Λαμβάνοντας υπόψη ότι αναλυτές υποστήριξαν πως ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ερντογάν για να υποστηρίξει τη διπλωματικής έκανε ένα βήμα πίσω από τις στρατιωτικές κινητοποιήσεις, μια πιο ολιστική άποψη είναι ότι ο Ερντογάν είναι αποφασισμένος να επιτεθεί για λόγους ιδεολογικούς και λαϊκίστικους και θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι να καθορίσει πως μια μικρή στρατιωτική επένδυση θα μπορούσε να φέρει τα μεγαλύτερα κέρδη.
Ένα πιθανό σημείο ανάφλεξης για να παρακολουθήσετε είναι η Αμμόχωστος. Μετά την Κυπριακή ανεξαρτησία, η Αμμόχωστος—και ιδιαίτερα η νότια συνοικία, Βαρόσια-έγινε ένας σημαντικός τουριστικός κόμβος που προσέλκυσε ευρωπαϊκές και δυτικές αστραφτερές παραλίες και θέρετρα. Όλα αυτά τελείωσαν όταν η Τουρκία εισέβαλε το 1974. Πρώτα βομβάρδισε την πόλη αναγκάζοντας πολλούς κατοίκους να φύγουν και στη συνέχεια την κατέλαβε. Οι κάτοικοι της Αμμοχώστου περίμεναν να επιστρέψουν μετά την κατάπαυση του πυρός, αλλά ποτέ δεν το έκαναν. Τα Βαρόσια έγιναν μια πόλη-φάντασμα με δισεκατομμύρια δολάρια ακίνητης περιουσίας περιφραγμένα και άδεια και τους πρώην κατοίκους της μόνιμα εκτοπισμένουε.
Γενιές διπλωματών περίμεναν η Αμμόχωστος—και η επιστροφή των κατοίκων της-να είναι το κλειδί για οποιαδήποτε διαπραγματευμένη ειρήνη στην Κύπρο. Ότι η Τουρκία έφυγε από το Βαρόσια έδωσε σε Κύπριους, Δυτική Ευρώπη και διπλωμάτες του ΟΗΕ την ελπίδα ότι η Άγκυρα εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για επίλυση της Κυπριακής σύγκρουσης. Τώρα, όμως, ο Ερντογάν σηματοδοτεί ότι η Τουρκία μπορεί να ενεργήσει μονομερώς για να κατοικήσει και να αναπτύξει τα Βαρόσια. Όχι μόνο ο Ερντογάν θέλει να σηματοδοτήσει την αντοχή του αφού υπαναχώρησε στην πρόσφατη θαλάσσια διαμάχη του με την Ελλάδα, αλλά αυτός και οι βασικοί υποστηρικτές του θα κερδίσουν επίσης δισεκατομμύρια δολάρια καθώς χρησιμοποιούν τα τουρκικά κρατικά κεφάλαια και ίσως τα έσοδα από πόρους που λεηλατήθηκαν από την Τουρκία για την ανακατασκευή των πολυκατοικιών και των ξενοδοχείων που μετά από πέντε δεκαετίες πρέπει να ισοπεδωθούν και να αντικατασταθούν. Σκεφτείτε την έκδοση της Τουρκίας για τη στρατηγική σαλαμοποίησης της Κίνας. Ο Ερντογάν έχει υποστηρίξει εδώ και καιρό ότι οι συνθήκες που καθορίζουν τα σύνορα της Τουρκίας πρέπει να αναθεωρηθούν. Η κατοίκηση στα Βαρόσια θα του επέτρεπε να θέσει τη ρητορική του σε δράση.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο στην Κύπρο ή στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Τουρκία έχει στρατεύματα στη Συρία και το Ιράκ και έχει επίσης παρέμβει στη Λιβύη και, πιο πρόσφατα, στο Αζερμπαϊτζάν. Ανησυχητικά, ο νέος τρόπος λειτουργίας της Τουρκίας είναι η χρήση Σύριων πληρεξουσίων, πολλοί από τους οποίους είναι βετεράνοι του Ισλαμικού Κράτους ή συνεργάτες της Αλ Κάιντα. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία χρησιμοποιεί τώρα τη συριακή πολιτοφυλακή της με τον τρόπο που το Ιράν χρησιμοποιεί τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ ή τις παράλληλες αφγανικές και πακιστανικές πολιτοφυλακές της. Το γεγονός ότι η Τουρκία εισάγει τόσο γρήγορα τους συριακούς πληρεξούσιους της σε διάφορες συγκρούσεις σηματοδοτεί την ταυτόχρονη επιθυμία της Τουρκίας να διευρύνει τις παρεμβάσεις της στο εξωτερικό και τις προσπάθειές της να διατηρήσει την εύλογη δυνατότητα άρνησης.
Πέρα από τη στρατιωτική στάση της, η Τουρκία έχει επίσης γίνει πιο επιθετική απέναντι στους αντιφρονούντες στο εξωτερικό. Νωρίτερα αυτό το έτος, ένας Τούρκος πράκτορας εισήλθε σε αυστριακό αστυνομικό τμήμα και ομολόγησε ότι η Υπηρεσία Πληροφοριών της Τουρκίας τον διέταξε να δολοφονήσει έναν πρώην βουλευτή της Αυστρίας, επίσης κουρδικής καταγωγής.
Στις 25 Σεπτεμβρίου, τρία άγνωστα άτομα στη Στοκχόλμη της Σουηδίας επιτέθηκαν στον Abdullah Bozkurt, ίσως τον πιο εξέχοντα αντιφρονούντα δημοσιογράφο της Τουρκίας, ο οποίος προηγουμένως εργάστηκε για τη ναυαρχίδα του Fethullah Gülen, τη Zaman πριν από την καταστολή του Ερντογάν στο κίνημα του πρώτου. Ενώ η Τουρκία έχει προκαλέσει επιθέσεις εναντίον αντιφρονούντων και αντιπολίτευσης—συμπεριλαμβανομένης της Ουάσινγκτον, DC—δολοφονώντας Ευρωπαίους πολιτικούς και επιτιθέμενη σε δημοσιογράφους τόσο εξέχοντες όσο ο Bozkurt υποδηλώνει ότι ο Ερντογάν αυξάνει την επιθετικότητα σε νέο επίπεδο.
Η ανταπόκριση των ΗΠΑ και της Ευρώπης είναι συγκρατημένη, γεγονός που μόνο ενθαρρύνει την επιθετικότητα του Ερντογάν. Όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν στη Ρωσία και ο Xi Jinping στην Κίνα, πιστεύει ότι η Δύση είναι αδύναμη και ξεφεύγει από την υπαγόρευση σε αυτήν. Δεν έχει ούτε κατά διάνοια τη δύναμη των πολιτικών συνομηιλητών του, αλλά έχει δίκιο να ανιχνεύει την αδυναμία της Ευρώπης και των ΗΠΑ.
Το μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη—και κατ ' επέκταση οι Ηνωμένες Πολιτείες—είναι η Γερμανία. Η Άνγκελα Μέρκελ είναι απρόθυμη να εφαρμόσει σημαντικές κυρώσεις κατά της Τουρκίας επειδή η χώρα της φοβάται τρία πράγματα. Διπλωμάτες λένε ιδιωτικά ότι οι μεγαλύτεροι φόβοι της Μέρκελ είναι πως η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιήσει πρόσφυγες ως κάλυψη για να προκαλέσει τη βία στο εσωτερικό της Γερμανίας ή ότι ο Ερντογάν μπορεί να υποκινήσει τον μεγάλο τουρκικό πληθυσμό της Γερμανίας.
Αυτό αξιοποιείται στα χέρια εκείνων εντός του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που επιδιώκουν να υπονομεύσουν τις προσπάθειες για να λογοδοτήσει την Τουρκία. Αντί να επιβάλλουν μονομερώς κυρώσεις σε Τούρκους αξιωματούχους και εταιρείες που συνενοούνται στην παραβίαση κυπριακών ή ελληνικών υδάτων, διπλωμάτες των ΗΠΑ μεσαίου επιπέδου υποστηρίζουν ότι θέλουν μόνο να επιβάλουν κυρώσεις σε συνδυασμό με την Ευρωπαϊκή Ένωση γνωρίζοντας ότι η Γερμανία θα εμποδίσει αποτελεσματικά την εφαρμογή τους. Ο Πομπέο, επομένως, μπορεί να μιλήσει για ένα ισχυρό παιχνίδι όσον αφορά την περιφερειακή επιθετικότητα της Τουρκίας από τον έβδομο όροφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αλλά, στην πράξη, το Γραφείο Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Υποθέσεων του επιβραδύνει κάθε κόστος για την Τουρκία σε σημείο που ο Ερντογάν πιστεύει ότι δεν θα αντιμετωπίσει καμία απώθηση για την επιθετικότητά του.
Η Ανατολική Μεσόγειος είναι ένα μέρος γεμάτο προσανάμματα. Οι πόλεμοι σπάνια προκαλούνται από την επιθυμία μόνο για πόρους, αλλά μάλλον από υπερβολική αυτοπεποίθηση. Η Τουρκία έχει γίνει ουσιαστικά σαν το Ιράκ στις αρχές του 1990: ο Ερντογάν, όπως και ο Σαντάμ, βλέπει την οικονομία του να καταρρέει και αναγνωρίζει ότι δε θα μπορέσει να εκτρέψει την ευθύνη από τη δική του κακοδιαχείριση και επιλογές. Όπως και ο Σαντάμ, βλέπει τους γείτονες να διαθέτουν πολύτιμους πόρους και πιστεύει ότι η διεθνής κοινότητα είναι χάρτινες τίγρεις. Το 1990, ο Σαντάμ είχε τον April Glaspie να αμφισβητήσει και να κλείσει τα μάτια στις φιλοδοξίες του. Το 2020, ο Erdoğan έχει εξίσου πιστό απεσταλμένο, τον James Jeffrey. Οι πρόσφατες κλιμακώσεις της Τουρκίας στην περιοχή δείχνουν ότι οι φιλοδοξίες του Ερντογάν είναι εκτός ελέγχου. Το ερώτημα για την Ουάσινγκτον, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες είναι αν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη είναι πρόθυμες να σηκωθούν και να κλείσουν το διακόπτη σε αυτές τις φιλοδοξίες πριν ο Ερντογάν τραβήξει τη σκανδάλη ή αν θα περιμένουν μέχρι ένα ψήφισμα να είναι πολύ πιο δαπανηρό για τους Τούρκους και όλους στην Ανατολική Μεσόγειο.