Από τη μία πλευρά, αν επιλέξουμε τον πρώτο προσδιορισμό για να περιγράψει τις ενέργειες αμφοτέρων, φαίνεται ασήμαντη η διαφορά. Άλλωστε, οι ενέργειες είναι πιο σημαντικές από τις λέξεις, σωστά; Από την άλλη πλευρά, ο δεύτερος προσδιορισμός, αντικατοπτρίζει πιθανώς το πώς η Κυβέρνηση βλέπει τις προθέσεις της Άγκυρας. Ο τρίτος προσδιορισμός όμως μας καταδεικνύει ρεαλιστικά την εικόνα που έχει ο μέσος Έλληνας για τις ενέργειες των Τούρκων.
Ενώ και οι τρεις προσδιορισμοί υποδηλώνουν σύγκρουση, δεν είναι συνώνυμοι. Γίνονται διακρίσεις μεταξύ χωρών που θεωρούνται «ανταγωνιστές» έναντι «εχθρών». Οι ανταγωνιστές, είναι «θετικοί, αναγκάζοντας μια χώρα να αντιτείνει μέτρα στο παιχνίδι τους». Οι εχθροί, αντίθετα, είναι επικίνδυνοι, φέρνοντας μαζί τους τη δυνατότητα να πυροδοτήσουν έναν Πόλεμο.
Αλλά δεν πρέπει επίσης να βλέπουμε τους «αντιπάλους» ως συνώνυμους με τους «εχθρούς». Ένας αντίπαλος είναι κάποιος που θέλουμε να νικήσουμε. Ένας εχθρός είναι κάποιος που πρέπει να καταστρέψουμε. Πιο συγκεκριμένα, είναι δυνατόν και ακόμη επιθυμητό να συμβιβαστούμε με έναν «αντίπαλο». Αλλά με τους «εχθρούς» ποτέ. Θα πρέπει να νικηθούν. Οποιοσδήποτε «συμβιβασμός» θα μπορούσε να χλευασθεί ως "κατευνασμός".
Ποιος όρος θα καλύψει καλύτερα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Εάν οι μελετητές στρατηγικής έχουν δίκιο να αναμένουν πραγματική στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος εντός του προσεχούς διαστήματος, τότε ο «εχθρός» θα μπορούσε πράγματι να είναι ο κατάλληλος όρος. Εν τω μεταξύ, ο συμβιβασμός φαίνεται δυνατός σε ορισμένα ζητήματα με την Τουρκία. Ως εκ τούτου, οι «αντίπαλοι» είναι ο πιο κατάλληλος όρος, τουλάχιστον για τώρα. Ίδωμεν!!!