Τελικά, η εξίσωση ισχύος της Άγκυρας πάει στραβά λόγω της ανισότητας μεταξύ των στόχων και των μέσων της, καθώς παρά το γεγονός ότι είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ, η Τουρκία τείνει να υπερβάλει τη στρατιωτική της ισχύ, όπως φαίνεται από τις παρακάτω πέντε συνιστώσες.
Δημήτρης Τσαϊλάς
υποναύαρχος ε.α.
Πρώτον, η αποτελεσματικότητα των τουρκικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών (DRONE) στις συγκρούσεις στη Συρία, τη Λιβύη αλλά και τον Καύκασο ενώ τους είχε οδηγήσει σε μια αίσθηση «στρατηγικής ισχύος, τελικά απεδείχθη πως μια τέτοια προβολή ισχύος για να επιτύχει απαιτεί περισσότερα από τα drone. Η εμπειρία της Λιβύης, ειδικότερα, έδειξε ότι οι στρατιωτικές δυνατότητες της Τουρκίας υπολείπονται σε επιχειρήσεις, πολύ πέρα από τα σύνορά της.
Δεύτερον, δεν υπολόγισαν ορθά πώς οι άλλοι αντιλαμβάνονται τη δύναμη της Τουρκίας. Η Άγκυρα συχνά εκτοξεύει απειλές που δεν μπορεί να ακολουθήσει. Ως αποτέλεσμα, οι προειδοποιήσεις και οι απειλές της έχουν συχνά εκληφθεί ως εκβιασμός ή μπλόφα, σχεδιασμένες για διαπραγματευτικούς σκοπούς, ή ως εγχώριες πολιτικές από μια κυβέρνηση που έχει εξαρτηθεί από την υποστήριξη των εθνικιστών.
Τρίτον, ένα άλλο μειονέκτημα πηγάζει από την τάση της Άγκυρας να αγνοεί ή να υποτιμά τον παράγοντα γειτονίας στις περιοχές όπου παρεμβαίνει στρατιωτικά ή εμπλέκεται πολιτικά. Η επιρροή της Αιγύπτου στην κρίση της Λιβύης και ο αποφασιστικός ρόλος της Ρωσίας στη σύγκρουση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ έρχονται ως υπενθύμιση σε αυτό το πλαίσιο.
Τέταρτον, οι λανθασμένοι υπολογισμοί της Τουρκίας οφείλονται επίσης στην τάση της να πιστεύει ότι αυτούς που υποστηρίζει θα ακολουθούν πάντα την πορεία δράσης της. Ωστόσο, ούτε οι σύμμαχοι στη Λιβύη ούτε οι Αζέροι θα ήθελαν την υποστήριξη της Τουρκίας τόσο επιβλητική όσο να τους αφήσει χωρίς περιθώρια ελιγμών.
Πέμπτον, η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας έχει γίνει υπερβολικά ανυπόφορη και την αποξενώνει από τους συμμάχους και συμβάλλει στην αυξανόμενη απομόνωση της στη διεθνή σκηνή. Η εκμετάλλευση των Συρίων μαχητών ως εργαλείο παρέμβασης σε άλλες συγκρούσεις είναι πυρκαγιά.
Συμπερασματικά, η αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας διαβρώνει τις διπλωματικές της ικανότητες. Η τουρκική διπλωματία έχει μετατραπεί σε μια κουραστική, ανυπόφορη και προκλητική γλώσσα που καθιστά ακόμη πιο δύσκολη την επίτευξη αποτελεσμάτων.
Δημήτρης Τσαϊλάς
υποναύαρχος ε.α.
Πρώτον, η αποτελεσματικότητα των τουρκικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών (DRONE) στις συγκρούσεις στη Συρία, τη Λιβύη αλλά και τον Καύκασο ενώ τους είχε οδηγήσει σε μια αίσθηση «στρατηγικής ισχύος, τελικά απεδείχθη πως μια τέτοια προβολή ισχύος για να επιτύχει απαιτεί περισσότερα από τα drone. Η εμπειρία της Λιβύης, ειδικότερα, έδειξε ότι οι στρατιωτικές δυνατότητες της Τουρκίας υπολείπονται σε επιχειρήσεις, πολύ πέρα από τα σύνορά της.
Δεύτερον, δεν υπολόγισαν ορθά πώς οι άλλοι αντιλαμβάνονται τη δύναμη της Τουρκίας. Η Άγκυρα συχνά εκτοξεύει απειλές που δεν μπορεί να ακολουθήσει. Ως αποτέλεσμα, οι προειδοποιήσεις και οι απειλές της έχουν συχνά εκληφθεί ως εκβιασμός ή μπλόφα, σχεδιασμένες για διαπραγματευτικούς σκοπούς, ή ως εγχώριες πολιτικές από μια κυβέρνηση που έχει εξαρτηθεί από την υποστήριξη των εθνικιστών.
Τρίτον, ένα άλλο μειονέκτημα πηγάζει από την τάση της Άγκυρας να αγνοεί ή να υποτιμά τον παράγοντα γειτονίας στις περιοχές όπου παρεμβαίνει στρατιωτικά ή εμπλέκεται πολιτικά. Η επιρροή της Αιγύπτου στην κρίση της Λιβύης και ο αποφασιστικός ρόλος της Ρωσίας στη σύγκρουση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ έρχονται ως υπενθύμιση σε αυτό το πλαίσιο.
Τέταρτον, οι λανθασμένοι υπολογισμοί της Τουρκίας οφείλονται επίσης στην τάση της να πιστεύει ότι αυτούς που υποστηρίζει θα ακολουθούν πάντα την πορεία δράσης της. Ωστόσο, ούτε οι σύμμαχοι στη Λιβύη ούτε οι Αζέροι θα ήθελαν την υποστήριξη της Τουρκίας τόσο επιβλητική όσο να τους αφήσει χωρίς περιθώρια ελιγμών.
Πέμπτον, η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας έχει γίνει υπερβολικά ανυπόφορη και την αποξενώνει από τους συμμάχους και συμβάλλει στην αυξανόμενη απομόνωση της στη διεθνή σκηνή. Η εκμετάλλευση των Συρίων μαχητών ως εργαλείο παρέμβασης σε άλλες συγκρούσεις είναι πυρκαγιά.
Συμπερασματικά, η αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας διαβρώνει τις διπλωματικές της ικανότητες. Η τουρκική διπλωματία έχει μετατραπεί σε μια κουραστική, ανυπόφορη και προκλητική γλώσσα που καθιστά ακόμη πιο δύσκολη την επίτευξη αποτελεσμάτων.