Του Στέλιου Συρμόγλου
Μια πολιτική αθλιότητα που εμμένει και επιμένει να αδειάζει το χώρο από το δράμα και το πάθος το κοινωνικό και να το γεμίζει ασφυκτικά με υποκρισία, ψέματα, φόβο και μυθοπλασίες, που τις αποκαλούν και "αφήγημα", εσχάτως και με την "αντιμετώπιση" του κορωναιού. Και είναι όλοι αυτοί οι τσιρκολάγνοι της πολιτικής, οι οποίοι μετατοπίζουν με την "αγίαν αδιαφορία" του αναχωρητή από την πραγματικότητα, κάθε έννοια αξιών και αλήθειας.
Και επειδή η γωνία του οπτικού τους πεδίου φανερώνει μόνο τον ορίζοντα της στενής περιοχής, όπου βρίσκουν καταφύγιο τα πρόσκαιρα προσωπικά ή κομματικά συμφέροντα, όπου έχει σωρευτεί η κληρονομημένη φτωχή δανεική πείρα, η απαιδευσία ή η ανικανότητα και όπου το εγώ συμπλέκεται και διαπλέκεται με τα μικρά και τα ασήμαντα, αποκαλούν τους πολίτες που διαφωνούν με τις απόψεις τους "ψεκασμένους".
Κανένας πολιτικός Ταρτούφος και αρλεκίνος, ιδίως όταν καταλαμβάνει τον πρωθυπουργικό θώκο, δεν έχει δίκαιωμα να αποκαλεί "ψεκασμένους" πολίτες που τυχγάνει να υπερβάλλουν, αν υπερβάλλουν, στην εκτίμησή τους για την ασκούμενη πολιτική.
Και μακάριοι εκείνοι οι συνάδελφοι-δημοσιογράφοι, και δυστυχώς είναι πολλοί, που δέχονται να τους επιβληθεί ένα δικό τους αλφαβητάριο, για να μπορούν να κάνουν τη δική τους ανάγνωση της πολιτικής ασχημοσύνης.
Πιθανώς σ' αυτούς τους δημοσιογράφους-χειροκροτητές του "μεγαλείου" της πολιτικής θρασύτητας, να ανήκει η βασιλεία του μέλλοντος...
Η γραφίδα τούτη επιμένει ότι η εγχώρια πολιτική είναι μια αξημέρωτη νύχτα, όπου στήνουν ξέφρενο χορό οι τσιρκολάγνοι πολιτικοί. Και επειδή δεν είμαι ελπιδοπώλης κι ούτε αγοράζω από κανέναν ελπίδα, η θέση μου αυτή δεν είναι φαταλισμός, ούτε μηδενισμός, αλλά μια πικρή διαπίστωση της πραγματικότητας.
Η πολιτική για μένα δεν είναι ταριχευμένη ουτοπία. Δεν είναι το δοχείο που κάποιοι αχυρόμυαλοι φυλάνε τη ματαιοδοξία τους, συχνά μαζί με τη δοξοφαγία τους και την αδηφαγία τους.
Η πολιτική πινακοθήκη σε τούτο τον τόπο είναι γεμάτη από ηγετίσκους, όπως και τα νεκροταφεία, οι οποίοι απολαμβάνουν εν εκστάσει ευρισκόμενοι αναστενάρηδες, το οργουέλειο όνειρο ενός ανδρός αρχής, έμπλεοι ημερήσιας και νυχτερινής ηδυπάθειας, χαρακτηρίζοντας έστω τους ολίγιστους διαφωνούντες συμπολίτες τους ως "ψεκασμένους".
Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν και να σβήσουν κάποια καιόμενη βάτο που τελικά κατακαίει τους ίδιους διαχρονικά. Η νύχτα ζει μονάχα μια νύχτα. Τέτοιοι πολιτικοί με το ερειπωμένο τους χαμόγελο, το άτεκνο πνεύμα τους, τη βέβηλη και ψευδεπίγραφη σκέψη τους, των οποίων ακόμα και τα "φυλαχτά" τους μυρίζουνε αμαρτία, κυνηγούν τις μεγάλες ματαιότητες με το μικρό τους μυαλό, και οι..."ψεκασμένοι" γελάνε μαζί τους τελευταίοι.