Του Στρατή Μαζίδη
Εν προκειμένω φαίνεται ότι βιώνουμε μία σημαντική αλλαγή στην προσέγγιση της Τουρκίας στο θέμα των κατεχομένων. Η Τουρκία επιδιώκει όπως φαίνεται μία στροφή ως προς τη λύση των δύο ξεχωριστών κρατών έχοντας βέβαια απώτερο στόχο.
Όλα αυτά τα χρόνια κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας ενώ το 40% του νησιού είναι υπό κατοχή για 46 χρόνια.
Η Τουρκία όλο αυτό το χρονικό διάστημα έτρωγε το χρόνο αντιλαμβανόμενη ότι δεν είναι δυνατόν να χάσει με συνομιλίες ότι κέρδισε με τα όπλα άσχετα αν επί της ουσίας δεν βρήκε κάποιον αντίπαλο απέναντί της για να τον πολεμήσει.
Από το 1974 ως σήμερα έχει συμβεί κάτι άλλο επίσης πολύ σημαντικό. Έφυγε μία γενιά που είχε ζήσει τα γεγονότα, μία είναι εν ζωή ακόμη ενώ έχει προκύψει μία καινούργια που γεννήθηκε με την Κύπρο διχοτομημένη.
Όσο εμείς ζούμε τις ψευδαισθήσεις μας, στο ψευδοκράτος η Τουρκία άλλαξε πολιτική και μέσα από αυτή την προσέγγιση άλλαξε και τον ηγέτη του παραμερίζοντας έναν θεωρητικά μετριοπαθή για κάποιον πιο σκληρό ενώ παράλληλα αποδεικνύεται ότι οι πρόσφατες αποκαλύψεις του Νίκου Κοτζιά για τις συνομιλίες στην Ελβετία και το ναυάγιο τους είναι αληθινές.
Ο νέος κατοχικός ηγέτης Ερσίν Τατάρ μίλα για τη λύση των δύο ξεχωριστών κρατών κάτι που κάνει επίσης και η Τουρκία. Βεβαίως η επόμενη φάση του σχεδίου λογικά προβλέπει την προσάρτηση του ψευδοκράτους μετα από σχεδόν 40 χρόνια ύπαρξης στην τουρκική επικράτεια. Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως θα είναι να έχεις τον πραγματικό μπαμπούλα πάνω από το κεφάλι σου μένοντας στο νησί.
Και εκείνη τη στιγμή που Τούρκοι και Tουρκοκύπριοι θα ανακοινώνουν τις αποφάσεις τους θα τραβούν παράλληλα το πέπλο των ψευδαισθήσεων του πολιτικού κόσμου του Ελληνισμού των τελευταίων 40 ετών που δεν θα μπορεί πια να κρυφτεί πίσω από οτιδήποτε.
Τι θα κάνει η Κυπριακή Δημοκρατία βλέποντας ότι πάει να αποσχιστεί ένα κομμάτι της το οποίο δεν μπορεί να αγγίξει εδώ και 46 χρόνια; Θα πάει και το παλιάμπελο που λέμε ή μήπως θα υπάρξει ένοπλη αντίσταση;
Τι θα κάνει η μητέρα και εγγυήτρια Ελλάδα που διαρκώς μετακινεί τις κόκκινες γραμμές της τόσο όσο χρειάζεται για να μην χρειαστεί να αντιδράσει. Άραγε μία προσάρτηση των κατεχομένων αποτελεί κόκκινη γραμμή της;
Ίσως τελικά οι ψευδαισθήσεις μας απέναντι στην Τουρκία να τερματιστούν μία ώρα αρχύτερα μέσω Κύπρου. Ο λογαριασμός της αναβλητικότητας κάποια στιγμή πληρώνεται.