Και 47 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η ελληνική ψυχή αναβλύζει από τους σπαραγμούς της υποκειμενικότητας και του φόβου. Τρέφεται ωστόσο από την ιστορικότητα, διαχέοντας και συναιρώντας ταυτόχρονα τη μυστηριώδη προβληματική της ελληνικής φύσης.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Για δεκαετίες η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να αφουγκραστεί τα μηνύματα των νέων καιρών και παγιδεύεται σε εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα και στο φόβο. Με τον ετεροφωτισμό των κοινωνικών ομάδων να λειτουργεί ως λυδία λίθος που αχρήστευε ή βράβευε τα μέταλλα των ιδεών τους και των προσανατολισμών τους.
Με την επαναστατική ορμή να περιορίζεται σε χιμαιρικά επίπεδα. Κι όμως η αντίδραση και η επανάσταση ήταν ο αρχέτυπος έρωτας κάθε εφηβικής ελληνικής ψυχής, ενώ το δοξαστικό άσμα της εθνικής επίγνωσης το τραγουδούσαν χείλη γεροντικά με τη στεντόρεια φωνή, που ξεπηδούσε από καρδιά εφηβική!
Την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ως κορυφαία αντιδιδακτορική εκδήλωση, γιορτάζουμε σήμερα με τη "γυψινή λογική" του Μητσοτάκη να κυριαρχεί, πάντα με πρόσχημα τον κίνδυνο από τον κορωναιό. Ένας "κίνδυνος" που αποδείχθηκε ότι "βολεύει" την εξουσία για κάθε αυθαιρεσία.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου προδόθηκε επί της ουσίας από τους ίδιους που συμμετείχαν εν πολλοίς. Κι αυτοί είναι που άνοιξαν τις πύλες της κόλασης για να "αποδράσουν" οι μετέπειτα σαλτιπάγκοι της πολιτικής. Οι πολιτικοί των τελευταίων δεκαετιών, μεταξύ των οποίων και ο κυριάκος Μητσοτάκης, οι οποίοι με τις εκδηλώσεις τους ως ένα σημείο, να θεωρούνται αντικείμενο ζωολογικής περιγραφής.
Η "γενιά του Πολυτεχνείου" και τα...βλαστάρια της με αριστερό περίβλημα και θράσος χιλίων πιθήκων εν χορώ, με εξαίρεση μια "χούφτα" πραγματικών αγωνιστών στο περιθώριο της ιστορίας, συγκροτούν μέχρι σήμερα την "κεντρική αγωνία" που κυριαρχεί στους πολιτικούς του ωχαδερφισμού και της απάτης, τους τεχνίτες των προσαρμογών στις ανάγκες που η πολιτική συγκυρία επιβάλλει.
Στους πολιτικούς που μόνιμα κοιτάζουν τη ζωή από το παράθυρο του μικρόκοσμου των συμφερόντων τους και "παραμυθιάζουν" τους πολίτες, που διαγγκωνίζονται στο δρόμο βαρύφορτοι με τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους, ζώντας εσχάτως και στη μήτρα του φόβου από την εσκεμμένη τρομολαγνεία των ΜΜΕ και της κυβερνητικής αυθαιρεσίας και ανικανότητας.
Τελικά 47 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, λαός, συνείδηση, ελευθερία και δημοκρατία, έχουν διαβρωθεί. Γιατί η ιστορικοποίηση της συνείδησης δεν είναι κάτι το αυτόνοητο. Προέρχεται από τον κάματο και τον έντονο προβληματισμό ισχυρών συνειδήσεων, οι οποίες κατορθώνουν να θραύσουν τα ισχυρά τείχη του κυκλικού επαναληπτικού χρόνου.
Μέρα που είναι η σημερινή, η απεγνωσμένη φωνή της ελευθερίας, δεν μπορεί να ακουστεί από μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα, γιατί βιώνει μια "μεταμοντέρνα γύψινη πολιτική λογική" και πραγματικότητες που ξεπερνούν τα όρια του πραγματικού...
Του Στέλιου Συρμόγλου
Για δεκαετίες η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να αφουγκραστεί τα μηνύματα των νέων καιρών και παγιδεύεται σε εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα και στο φόβο. Με τον ετεροφωτισμό των κοινωνικών ομάδων να λειτουργεί ως λυδία λίθος που αχρήστευε ή βράβευε τα μέταλλα των ιδεών τους και των προσανατολισμών τους.
Με την επαναστατική ορμή να περιορίζεται σε χιμαιρικά επίπεδα. Κι όμως η αντίδραση και η επανάσταση ήταν ο αρχέτυπος έρωτας κάθε εφηβικής ελληνικής ψυχής, ενώ το δοξαστικό άσμα της εθνικής επίγνωσης το τραγουδούσαν χείλη γεροντικά με τη στεντόρεια φωνή, που ξεπηδούσε από καρδιά εφηβική!
Την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ως κορυφαία αντιδιδακτορική εκδήλωση, γιορτάζουμε σήμερα με τη "γυψινή λογική" του Μητσοτάκη να κυριαρχεί, πάντα με πρόσχημα τον κίνδυνο από τον κορωναιό. Ένας "κίνδυνος" που αποδείχθηκε ότι "βολεύει" την εξουσία για κάθε αυθαιρεσία.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου προδόθηκε επί της ουσίας από τους ίδιους που συμμετείχαν εν πολλοίς. Κι αυτοί είναι που άνοιξαν τις πύλες της κόλασης για να "αποδράσουν" οι μετέπειτα σαλτιπάγκοι της πολιτικής. Οι πολιτικοί των τελευταίων δεκαετιών, μεταξύ των οποίων και ο κυριάκος Μητσοτάκης, οι οποίοι με τις εκδηλώσεις τους ως ένα σημείο, να θεωρούνται αντικείμενο ζωολογικής περιγραφής.
Η "γενιά του Πολυτεχνείου" και τα...βλαστάρια της με αριστερό περίβλημα και θράσος χιλίων πιθήκων εν χορώ, με εξαίρεση μια "χούφτα" πραγματικών αγωνιστών στο περιθώριο της ιστορίας, συγκροτούν μέχρι σήμερα την "κεντρική αγωνία" που κυριαρχεί στους πολιτικούς του ωχαδερφισμού και της απάτης, τους τεχνίτες των προσαρμογών στις ανάγκες που η πολιτική συγκυρία επιβάλλει.
Στους πολιτικούς που μόνιμα κοιτάζουν τη ζωή από το παράθυρο του μικρόκοσμου των συμφερόντων τους και "παραμυθιάζουν" τους πολίτες, που διαγγκωνίζονται στο δρόμο βαρύφορτοι με τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους, ζώντας εσχάτως και στη μήτρα του φόβου από την εσκεμμένη τρομολαγνεία των ΜΜΕ και της κυβερνητικής αυθαιρεσίας και ανικανότητας.
Τελικά 47 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, λαός, συνείδηση, ελευθερία και δημοκρατία, έχουν διαβρωθεί. Γιατί η ιστορικοποίηση της συνείδησης δεν είναι κάτι το αυτόνοητο. Προέρχεται από τον κάματο και τον έντονο προβληματισμό ισχυρών συνειδήσεων, οι οποίες κατορθώνουν να θραύσουν τα ισχυρά τείχη του κυκλικού επαναληπτικού χρόνου.
Μέρα που είναι η σημερινή, η απεγνωσμένη φωνή της ελευθερίας, δεν μπορεί να ακουστεί από μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα, γιατί βιώνει μια "μεταμοντέρνα γύψινη πολιτική λογική" και πραγματικότητες που ξεπερνούν τα όρια του πραγματικού...