Η Τουρκία επιδιώκει να ροκανίσει Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα μέσα από την διαρκή και έμπρακτη αμφισβήτησή τους, προσβλέποντας τελικά σε πραγματική περιστολή της Ελληνικής Εθνικής κυριαρχίας επί του εδάφους.
Η Ελληνική πολιτική τάξη διαμηνύει την πρόθεσή της να συμβιβαστεί και να προβεί σε παραχωρήσεις έναντι της Τουρκίας, αλλά επιδιώκει να το πράξει με τρόπο ήπιο, λογικοφανή, «αναγκαστικό» και χωρίς να χρεωθεί με πράξεις καραμπινάτης Εθνικής μειοδοσίας.
Αυτή η εξίσωση δεν βγαίνει. Διότι όσο τροφοδοτείται η τουρκική βουλιμία με Ελληνική ανοχή, τόσο περισσότερο διευρύνεται η λίστα των Τουρκικών απαιτήσεων και η εκτεταμένη αμφισβήτηση του Ελληνικού Εθνικού περιουσιολογίου καθίσταται αμετάκλητη.
Η προσδοκία για συνεννόηση μέσα από διάλογο και υποχώρηση των εντάσεων, είναι μια αδιέξοδη επιλογή στην οποία δεν πρόκειται να προσχωρήσει η Τουρκική πολιτική ηγεσία, διότι απλούστατα δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί κανενός είδους «πάγωμα» των απαιτήσεων και συρρίκνωση της αναθεωρητικής της ατζέντας. Η επιθετικότητα είναι μια επιλογή που της βγαίνει και μέσα από αυτήν ισχυροποιεί την θέση της έναντι της φοβικής και άτολμης Ελλάδας.
Η Ελληνική κυβέρνηση, με την πίεση της κοινωνίας και την παρότρυνση των επιτελών, οφείλει να εγκαταλείψει άμεσα αυτή την...
αδιέξοδη τακτική, που επιβαρύνει έτι περαιτέρω την όλη κατάσταση. Πρόκειται για μια κατάσταση ιδιότυπης πολιορκίας, που οδηγεί σε κόπωση το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων, σε σοβαρή καταπόνηση τις μονάδες του πολεμικού ναυτικού και σε εμφάνιση αντιφατικών συναισθημάτων μέσα στην κοινωνία.Πρόκειται για μια κατάσταση που πιστοποιεί και επαναβεβαιώνει ανησυχητικό έλλειμμα στρατηγικής διαχείρισης το οποίο «διαβάζει» η Τουρκική πολιτική ηγεσία και κλιμακώνει την ήδη ξέφρενη δική της επιθετική στρατηγική.
Η συνέχιση αυτής της κατάστασης, στον βαθμό που δεν αποπνέει στρατηγική αποφασιστικότητα ικανή να θορυβήσει και να ανησυχήσει πραγματικά τους Τούρκους επιτελείς, επιδεινώνει την γενική θέση της χώρας ΚΑΙ έναντι της Τουρκίας, αλλά ΚΑΙ στον τρόπο με τον οποίο την αντιμετωπίζουν οι κατ’ όνομα «σύμμαχοι».
Η αναγκαία μεταστροφή δεν είναι αυτοσκοπός αλλά προαπαιτούμενο για την στρατηγική επιβίωση της χώρας. Από αυτήν την άποψη, απαιτείται να είναι τολμηρή, ολοκληρωμένη, επιτελικά σχεδιασμένη και απολύτως απρόβλεπτη.
Το πως και το γιατί η Ελλάδα θα πρέπει να αναδειχτεί σε δύναμη πρώτου στρατηγικού και μάλιστα συντριπτικού πλήγματος, ενεργοποιώντας έτσι ένα καταστροφικό ντόμινο για τον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό, και μάλιστα πριν οι προκλήσεις επί χάρτου, αναβαθμιστούν σε τετελεσμένα επί του εδάφους, το έχουμε εξηγήσει επαρκώς και οι επιτελείς μας το γνωρίζουν άριστα.
Όποιος θεωρεί ότι μπορεί να μιλήσει σοβαρά για αποκλιμάκωση και διάλογο που δεν θα δρομολογηθεί στο έδαφος ανεπίτρεπτων εθνικών υποχωρήσεων, ιδού πεδίον Δόξης λαμπρόν, να το διαχειριστεί εύστοχα και το αναγορεύσει σε στρατηγικό μονόδρομο πειθαναγκάζοντας την Τουρκία να συμβιβαστεί και να τον ακολουθήσει.
Να συμφωνήσουμε όμως πως δεν μπορεί να υπάρξει καμιά απολύτως επιείκεια για όποιον διανοηθεί να εγκλωβίσει την χώρα στις αυταπάτες του και να την σύρει άβουλη και αποδυναμωμένη στο τραπέζι του Συμβιβασμού για να παραδώσει στον Ερντογάν τα κλειδιά μαζί με την αξιοπρέπειά της.
Η Διπλωματία των σεισμών κατέρρευσε ήδη και το επιθετικό σχέδιο της επόμενης μέρας, έχει κάνει αισθητή την εφιαλτική παρουσία του. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν όλοι σε τι ακριβώς επενδύει η Ελληνική πολιτική Ελίτ και το Σημιτογενές σύστημα εξουσίας στο σύνολό του.