Του Απόστολου Αποστόλου
Βλέπετε οι καιροί περνούν αλλά το περιεχόμενο της επαναληπτικής ρητορικής με τα επαναλαμβανόμενα κλισέ συνεχίζεται. Είναι σαν να μην αλλάζει τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο. Τα πρόσωπα και τα λόμπι στο κύκλο συμφερόντων αλλάζουν, τα συμφέροντα όμως είναι το ίδιο συσσωρευτικά και πολιορκούν τη χώρα από κάθε πλευρά.
Οι πολιτικοί αρχηγοί δεν μπορούν να δώσουν ραντεβού με την ιστορία, δεν μπορούν να φτιάξουν χάρτες ιδεολογίας, βρίσκονται στους μηχανισμούς του περιορισμού και της περιοριστικότητας, δεν κινούνται σε προσδοκίες και προοπτικές απελευθερωτικής δυναμικής αλλά σε μικρούς ορίζοντες που υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης (όπως και ο Αλέξης Τσίπρας) εκπροσωπεί τη «παραστατική» εξουσία όπως έλεγε ο Τέοντορ Αντόρνο, δηλαδή, σύμφωνα πάντα με τον Αντόρνο, την εξουσία που ζει από τη ζωή που καταπιέζει.
Οι πολιτικοί στην Ελλάδα προσαρμόζουν τη χώρα από κάθε πλευρά (από το πεδίο της θεσμικής παχυδερμίας, έως το πεδίο της οικονομικής ανεπάρκειας κλπ) στα συμφέροντα του πλούτου που επιθυμεί να κερδίσει μέσα από ένα εναλλασσόμενο κύμα διασυνδέσεων με την εξουσία τα αγαθά που παράγει η χώρα, ή εκείνα που κατέχει ως τιμαλφή για αιώνες στα υπόγεια της, δηλαδή τον ορυκτό της πλούτος.
Για να κατορθωθεί όμως η λεηλασία της χώρας απαιτείται μια νέα ελλαδοσκοπία, μια ψευδαίσθηση που ακούει στο όνομα της εθνοφόρας εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής προσαρμοσμένη σε ψευδαισθήσεις μιας νέας ανάπτυξης. Ταυτίζεται δηλαδή η προκοπή και η ανάπτυξη της χώρας με τα συμφέροντα της τάξης που θα αναλάβει να κάνει επενδύσεις ή με τις προστάτιδες δυνάμεις που μας κατέχουν, με ΕΕ, ΝΑΤΟ, και παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.
Οι ψυχολογικές επιχειρήσεις για να λειανθεί τόσο η σκέψη όσο και η συλλογική συνείδηση αναλαμβάνουν εργασία ώστε το αναπεπταμένο πεδίο βοσκής για τον λαό να προετοιμαστεί καταλλήλως και να δεχθεί τον εκσυγχρονισμό.
Η παγίδα της υποτέλειας στήνεται παντού. Οι οικότροφοι ισοβίτες του συστήματος αναλαμβάνουν γρήγορα δουλειά έτσι ώστε να προσαρμόσουν τις συνθήκες. Πράκτορες επί μισθώσι διευθύνουν τις ασκήσεις κοινωνικού αυτοματισμού, γιατί η προσαρμογή στα νέα συμφέροντα πρέπει να μεταβληθεί σε φετίχ.
Ο Αλέξης Τσίπρας με αυτή τη συνταγή υποθήκευσε την ελληνική περιουσία για 100 χρόνια, έφερε νέα μνημόνια και ξεπούλησε το όνομα της Μακεδονίας. Όλα στο όνομα της νέας εποχής και της καινούργιας σελίδας της ιστορίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο ίδιο πνεύμα συνεχίζει τη γερμανοκρατούμενη κατοχή και οσονούπω θα ανοίξει διάλογο με τους τούρκους για θαλάσσιες ζώνες και καθορισμό κυριότητας σε εναέρια και θαλάσσια έκταση.
Το Αρχείο της Βαρβαρότητας είναι μεγάλο σ’ αυτόν τον τόπο. Οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί της χώρας είναι τόσο διαφορετικοί ως προσωπικότητες αλλά και τόσο όμοιοι στην άσκηση πολιτικής όπου οι όποιες αντιφάσεις τους σε λεπτομέρειες, εξουδετερώνονται τόσο που φθάνουν να γίνονται ομοιότητες.
Για παράδειγμα ο Α. Τσίπρας έβαλε τη σφραγίδα σε μια διαδικασία που υπήρχε αλλά επιταχύνθηκε στις μέρες της εξουσίας του με τον πολιτικό του ρόλο και την κυβερνητική του διαχείριση. Το να είσαι αριστερός σήμαινε το συνδυασμό μιας ηθικής πεποίθησης με μια ιστορική θέληση και έναν τρόπο ζωής. Με τον Α. Τσίπρα το να είσαι αριστερός σημαίνει αντεπαναστατισμός, νεοφιλελεύθερη θεραπεία σε όλα τα ζητήματα της κοινωνικής και πολιτικής εφαρμογής και χαμηλή ένταση σε διεκδικήσεις που αφορούν τη χώρα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης νεοφιλελεύθερος από τα γεννοφάσκια του προχώρησε σε μια πολιτική αρχιτεκτονική όπου η ισχυροποίηση των δικαιωμάτων που περιμένουν οι πολίτες, η αυξημένη κοινωνική προστασία η οποία αποτελεί μια πιθανότητα ανθρώπινης πραγμάτωσης για τον καθένα δεν παρκάρονται πουθενά στην πολιτική του. Ούτε στον ιδιωτικό τομέα, ούτε φυσικά στον δημόσιο τομέα. Όλα συναιρούνται στη πολιτική αδιαφορία. Ή καλύτερα στο ρήγμα που μικραίνει από τη μια μεριά με τους εγγυημένους και που μεγαλώνει από την άλλη μεριά με τους αποκλεισμένους.
Βεβαίως και οι δύο ενέπλεξαν τα χρέη με την εθνική υποχώρηση και οι δύο λάτρεψαν τον επαρχιωτικό κοσμοπολιτισμό και οι δύο ανάπτυξαν τη διεθνοποίηση ως λύση όλων των δεινών μας και οι δύο στέγνωσαν την εθνική αυτοσυνειδησία και προώθησαν τον εποικισμό της χώρας κατ’ εντολή της γερμανοδεσποτείας.
Επιπλέον και οι δύο βοήθησαν την κομματική τους συντεχνία να ανεβεί και να διαχειριστεί κρίσιμους τομείς της χώρας και προετοίμασαν τους αφομοιωτικούς μηχανισμούς να αναπτυχθούν τόσο ώστε οι έλληνες πολίτες να φτάσουν να ζητάνε λύσεις υποβολιμαίες. Με άλλα λόγια και οι δύο τους υπήρξαν θαυμαστές του εθνικού μας προϊόντος του μαυρογιαλουρισμού. Λέτε να υπάρχει γι’ αυτό τον τόπο «η πίστη στο αδύνατο» που έλεγε κάποτε ο Εντγκάρ Κινέ;
Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας