Περικλής Νεάρχου, Πρέσβυς ε.τ
Όλοι όμως γνωρίζουν ότι η Γερμανία δεν άλλαξε τη θέση που υπεστήριξε στο προηγούμενο Ευρωπαικο Συμβούλιο. Απορρίπτοντας κάθε ιδέα για κυρώσεις, καθοδήγησε τις εξελίξεις προς την έγκριση θετικής ατζέντας υπέρ της Τουρκίας αντί κυρώσεων.
Η εξέλιξη αυτή αχρήστευσε οποιαδήποτε ουσιαστική πίεση κατά της Αγκύρας και απέδειξε αυτό που υπελογιζε ο Ερντογαν για την Ευρωπαικη Ένωση. Ότι δηλαδή είναι πολύ διχασμένη και πολύ ανίσχυρη για ν' αναλάβει οποιοδήποτε ρόλο, που θα έπρεπε ο ίδιος να φοβάται. Ο Τούρκος ηγέτης επανέκαμψε γι' αυτό στο ίδιο παιχνίδι, στο οποίο επιδίδεται από δεκαετίες η Τουρκική πολιτική. Να προσπαθεί δηλαδή να χρησιμοποιήσει το ειδικό γεωστρατηγικό βάρος της Τουρκίας ως όπλο για να πιέσει τους Ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδος, αλλά και τις ΗΠΑ να στρέψουν την επιρροή τους προς την Ελλάδα για να προβεί σε υποχωρήσεις.
Οι συνθήκες στην Τουρκία άλλαξαν σημαντικά με τον Ερντογαν. Η Άγκυρα μετακινήθηκε σε νέες θέσεις. Συνεχίζει όμως το ίδιο επιτήδειο παιχνίδι μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, υπολογίζοντας στην ανοχή που ακόμη βρίσκει, για λογούς ισορροπίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Στο πλαίσιο αυτό, χρησιμοποιεί συστηματικά τον εκβιασμό, καταφεύγοντας στην τακτική της διαπραγματεύσεως με τη δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων. Αυτό επιχειρεί να κάνει και στο Καστελλοριζο, με τη νέα εισβολή στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Ερντογαν ασκεί πιέσεις στους συμμάχους, κατά πρώτο λόγο της Ευρώπης, να μη αφήσουν την Ελλάδα να αντιδράσει στην εισβολή του Ορουτς Ρεις και να ανεχθεί τις παραβιάσεις του. Το εκπληκτικό είναι ότι αυτό κάνει η Ελλάδα, αναιρώντας τις κόκκινες γραμμές της άμυνας της. Ο ίδιος ο υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως κ. Γεραπετριτης άφησε σαφώς να εννοηθεί, με δηλώσεις του, ότι η Ελλάδα θ' αντιδράσει, εάν παραβιασθούν τα χωρικά της ύδατα, δηλαδή το όριο των 6 ναυτικών μιλίων. Πρόκειται για δηλώσεις ντροπής, που αποθρασύνουν, βεβαίως, την άλλη πλευρά.
Η Άγκυρα δεν έχει καμιά πρόθεση να παραβιάσει τα χωρικά ύδατα των 6 ν. μιλίων, γιατί ακριβώς αυτό θέλει. Η Ελλάδα να μη επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα σε 12 μιλιά, όπως έχει δικαίωμα, και να μη θεωρεί ως δική της την υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ τη θαλάσσια περιοχή, εκτός των καθορισμρνων χωρικών υδάτων, με βάση την υφαλοκρηπίδα των νησιών, την οποίαν η Άγκυρα αυθαιρέτως αμφισβητεί και απορρίπτει. Η θεωρία ότι η Ελλάδα αντιδρά μόνο εάν παραβιασθούν τα χωρικά της ύδατα, είναι μια πολύ επικίνδυνη και εξίσου απαράδεκτη θεωρία, που θέτει σε άμεσο κίνδυνο την Ελληνική υφαλοκρηπίδα. Είναι γνωστό ότι η υφαλοκρηπίδα μιας χωράς υπάρχει αφ' εαυτής, αντίθετα με την ΑΟΖ, η οποία, για να υπάρξει, πρέπει να ανακηρυχθεί. Ένα μετρό συγκρίσεως με αυτό που γίνεται σήμερα είναι οι κρίσεις του 1976 και του 1987, αντιστοίχως επί Κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου. Οι κρίσεις δεν προεκληθησαν, ασφαλώς, γιατί η Άγκυρα θέλησε να παραβιάσει τα Ελληνικά χωρικά ύδατα, αλλά την Ελληνική υφαοκρηπιδα.
Μέσα από το πρίσμα αυτό, η επίσκεψη Μαας στην Ελλάδα και στην Κύπρο και η ματαίωση της επισκέψεως του στην Άγκυρα, που ερμηνεύθηκε ως αποδοκιμασία και κύρωση κατά της Τουρκικής πολιτικής, αποκτά άλλο νόημα. Δεν είναι η Ελλάδα και η Κύπρος που δημιουργούν το πρόβλημα. Αυτό που χρειαζόταν επομένως ήταν η πίεση στην Άγκυρα. Η ματαίωση της επισκέψεως Μαας εκεί δεν μπορεί να παρουσιασθεί ως δήθεν άσκηση πιέσεως. Η προτροπή, αντιθέτως, προς Αθηνά και Λευκωσία για συμβολή στην αποκλιμάκωση, ισοδυναμεί με παραίνεση για παθητική στάση και μη αντίδραση. Ο Ερντογαν δεν έχει κανένα λόγο να θέλει αποκλιμάκωση. Χρησιμοποιεί ως όπλο την ένταση και την κρίση για να πάρει αυτά που θέλει. Να σύρει δηλαδή την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όχι στο πλαίσιο του διεθνούς δίκαιου, αλλά στη βάση των δικών του αυθαίρετων αξιώσεων.
Ο Σημιτικός προσανατολισμός της Κυβερνήσεως στα εθνικά θέματα και όχι μόνον εγκυμονεί τεράστιους κίνδυνους για τη χωρά, σε μια συγκυρία που η χωρά έχει εν δυνάμει συμμάχους και μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον Τούρκικο τυχοδιωκτισμό. Η Τουρκική πολιτική Ερντογαν έχει διαφοροποιήσει τη θέση της Τουρκίας και έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις από πολλές πλευρές. Η επιδίωξη της ειδικότερα να κυριαρχήσει στην Ανατολική Μεσόγειο, που άφορα άμεσα την Ελλάδα και την Κύπρο, ανησυχεί και άλλες χώρες και μεγάλες δυνάμεις. πού έχουν ζωτικά συμφέροντα στην περιοχή.
Δεν είναι τυχαία, από την άποψη αυτή, η έντονη αντίδραση της Γαλλίας, που έσπευσε να στηρίξει ενεργά την Ελλάδα και την Κύπρο. Έφτασε στο σημείο να προτείνει στην Ελλάδα την υπογραφή αμυντικού σύμφωνου, με ρήτρα αμυντικής συνδρομής. Προσέφερε επίσης στην Ελλάδα το αεροσκάφος Ραφαλ, με όλα τα όπλα που μπορεί να φέρει. Κάνουν μεγάλο λάθος αυτοί που βλέπουν σ' αυτό την εμπορική μόνο διάσταση. Υπάρχει σαφέστατα σ' αυτό και μια στρατηγική διάσταση, όπως και στην προσφορά των δυο νέων φρεγατών τύπου fremm, ως ενδιάμεση λύση, μέχρι την παράδοση των υπερσύγχρονων φρεγατών τύπου Belharra.
Σε μια όμως ακατανόητη στροφή, ενώ ο Αττίλας είναι προ των πυλών, η Κυβέρνηση πάγωσε κάθε εξέλιξη προς αυτή την κατεύθυνση και προσχώρησε στον Γερμανικό άξονα, η φιλοτουρκική πολιτική του οποίου είναι γνωστή, όπως και οι συστάσεις του για "διάλογο". Ο Ταγιπ Ερντογαν καθιστά όμως πολύ σαφές πως εννοεί αυτό τον "διάλογο" και πως προτίθεται να θέσει, με τετελεσμένα γεγονότα, τη βάση αυτού του "διάλογου".
Ποια είναι τα μηνύματα που στέλνει η κατευναστική αυτή πολιτική; Ποια αξιοπιστία έχει η Ελλάδα απέναντι στους εν δυνάμει συμμάχους της, όταν ενεργεί με τόση έλλειψη αποφασιστικότητας και θελήσεως για αντίσταση στον Τούρκικο επεκτατισμό;
Γιατί δεν άπαντα στην Τουρκική ιταμότητα με τη σύμπηξη ενός ισχυρού συμμαχικού συνασπισμού, με χώρες όπως η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που έχουν όλες κάθε λόγο να αντιταχθούν ενεργά στον Τούρκικο ηγεμονισμό; Γιατί δεν άπαντα άμεσα, με την επέκταση σε 12 μιλιά των χωρικών υδάτων στην Ανατολική Μεσόγειο; Γιατί δεν ανακηρύσσει την ΑΟΖ, αφού, ούτως η άλλως, υπάρχει η διαμάχη για τα όρια της με την Τουρκία; Γιατί δεν επιταχύνεται, με τον μέγιστο δυνατό τρόπο, η ενίσχυση των Ένοπλων Δυνάμεων, κατά πρώτο λόγο του Πολεμικού Ναυτικού και παραπέμπεται πάλι η προμήθεια νέων φρεγατών σε χρονοβόρους διεθνείς διαγωνισμούς, μετά από διαπραγματεύσεις έντεκα ετών;
Η Τουρκική πλευρά απειλεί ευθέως την Ελλάδα με πόλεμο, εάν δεν ενδώσει και δεχθεί τον δήθεν "διάλογο", που θέλει αυτή. Πρόκειται για ιταμό τελεσίγραφο, που δεν μπορεί να δεχθεί η Ελλάδα, ούτε φανερά ούτε υπογείως. Η πολιτική όμως αυτή δεν υπηρετείται με Σημιτικούς ενδοτισμούς και με Γερμανικές διαβεβαιώσεις και διαμεσολαβήσεις.