Γιώργος Παπαδόπουλος - Τετράδης
Ο Μπάιντεν είναι ο αντιπροσωπευτικός εκπρόσωπος του αμερικανικού κατεστημένου, όπως ήταν όλοι οι εκτός Κάρτερ και Τραμπ πρόεδροι των ΗΠΑ. Ο μεν Κάρτερ "ο φυστικάς" έμεινε όσο πιο μακρυά μπορούσε από τις ίντριγκες και τις διαπλοκές μεταξύ Λευκού Οίκου και βιομηχανιών, λόμπυ, πενταγώνου, υπηρεσιών, ο δε Τραμπ ανακάλυψε το βάζο με το μέλι λίγο πρίν και αφού έγινε πρόεδρος, δεδομένου ότι το κατεστημένο τον έβλεπε σαν τον ασόβαρο, γελοίο, αφερέγγυο, αρχοντοχωριάτη, που δεν προερχόταν από τα σπλάχνα του και δεν αντιπροσώπευε τον καθωσπρεπισμό, με τον οποίο οφείλει κάθε πρόεδρος και μεγαλοσχήμων να καλύπτει τις βρώμικες δουλειές της κλίκας και του κράτους.
Όσο κι αν παραξενεύει τον αναγνώστη, ο κύριος λόγος που ο Τράμπ κέρδισε την προεδρία από την Χίλαρι ήταν ότι η Χίλαρι αντιπροσώπευε για τον μέσο ξεχασμένο Αμερικάνο, γύρω και έξω από τις μεγάλες πόλεις, το βαθύ διεφθαρμένο διαπλεκόμενο και, κυρίως, ψηλομύτικο, ελιτίστικο κατεστημένο των πλουσίων κολεγιόπαιδων, που πουλάνε διανόηση και υφάκι, ενώ κάτω από το τραπέζι συναλλάσσονται με τον πιο βρώμικο τρόπο με τα μεγαλύτερα οικονομικά συμφέροντα και πετάνε στό λαό ξεροκόμματα, φόρους, κακομεταχείριση και βρώμικα κρεββατια σε δημόσια νοσοκομεία.
Αντιθέτως, ο Τράμπ εμφανίστηκε χλευάζοντας όλο αυτό το σύστημα, όχι από ιδεολογία και ηθική, αλλά απλώς γιατί ο ίδιος ήταν ένας συνδυασμός Ανίτας Πάνια και Βασίλη Λεβέντη. Ένας τύπος που τα έλεγε όλα χύμα, με μια γλώσσα καθόλου καθως πρέπει, αλλά κυνικά αληθινή και που έμοιαζε με τη γλώσσα που μιλάει ο μέσος Αμερικανός έξω από τα καλά γραφεία, στούς δρόμους και στα χωράφια και στα βοσκοτόπια της κεντρικής περιοχής των ΗΠΑ.
Ο Τραμπ ήταν ένας με μάγκικη λαλιά και φτηνιάρικο ύφος κουτσαβάκη, που μιλούσε στα βαθειά συναισθήματα του μέσου Αμερικάνοι εθνικιστή, ρατσιστή, μισογύνη, macho, αλλά και του μέσου Αμερικάνου που τον είχε ρημάξει στούς φόρους το σύστημα, που απαιτούσε απ' αυτόν νομιμότητα, ενώ το ίδιο έτρωγε με χρυσά κουτάλια. Το σύστημα, από το οποίο προέρχεται ο Μπάιντεν.
Όμως, παρ, όλα αυτά, ο Τράμπ δεν υπολόγισε έναν βασικό παράγοντα. Κι αυτός είναι ο αμερικάνικος καθωσπρεπισμός. Όχι των προνομιούχων. Του μέσου Αμερικανού. Αυτού, που στίς προηγούμενες εκλογές δεν πήγε να ψηφίσει γιατί δεν ήθελε ούτε την αντιπαθητική εκπρόσωπο της διαπλοκής Χίλαρι ούτε τον macho εκπρόσωπο μιας trash χυδαιότητας φτηνιάρικης τι βι.
Αυτός ο Αμερικάνος, που σηκώθηκε από τον καναπέ έγειρε την πλάστιγκα υπέρ του Μπάιντεν. Και τον σήκωσε από τον καναπέ η επί 5 χρόνια υπέρμετρη, για Αμερικανό, χυδαιότητα και αντιδημοκρατικότητα του Τράμπ. Ο ρατσισμός του, η ανοχή του στη βία κατά μαύρων, ομοφιλόφυλων, γυναικών, προσφύγων.
Όλα αυτά, γιατί οι Αμερικάνοι μπορεί να είναι πολύ πιο πίσω σε επίπεδο κουλτούρας από τους Ευρωπαίους, αλλά στήν πλειονότητά τους είναι ευγενικοί, καλοπροαίρετοι, εύπιστα αφελείς και νομοταγείς. Ταυτόχρονα, από έναν συνδυασμό θρησκοληψίας και πολιτικού πρωτογονισμού είναι ηθικοί. Και δεν συγχωρούν την ανηθικότητα στούς εκλεγμένους τους. Και ο Τραμπ μιλούσε και φερόταν σαν αμοραλιστής.
Ο αναγνώστης, που απορεί πώς τόσα εκατομμύρια στήριξαν και στηρίζουν τον Τράμπ μέχρι τέλους, ας έχει υπ όψιν του ότι εκτός από τον αμερικάνικο εθνικισμό ο Τράμπ άνοιξε το δημόσιο ταμείο και μοίρασε από 5.000 ως 8.000 δολλάρια ζεστό χρήμα σε κάθε Αμερικανό πολίτη τον Αύγουστο, λόγω κορωνοΪού, παράλληλα με φορολογικές ελαφρύνσεις.
Επίσης, και ενώ ο ιός δημιούργησε ως τον Αύγουστο 40 εκατομ. άνεργους, ο Τράμπ έδωσε κίνητρα στούς εργοδότες, με τα οποία απορρόφησαν σε ένα μήνα 19 εκατομ. άνεργους σε θέσεις εργασίας.
Τέλος, οι Αμερικάνοι μπορεί να είναι εθνικιστές, αλλά δεν θέλουν να βλέπουν τα παιδιά τους να σκοτώνονται. Ο Τράμπ είναι ο πρώτος πρόεδρος που, αντί να εισβάλει σε χώρες και να βομβαρδίσει άλλες, απέσυρε τα αμερικανάκια από τα πεδία των πολέμων, που τα είχαν ρίξει όλοι οι άλλοι πρόεδροι, και διόρισε τοπικούς φύλαρχους να κάνουν τη βρώμικη δουλειά για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, παίρνοντας το κατιτίς τους για τις υπηρεσίες τους. Ένας απ αυτούς, ο Έρντοαν, που δούλεψε σε Ιρακ, Συρία, Ιραν, Ναγκόρνο Καραμπάχ και ο Νετανιάχου στη Μέση Ανατολή.
Αυτή τη φυλαρχία πληρώνει η Ελλάδα, η οποία δεν είναι βέβαιο ότι θα σταματήσει και με ποιό τρόπο. Γιατί πολύ της άρεσε της Αμερικανίδας μάνας που αντί για τον κανακάρη της σκοτωνόταν στις ερήμους ο Αχμετ ο μισθοφόρος από τη Συρία, μισθωμένος από άλλους.
Όπως είχα γράψει όταν εκλέχτηκε, ο Τράμπ είναι ένας αντιδημοκράτης τραμπούκος, ένα λούμπεν στοιχείο του αμερικανικού τρόπου ζωής, που δίνει την ευκαιρία στόν καθένα να κάνει λεφτά αν είναι αδίστακτος και απελπισμένος. Και σαν τέτοιο στοιχείο συμπεριφέρθηκε και συμπεριφέρεται ακόμη.
Από την άλλη πλευρά, όμως, ο Μπάιντεν δεν είναι ο άγιος που θα φέρει την ειρήνη και την αγνότητα στήν Αμερική και στόν κόσμο. Επειδή, όπως είπα και πιο πάνω, η Αμερική έχει μεγάλα συμφέροντα, ώστε να μπορεί να εξουσιάζει, για να εξασφαλίζει το βιός των Αμερικανών και τα κέρδη των εταιριών της. Δηλαδή των μετόχων τους.
Ο Τραμπ δεν υπήρξε μεγαλόψυχος με τις εταιρίες, που θησαυρίζουν από τους πολέμους που εξαπολύει η Αμερική, γιατί ήθελε να ρίξει στή χώρα όλο το χρήμα που ξοδεύεται σε εκστρατείες. Δίνοντας την εργολαβία σε τοπικούς φυλάρχους, όπως είπα.
Ο Μπάιντεν, όμως, προέρχεται από την κλασική αμερικάνικη πολιτική. Εγκαθιστούμε τους δικούς μας ανθρώπους στίς κυβερνήσεις του Τρίτου κόσμου, με το καλό ή με το ζόρι. Συνήθως με το ζόρι. Και το ζόρι ποικίλει από τη δικτατορία μέχρι τη στρατιωτική εισβολή. Τό πρώτο είναι πιά ντεμοντέ. Γιατί οι δικτάτορες γίνονται συχνά ανεξέλεγκτοι. Και επικίνδυνοι. Το δεύτερο έχει προκριθεί εδώ και 30 χρόνια ως πιο ασφαλές, γιατί εγκαθιστάς τους δικούς σου ανθρώπους. Και τους επιτηρείς με το δικό σου στρατό, εκεί. Επί τόπου.
Επίσης, ο Μπάιντεν προέρχεται από την κλασική οικονομική σχολή. Στήν οποία οι τράπεζες παίζουν ΜΕ την οικονομία, δεν παίζουν ΓΙΑ την οικονομία. Και η FED δεν σκορπάει στο λαό χιλιάρικα. Τα δίνει στούς κεφαλαιούχους για επενδύσεις. Συχνά αυτοί οι κεφαλαιούχοι είναι φίλοι των προέδρων, των αντιπροέδρων και των ποικίλων γερουσιαστών, κυβερνητών, βουλευτών. Το σύστημα βαδίζει έτσι εδώ και πάμπολλα χρόνια. Κι αν έμειναν και τίποτε χωριάτες δυσαρεστημένοι, ποιός τους λογαριάζει αυτούς. Μέχρι που ήρθε ο Τράμπ. Και τους λογάριασε.
Ελπίζουν πολλοί Έλληνες ότι ο Μπάιντεν θα ευνοήσει την Ελλάδα έναντι του Έρντοαν, επειδή ο Έρντοαν είναι φίλος του Τράμπ και ο Τράμπ έχασε. Λυπάμαι, δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι.
Η Τουρκία καταλαμβάνει έναν γεωγραφικό χώρο, που είναι πολύ σημαντικός για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Και ο μόνος τρόπος να αποδυναμωθεί η σημασία της Τουρκίας είναι να εμπλακούν οι ίδιες ΗΠΑ στρατιωτικά στίς περιφερειακές περιοχές που θέλουν να ελέγχουν. Ιρακ, Συρία, Καυκασία, Αφγανιστάν, Β. Αφρική.
Αυτή η πολιτική επέμβασης δοκιμάστηκε από την εποχή Μπους πατρός μέχρι και την εποχή Ομπάμα και φαίνεται ότι κόστισε πολύ σε χρήμα, ενώ οφέλησε λίγους μέσα στίς ΗΠΑ. Οι οποίοι, ώ του θαύματος, ήταν κυρίως επίχειρηματίες κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Η πολεμική μηχανή θα πουλάει έτσι κι αλλιώς, είτε εμπλέκεται σε πολέμους είτε όχι. Θα πουλάει σε τρίτους.
Ο αμερικανικός κατασκευαστικός τομέας χτίζει ήδη ό,τι έχει καταστρέψει η πολεμική μηχανή (ωραία φάμπρικα), αλλά οι τοπικοί φύλαρχοι άρχισαν να τρώνε από το μερίδιο των αμερικανικών εταιριών. Ήδη η Τουρκία, με τη βοήθεια της Γερμανίας, είναι ο τρίτος μεγαλύτερος κατασκευαστής στόν κόσμο! Κάτι δεν πάει καλά.
Πάγια πολιτική των ΗΠΑ είναι να δημιουργηθούν δύο κράτη στήν Κύπρο, που να μη μοιάζουν με δύο κράτη, να μοιάζουν με ένα. Πές το σχέδιο Αναν για να συνεννοούμαστε. Ούτε οι Αμερικάνοι είναι ικανοί να διώξουν τον Αττίλα από την Κύπρο, ούτε οι Κύπριοι είναι ικανοί να τον διώξιουν, ούτε οι Έλληνες που είναι εγγυήτρια δύναμη (τρομάρα τους) είναι ικανοί ή πρόθυμοι να το κάνουν.
Με Αττίλα στήν Κύπρο, με το 30% του νησιού υπό 56ετη τουρκική κατοχή και με τους Κύπριους πολιτικούς (πλήν Τάσσου και Λιλίκα) στη συντριπτική τους πλειονότητα να είναι υπέρ της διχοτόμησης, που να μη μοιάζει με διχοτόμηση, η διχοτόμηση δεν θα αργήσει να έρθει και μάλιστα με πανηγυρισμούς από όλους!
Η Λευκωσία γιατί θα απαλλαγεί από το άγος του τείχους, που εμποδίζει την οικονομία και την επιχειρηματικότητα να απογειωθούν, δεδομένου ότι οι Κύπριοι πολιτικοί πιστεύουν ότι σε λίγα χρόνια οι Έλληνες θα καταπιούν οικονομικά τους Τουρκοκύπριους. Θεωρούν ότι η Άγκυρα αποτελείται από ηλίθιους που θα δωρήσουν το ισχυρότερο όπλο τους, τους ομήρους ομόφυλούς τους, στούς Κύπριους!
Η Αθήνα, πάλι, θα ανασάνει, θεωρώντας ότι απαλλάχτηκε από ένα χρόνιο βαρύδι, μια ομηρία της Λευκωσίας, που της δημιουργεί σοβαρά προβλήματα με την Τουρκία.
Η Τουρκία, φυσικά, θα έχει κερδίσει ένα ομόδοξο κράτος- δόρυ που θα την κάνει παίκτη εκεί που δεν ήταν παρά φτωχόσπιτα και εισβολέας σε μια ξένη ΑΟΖ. Ένα μεγάλο γεωπολιτικό βήμα από ένα κράτος άρπαγα σαν την Τουρκία, που επιβουλεύεται μονίμως τους γείτονές της.
Η Βρετανία θα έχει εκπληρώσει την υπονόμευση μιας ανεξάρτητης ισχυρής Κύπρου, υπονόμευση που ξεκίνησε με το που την πέταξε με τις κλωτσιές από το νησί ο αγώνας των Κυπρίων τη δεκαετία του '50, σπέρνοντας τον διχασμό μεταξύ Κυπρίων και τουρκοκυπρίων και ενισχύοντας την Άγκυρα. Διαίρει και βασίλευε.
Οι ΗΠΑ θα έχουν απαλλαγεί από έναν μόνιμο αιωρούμενο βραχνά στήν ανατολική Μεσόγειο, και θα είναι ακόμα πιο κοντά στην επιδίωξη της ένταξης του φυσικού αυτού αεροπλανοφόρου στο ΝΑΤΟ.
Από την άλλη πλευρά, η πολιτική των ΗΠΑ στο Αιγαίο δεν ήταν ποτέ ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα, αφού δεν υποστηρίζει τα νόμιμα- σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο- δικαιώματα της χώρας σε υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ, χωρικά ύδατα, αλλά θεωρεί και το δηλώνει πως και η Τουρικία έχει δικαιώματα επ αυτών! Επί των ελληνικών δικαιωμάτων! Επειδή η Ουάσινγτον δεν έχει σκοπό να συγκρουστεί με την Άγκυρα για χατήρι τρίτου. Είναι θέμα ισορροπιών συμμαχίας, όχι μόνο διεθνικής, αλλά και Νατοϊκής. Γιαυτό, άλλωστε σπρώχνει εδώ και χρόνια την Ελλάδα σε διάλογο με την Άγκυρα.
Ο Μπάιντεν- όπως και κανένας Αμερικανός πρόεδρος- δεν είναι ο άνθρωπος που θα σπάσει την πάγια αμερικάνικη πολιτική, που στηρίζεται στόν έλεγχο της Μέσης Ανατολής και στήν αποδυνάμωση κάθε ρωσικού ερείσματος στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Δεν είναι τυχαίο, που οι αμερικανικοί χάρτες εδώ και 30 χρόνια περιλαμβάνουν στήν περιοχή αυτή και το Αφγανιστάν! Ως μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.
Μ αυτό το σκεπτικό δεν θα είναι έκπληξη αν ο Μπάιντεν ανατρέψει όλη την πολιτική του Τράμπ και επαναφέρει τις ΗΠΑ σε τροχιά προσέγγισης με την Κίνα και απομάκρυνσης από τη Μόσχα. Σ αυτή την περίπτωση και μόνο, ο Έρντοαν δεν θα καλοπεράσει με τους S 400 και τις σχέσεις του με τον Πούτιν. Πόσο και πώς; Άγνωστο.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Έρντοαν θα επιχειρήσει την πιο βίαιη επίθεσή του στόν ελλαδικό χώρο (Ελλάδα και Κύπρο) από τώρα μέχρι τις 20 Ιανουαρίου, που ξεκουμπίζεται ο Τράμπ από τον Λευκό Οίκο. Αφού πρώτα βολιδοσκοπήσει την πλευρά Μπάιντεν για να δεί μέχρι πού μπορεί να φτάσει τα τετελεσμένα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Εκτός αν έχει τρελλαθεί εντελώς.
Αλλά, όλα αυτά μένει να τα δούμε στήν πράξη.