και λοιπές πολιτικές δυνάμεις με τις γλίσχρες αλήθειες τους δεν κατάφεραν να εννοηματώσουν μια άλλη κοινωνία, υποτάχθηκαν στους δανειστές και επέβαλαν νέες πολιτικές συσχετίσεις και συμμαχίες, πριονίζοντας και περιορίζοντας κάθε νέα φωνή και πρωτοβουλία.
Με τη βοήθεια των καναλιών και των δημοσιογραφικών αποβλήτων, νομιμοποιήθηκαν οι χρυσαυγίτες πρώτα στα τηλεοπτικά πλατό ως ακραίες τηλεοπτικές φιγούρες και στη συνέχεια τους απεδόθη ρόλος πολιτικός στην δευτεροβάθμια εξουσία, - τοπική αυτοδιοίκηση - αφού φρόντισαν να τους γνωρίσουν μέσω τηλεοπτικών καναλιών και να τους εντάξουν στους αντιφρονούντες του συστήματος. Και αυτό γιατί εμφανίζονταν από το 2010 ως αντί-μνημονιακοί μπροστά σε όσα συνέβαιναν με τις συμμαχίες και τα παζάρια των πολιτικών κομμάτων, κάτω ή πάνω από το τραπέζι, των διαπραγματεύσεων με τις μοιρασιές των υπουργείων και με τις εντάξεις της χώρας στους νέους μηχανισμούς εξάρτησης της γεωπολιτικής και γεωπολιτιστικής εξέλιξης.
Την ίδια εποχή οι αξίες του συλλογικού που κάποτε ενεργοποιούσαν τα σύνολα δεν υπήρχαν, όλα είχαν παρκάρει στο χώρο του προσωπικού συμφέροντος και στις εκλογικευμένες ανοησίες του εκσυγχρονισμού. Παράλληλα η λαϊκή απάθεια μπροστά στα τεκταινόμενα καλλιεργείται προσεκτικά ίσως και ασυνείδητα. Ο έλληνας πολίτης υποταγμένος στο άγχος της βιοτείας, αν θα καταφέρει να τα βγάλει πέρα με τους μνημονιακούς φόρους και με αποδυναμωμένη τη θέληση του, δημιουργεί νέες εξαρτήσεις από τις παρωχημένες σωτηριολογικές ρητορείες των χρυσαυγιτών και τις αφοριστικές τους απλουστεύσεις.
Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα με την αντιλαϊκή μνημονιακή του πολιτική, έσπρωξε τους πολίτες στην αγκαλιά της φυλής του Mein Fuhrer. Οι περιθωριακοί και επικίνδυνοι νονοί της νύχτας, εμφανίζονται ως ζητωπάτριδες, λεηλατούν όλες τις σημασίες και τις έλξεις που εμπεριέχουν οι έννοιες πατρίδα, έθνος, ελληνικότητα και φυσικά η συκοφάντηση των παραπάνω εννοιών επετεύχθη. Αυτό φαίνεται πως κάποιοι το ήθελαν.
Την ίδια η στιγμή ο συνταγματολόγος με την ανοικονόμητη ρητορική του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, οργανώνει το καρτέλ των κομμάτων (cartel partiel) με την ονομασία συνταγματικό τόξο. Αφενός όλοι όσοι στέκονταν απέναντι από τη φυλή του Mein Fuhrer θα έπρεπε να ενταχθούν στο καρτέλ και αφετέρου θα έπρεπε να συνομολογήσουν με τις μνημονιόφρονες πολιτικές, σε κάθε άλλη περίπτωση θα θεωρούνταν ασύμμετρες απειλές για το πολιτικό σύστημα.
Ωστόσο αφέθηκε πολύς χρόνος στη φυλή του Mein Fuhrer να δράσει, φθάνοντας έτσι στη δολοφονία του μουσικού καθώς και σ’ άλλες βιαιοπραγίες. Αρκετός επίσης χρόνος καταναλώθηκε για να σταθεί μπροστά στο δικαστικό ακροατήριο η δράση της. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι υπήρξε συναλλαγή με το πολιτικό σύστημα, και απλώθηκαν υποσχέσεις στο τραπέζι για να πέσει στα μαλακά.
Όπως και να έχει, μαζί με την εγκληματική δραστηριότητα της φυλής του Mein Fuhrer καταρρέουν και οι έννοιες αντίστασης (πατρίδα, έθνος, ελληνικότητα) που εκινούντο απέναντι στις απαίδευτες υποταγές της παγκοσμιοποίησης. Οι παραπάνω έννοιες αποτελούσαν αναπνοές μιας ιδιόλεκτου εσωτερικής διάρκειας του λαού, και εγίνοντο αξιογόνες πηγές έμπνευσης και προσανατολισμού.
Υπάρχει όμως μια κρυφή επιθυμία του πολιτικού συστήματος να συγχωνεύσει ιδέες και έννοιες σ’ ένα εναλλασσόμενο κύμα διασυνδέσεων με το ναζιστικό μόρφωμα της χρυσής Αυγής. Οι φόβοι ότι το πολιτικό σύστημα θα βγει στο φετιχιστικό κυνήγι μαγισσών που εκφράζουν πατριωτικά σύμβολα είναι υπαρκτός. Δεν ξέρουμε αν αύριο οι λέξεις πατρίδα, ελληνικότητα, έθνος, θα αναγνωστούν όπως σήμερα δηλαδή, ως μαρμαρυγές αγωνίας και δέους, ως απόγευση μιας βιωματικής εμπειρίας, ως πολιτιστικό βάθος, ή θα είναι χρεωμένες με σοβινιστικό χρώμα και θα απαγορεύονται ως γλωσσικά εργαλεία ναζιστικής ιδεολογίας.
Είναι γεγονός ότι ζούμε κάτω από το καθεστώς της «ευρετικής» μιας νέας επιστήμης και μιας νέας ιστορίας. Αυτός ο αιώνας κομίζει τη γνωσιολογίας όπου όλα ερωτοτροπούν με το ανάποδο τους, όπου το ταγκό της προβοκάτσιας δεν νοιώθει -όπως και η βλακεία - μοναξιά.
*Απόστολος Αποστόλου Δρ. Φιλοσοφίας