Το απρόσμενο για πολλούς εκλογικό αποτέλεσμα και η καταψήφιση ιδιαίτερα στην «Παλιά Ελλάδα» (και στη Μακεδονία λόγω αλλογενούς πληθυσμού) του Βενιζέλου, που δεν κατάφερε να βγει ούτε βουλευτής Αττικοβοιωτίας λίγους μόνο μήνες μετά τη Συνθήκη των Σεβρών με την «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», υπήρξε καταληκτικό για την πορεία του ελληνικού έθνους και βασική αιτία που δύο χρόνια αργότερα επήλθε η Μικρασιατική Καταστροφή. Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας είχε σημάνει, όπως και αυτό του 3χιλιετούς Ελληνισμού της Μικράς Ασίας.
Αποδείχτηκε περίτρανα ότι ο η οκτάχρονη πολεμική προσπάθεια από το 1912 και η «ημιδικτατορική» βινεζελική διακυβέρνηση της τριετίας 1917-1920 κούρασαν τον ελληνικό λαό και μαζί με τα απρόσμενα εκλογικά λάθη του Βενιζέλου έφεραν στο τιμόνι της χώρας τους οπαδούς του «οίκαδε» και του αντιβενιζελισμού και οδήγησαν στην παλινόρθωση του Κωνσταντίνου και στην ανοιχτή έχθρα των πρώην συμμάχων.
Ο Βενιζέλος μετά την ήττα αποχώρησε (προσωρινά) από την πολιτική λέγοντας στο στενό του περιβάλλον: «Δεν κακίζω τον λαό, του ζήτησα θυσίες μεγαλύτερες από τις δυνάμεις του. Εγώ δεν υπολόγισα καλά τις δυνάμεις του, τον παρέσυρα σε έργο πολύ βαρύ. Και φέρω βαρειά ευθύνη, γιατί, ενώ τώρα τρέχει τον κίνδυνο να χάσει τα κερδισμένα αποτελέσματα, οι θυσίες του θα μείνουν».
Και όμως, για τον νουνεχή παρατηρητή και μετριοπαθή πολιτευτή εκείνης της ταραγμένης για το ελληνικό έθνος εποχής Κ. Ζαβιτσάνου «η ενέργεια εκλογών το 1920 ουδαμόθεν εδικαιολογείτο. Μεγαλύτερον πολιτικόν σφάλμα ήτο αδύνατον να διαπραχθή».