Ναι μεν αυτός ειναι ο δημιουργός και έχει την τεράστια ευθύνη γι' αυτά, όμως ακόμη και αν η Τουρκία αλλάξει ηγεσία, ο Ερντογκάν θα έχει αφήσει παρακαταθήκη στους επόμενους, τα τετελεσμένα που έχει δημιουργήσει.
Το τετελεσμένο δεν είναι ρητορικό σχήμα, όπως συνηθίζεται στερεοτυπικά να χρησιμοποιείται, συνήθως στην φράση κλισέ "δεν θα ανεχθούμε την δημιουργία τετελεσμένων".
Λες και είναι θέμα ανοχής, που ξεπερνιέται με την δήλωση αυτή και μόνο, και όχι μία στρατηγική επιτυχημένη από πλευράς Τουρκίας που θέλει ιδιαίτερη στρατηγική αντίδραση από την πλευρά μας, απαιτητική, με ιδιαιτερότητες, πολύπλοκη και πολύπλευρη μάλιστα (έχω γράψει συγκεκριμένα για την στρατηγική των τετελεσμένων και το περιεχόμενό της - http://www.freepen.gr/2020/10/blog-post_669.html).
Στην εσφαλμενη εκτίμηση ότι το πρόβλημα είναι ο Ερντογκάν, στηρίζεται και η στρατηγική των υποχωρήσεων (θεωρούν λόγω της εσφαλμένης εκτίμησης, ότι θα είναι πρόσκαιρες και μόλις περάσει η φουρτούνα θα είναι όλα μια χαρά), των καθυστερήσεων και της πάσει θυσία αποφυγής εμπλοκής (όταν δηλώνεις κάτι τέτοιο, πάνε περίπατο οι αποτροπές, οι δυναμικές απαντήσεις και όλα όσα συγκρατούν τον αντίπαλο από το να αποθρασυνθεί και να διεκδικεί τα πάντα), που προκρίθηκε από μία κυβερνητική μερίδα το τελευταιο καιρό (με μπροστάρη την πρώην Υπεξ).
Ευτυχώς ο κ. Δένδιας ανέκαμψε (τον επανέφεραν εξ ανάγκης;) με την εξαιρετική πρωτοβουλία με την Αλβανία (να πάμε δηλαδή στην Χάγη) και ελπίζουμε να το συνεχίσει, προωθώντας και την προσφυγή της Ελλάδος, της Αιγύπτου και της Κύπρου στην Χάγη ή στο Αμβούργο, για τις μεταξύ μας εκκρεμότητες οριοθέτησης.
Οι ιδέες του Ερντογκάν όμως φοβάμαι, ότι δεν έχουν ημερομηνία λήξης.
Έχουν ενισχύσει το θρησκευτικό και εθνικό φρόνημα μεγάλης μερίδας του Τουρκικού λαού, και ακόμη χειρότερα μίας εξουσιαστικής ελίτ που υποστηρίζει τις ιδέες αυτές, και έχουν εγκλωβίσει και τους πολιτικούς αντιπάλους του.
Οι αντιδράσεις του Τουρκικού λαού όπως αντικατοπτρίζονται στις δημοσκοπήσεις, (αλλά και ορισμένων εκ των αντιπάλων του) αναφερονται κυρίως στις αποτυχίες της κυβέρνησής του στην οικονομία, και ελάχιστα έως καθόλου στις φιλόδοξες και ριζοσπαστικές εθνικοθρησκευτικές ιδέες του.
Και εάν κάποια στιγμή αναστραφει το κλίμα στην οικονομία, με την βοήθεια και των Ευρωπαίων όπως κόπτωνται κάποιοι (έστω και λίγο), τότε θα επιβεβαιωθεί ο Ερντογκανισμός και θα επιβιώσει ως εθνικό όραμα, όποιος και να είναι στην εξουσία.