Οι ίδιοι παραδέχτηκαν άλλωστε την ενεργό συμμετοχή τους στα τουρκικά εγκλήματα όταν το 2016 η γερμανική βουλή αναγνώρισε την αρμενική γενοκτονία. Γι αυτό, θα περίμενε κανείς στην πρόσφατη επίθεση των Τουρκοαζέρων κατά των Αρμενίων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ (Αρτσάχ) η Γερμανία ν΄ αναλάβει ενεργό ρόλο για τον άμεσο τερματισμό του πολέμου και να μην περιοριστεί σε διπλωματικές κενολογίες εκφράζοντας απλώς τη «μεγάλη ανησυχία» της για την τουρκοαζέρικη επιθετικότητα.
Πολύ περισσότερο που η Γερμανία κατέχει σήμερα την προεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου συμμετέχει σαν μη μόνιμο μέλος για έκτη φορά στην ιστορίας της, ενώ τυχαίνει να είναι και προεδρεύουσα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ακόμη ένοχη σιωπή. Κι αυτό, παρότι όλοι γνώριζαν ότι η σύγκρουση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ θα είχε νικητές όχι μόνο τον νατοϊκό σύμμαχό της Τουρκία, αλλά κυρίως την Ρωσία με την οποία οι σχέσεις της τα τελευταία χρόνια είναι ψυχρές.
Σιώπησε, όπως άλλωστε έκαναν όλοι οι ισχυροί του κόσμου, αφήνοντας τους Αρμένιους μόνους απέναντί σε πολύ ισχυρότερους και αδίστακτους αντιπάλους. Προφανώς γιατί στους υπολογισμούς του Βερολίνου μετρά πολύ περισσότερο το γεγονός ότι η Τουρκία αποτελεί τον μεγαλύτερο εμπορικό εταίρο της Γερμανίας, και ότι το Αζερμπαϊτζάν βρίσκεται στην πέμπτη θέση στις εμπορικές συναλλαγές της, πολύ πιο πάνω από πολλές μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μόνο οι γερμανικές εξαγωγές πολεμικού υλικού προς αυτές τις δύο χώρες ξεπερνά τα 1,8 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν στις πολύ σημαντικές οικονομικές συναλλαγές της Γερμανίας προστεθούν το μεταναστευτικό ντηλ του 2016 με την Τουρκία και η ύπαρξη 3,7 ανθρώπων με τουρκικές ρίζες στη Γερμανία, τότε τα συμπεράσματα από αυτήν την απαράδεκτη γερμανική σιωπή είναι προφανή.