Στην πραγματικότητα έπραξε τα εντελώς αντίθετα. Κατήργησε πρώτα στην πράξη το «Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου» Ελλάδας – Κύπρου, που υιοθετήθηκε σαν ιδέα το Νοέμβριο του 1993 και άρχισε να εφαρμόζεται από τον επόμενο χρόνο, ενώ ακολούθησε η αποτροπή εκ μέρους του της εγκατάστασης στην Κύπρο των πυραύλων S300. Είχε μάλιστα και δύο εξίσου «λαμπρούς» υπουργούς Εξωτερικών με «ενδιαφέρουσες απόψεις». Στην αρχή τον κ. Θόδωρο Πάγκαλο που εκτιμούσε ότι «Η Άγκυρα ακολουθεί διεθνώς απαράδεκτη πολιτική που θυμίζει πολιτική της χιτλερικής Γερμανίας στο μεσοπόλεμο …
Η στάση αυτή της Τουρκίας έχει όλο και πιο περιορισμένα αποτελέσματα διεθνώς» (Καθ. 29-9-1997). Τον διαδέχτηκε ο έτερος «φωστήρας», ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου που απλά διέγραφε τα προβλήματα και αγνοούσε τη σημασία τους : «Πρέπει να ξεφύγουμε από τη λογική ότι (στα ελληνοτουρκικά) υπάρχει αυτό ή εκείνο το πρόβλημα» (Καθ. 8-2-2000).
Οι επόμενες δύο δεκαετίες κύλισαν από τότε στο πνεύμα του «Σημιτισμού», υπό την καθοδήγηση του ενδοτικού ΕΛΙΑΜΕΠ, έχοντας κυρίαρχο το «δόγμα του κατευνασμού». Για να φτάσουμε σήμερα, η Κύπρος να είναι ουσιαστικά άοπλη, προσβλέπουσα στη στήριξη κάποιων συμμάχων (Γαλλία, Ισραήλ), και η εκδηλούμενη ποικιλοτρόπως τουρκική απειλή να είναι απανταχού παρούσα.