Ακόμα και ενέργειες που έγιναν διαχρονικά από την ελληνική πολιτική ελίτ και προκαλούν μέχρι σήμερα το δημόσιο αίσθημα δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ενδεικτικά κάποιες από αυτές:
- Ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1934, πρότεινε τον Μουσταφά Κεμάλ για Νόμπελ Ειρήνης.
- Ο Ιωάννης Μεταξάς το 1938, χάρισε το σπίτι στη Θεσσαλονίκη που δήθεν γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ στο τουρκικό κράτος και μετονόμασε την οδό Αποστόλου Παύλου σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ. Μετά το πογκρόμ κατά της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη το 1955 η οδός θα πάρει και πάλι το παλιό της όνομα.
- Σε επίσημες επισκέψεις τους στην Τουρκία κατέθεσαν στεφάνι στο μνημείο του Μουσταφά Κεμάλ οι Έλληνες πρωθυπουργοί Κων. Καραμανλής ο γηραιότερος το 1959 και ο νεώτερος το 2008, ακολουθώντας το πρωτόκολλο. Ο Αντ. Σαμαράς το 2013 και ο Αλ. Τσίπρας το 2015 χαρακτήρισαν τις επισκέψεις τους στην Τουρκία «εργασίας» και δεν κατέθεσαν στεφάνι. Αντίθετα ο Γιώργος Παπανδρέου το 2009 και το 2011 σε επισκέψεις «εργασίας», χωρίς υποχρέωση κατάθεσης στεφάνου, έσπευσε να το καταθέσει αυτοβούλως. Αλλά είναι ο γνωστός ΓΑΠ.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι το «θηρίο» δεν εξευμενίζεται με «δώρα» και υποχωρητικότητα αλλά με ισχύ και αποφασιστικότητα.
Λάμπρος Τζούμης, αντιστράτηγος ε.α.