 |
| sofdoug / pixabay |
Ο βάρβαρος αποκεφαλισμός γυναικάς σε εκκλησία και ο φόνος άλλων δυο ατόμων, μετά τον αποκεφαλισμό, λίγες μέρες πριν, του καθηγητή Σάμουελ Πάτυ στο Παρίσι, θέτουν τη Γαλλία στην πρώτη γραμμή ενός νέου άτυπου πόλεμου στην Ευρώπη, που άφορα τις ίδιες τις άξιες και την ταυτότητα της Ευρώπης. Με επίκληση των ίδιων αυτών άξιων, με πυρήνα το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ανοχή και την ελευθερία, χαλάρωσαν επί δεκαετίες οι συνοριακοί έλεγχοι, έγινε ανεκτή η παράνομη μετανάστευση σε μαζική κλίμακα, με άλλοθι το πολίτικο άσυλο και εγκαταστάθηκαν σταφιακα στην Ευρώπη ξένοι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι πληθυσμοί.
Περικλής Νεάρχου, Πρέσβυς ε.τ.
Δε διαφεύγει, βεβαίως, κανενός ότι πίσω από το πρόσχημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ευγενικών άξιων, κυριάρχησε ένας πρωτόγονος οικονομισμός, ο οποίος επεδίωξε το άνοιγμα των συνόρων και τη μαζική είσοδο ξένου εργατικού δυναμικού για να αλλάξει στο εσωτερικό τους συσχετισμούς δυνάμεων στην αγορά εργασίας και να αυξήσει τα κέρδη και τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, αδιαφορώντας για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις από την εγκατάσταση στη χωρά ξενών πληθυσμών και ιδίως Μουσουλμανικών, η συγχώνευση και η αφομοίωση των οποίων είναι άκρως προβληματική, αν όχι ανέφικτη.
Η ανάδυση, στη δεκαετία του 90, των πολιτικών και των ιδεολογιών της παγκοσμιοποίησης, έδωσε μια θεαματική ώθηση στην παράνομη μετανάστευση, συνοδευόμενη από ιδεολογήματα περί "πολυπολιτιστικης" κοινωνίας, "οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων", πάνω από συντεταγμένα κράτη και σύνορα κ. α. Η επικράτηση στην Ευρώπη ακραίων νεοφιλελεύθερων πολίτικων έστρωσε το δρόμο για να βρουν ανταπόκριση οι πολιτικές και τα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, που έχουν ως λίκνο τις ΗΠΑ. Ενώ όμως αμφισβητούνται έντονα σήμερα στις ΗΠΑ, η Ευρώπη, με πρωτοστάτη τη Γερμανία, διεκδικεί ρόλο σημαιοφόρου της παγκοσμιοποίησης.
Το φαινόμενο της μαζικής και ανεξέλεγκτης παράνομης μεταναστεύσεως δεν είναι άσχετο με την παγκοσμιοποίηση. Η επιδίωξη μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς συνεπάγεται νομοτελειακά το ολοένα μεγαλύτερο άνοιγμα των συνόρων και μαζικές μετακινήσεις εργατικού δυναμικού. Αυτό έχει ως συνεπεία τη σταδιακή αμφισβήτηση του εθνικού κράτους, παρουσιαζόμενου ως δήθεν παρωχημένου πλαισίου και τη διάσπαση της εθνικής συνοχής. Ο Maurice Allais, ένας μεγάλος Γάλλος οικονομολόγος, που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Οικονομίας, υπεστήριζε με σθένος, από τη δεκαετία του 70, ότι η Ενωμένη Ευρώπη πρέπει να στηρίζει την Ευρωπαϊκή παράγωγη και το βιοτικό επίπεδο των λαών της. Πρέπει γι' αυτό να εισάγει μόνο το 10 0\0 των αναγκών της. Θα μπορούσε να κάνει εξαίρεση στο ποσοστό αυτό και να εισάγει το διπλάσιο μόνο στον τομέα των τροφίμων, για να βοηθήσει τον Τρίτο Κόσμο. Δυστυχώς, ο Maurice Allais, όπως και και άλλοι, που είχαν την ίδια γνώμη, δεν εισακούσθηκαν. Τις συνέπειες τις βλέπουμε και στην Ελλάδα, οπού η πολιτική των ανοικτών συνόρων κατέστρεψε κυριολεκτικά ολόκληρους παραγωγικούς τομείς. Ωφελήθηκαν και ωφελούνται από την πολιτική αυτή χώρες με υψηλή βιομηχανική ανταγωνιστικότητα, με πρώτη τη Γερμανία.
Η πολιτική των ανοικτών συνόρων, που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση στη μετανάστευση και εννοούμε κυρίως την παράνομη μετανάστευση, με πρόσχημα το πολιτικό άσυλο, δεν είναι άσχετη με τη γενικότερη αυτή πολιτική. Έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ότι το πολιτικό άσυλο χρησιμοποιείται ως άλλοθι και ότι η κατάχρηση του είναι μαζική και συστηματική. Συνεχίζεται όμως η ίδια πολιτική ανοχής, με επαγγελίες για βελτίωση των διαδικασιών εξετάσεως και εγκρίσεως των αιτήσεων για την παροχή άσυλου, που μένουν όμως γράμμα κενό η βελτιώνουν μόνο οριακά την κατάσταση. Μνημείο αυτής της διφορούμενης πολίτικης είναι η περίφημη Ευρωπαϊκή Οδηγία για την Υποδοχή Αιτητων Άσυλου, από την οποίαν η Ελλάδα έχει πολύ πικρή πείρα. Με βάση την Οδηγία αυτή, μια χωρά - μέλος δεν έχει το δικαίωμα να απωθήσει στα σύνορα της οποινδηποτε θέλει να μπει στη χωρά, κραδαίνοντας μια αίτηση πολίτικου άσυλου. Η χώρα-μέλος πρέπει να τον υποδεχθεί, να τον περιθάλψει και να διερευνήσει, δια της δικαστικής οδού, εάν είναι πράγματι πρόσφυγας και δικαιούται άσυλου. Εάν είναι, του παρέχεται άσυλο. Εάν δεν είναι, η χωρά - μέλος δικαιούται να τον "επαναπροωθησει" {απελάσει}.
Περικλής Νεάρχου, Πρέσβυς ε.τ.
Δε διαφεύγει, βεβαίως, κανενός ότι πίσω από το πρόσχημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ευγενικών άξιων, κυριάρχησε ένας πρωτόγονος οικονομισμός, ο οποίος επεδίωξε το άνοιγμα των συνόρων και τη μαζική είσοδο ξένου εργατικού δυναμικού για να αλλάξει στο εσωτερικό τους συσχετισμούς δυνάμεων στην αγορά εργασίας και να αυξήσει τα κέρδη και τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, αδιαφορώντας για τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις από την εγκατάσταση στη χωρά ξενών πληθυσμών και ιδίως Μουσουλμανικών, η συγχώνευση και η αφομοίωση των οποίων είναι άκρως προβληματική, αν όχι ανέφικτη.
Η ανάδυση, στη δεκαετία του 90, των πολιτικών και των ιδεολογιών της παγκοσμιοποίησης, έδωσε μια θεαματική ώθηση στην παράνομη μετανάστευση, συνοδευόμενη από ιδεολογήματα περί "πολυπολιτιστικης" κοινωνίας, "οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων", πάνω από συντεταγμένα κράτη και σύνορα κ. α. Η επικράτηση στην Ευρώπη ακραίων νεοφιλελεύθερων πολίτικων έστρωσε το δρόμο για να βρουν ανταπόκριση οι πολιτικές και τα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης, που έχουν ως λίκνο τις ΗΠΑ. Ενώ όμως αμφισβητούνται έντονα σήμερα στις ΗΠΑ, η Ευρώπη, με πρωτοστάτη τη Γερμανία, διεκδικεί ρόλο σημαιοφόρου της παγκοσμιοποίησης.
Το φαινόμενο της μαζικής και ανεξέλεγκτης παράνομης μεταναστεύσεως δεν είναι άσχετο με την παγκοσμιοποίηση. Η επιδίωξη μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς συνεπάγεται νομοτελειακά το ολοένα μεγαλύτερο άνοιγμα των συνόρων και μαζικές μετακινήσεις εργατικού δυναμικού. Αυτό έχει ως συνεπεία τη σταδιακή αμφισβήτηση του εθνικού κράτους, παρουσιαζόμενου ως δήθεν παρωχημένου πλαισίου και τη διάσπαση της εθνικής συνοχής. Ο Maurice Allais, ένας μεγάλος Γάλλος οικονομολόγος, που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Οικονομίας, υπεστήριζε με σθένος, από τη δεκαετία του 70, ότι η Ενωμένη Ευρώπη πρέπει να στηρίζει την Ευρωπαϊκή παράγωγη και το βιοτικό επίπεδο των λαών της. Πρέπει γι' αυτό να εισάγει μόνο το 10 0\0 των αναγκών της. Θα μπορούσε να κάνει εξαίρεση στο ποσοστό αυτό και να εισάγει το διπλάσιο μόνο στον τομέα των τροφίμων, για να βοηθήσει τον Τρίτο Κόσμο. Δυστυχώς, ο Maurice Allais, όπως και και άλλοι, που είχαν την ίδια γνώμη, δεν εισακούσθηκαν. Τις συνέπειες τις βλέπουμε και στην Ελλάδα, οπού η πολιτική των ανοικτών συνόρων κατέστρεψε κυριολεκτικά ολόκληρους παραγωγικούς τομείς. Ωφελήθηκαν και ωφελούνται από την πολιτική αυτή χώρες με υψηλή βιομηχανική ανταγωνιστικότητα, με πρώτη τη Γερμανία.
Η πολιτική των ανοικτών συνόρων, που ακολουθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση στη μετανάστευση και εννοούμε κυρίως την παράνομη μετανάστευση, με πρόσχημα το πολιτικό άσυλο, δεν είναι άσχετη με τη γενικότερη αυτή πολιτική. Έχει αποδειχθεί επανειλημμένα ότι το πολιτικό άσυλο χρησιμοποιείται ως άλλοθι και ότι η κατάχρηση του είναι μαζική και συστηματική. Συνεχίζεται όμως η ίδια πολιτική ανοχής, με επαγγελίες για βελτίωση των διαδικασιών εξετάσεως και εγκρίσεως των αιτήσεων για την παροχή άσυλου, που μένουν όμως γράμμα κενό η βελτιώνουν μόνο οριακά την κατάσταση. Μνημείο αυτής της διφορούμενης πολίτικης είναι η περίφημη Ευρωπαϊκή Οδηγία για την Υποδοχή Αιτητων Άσυλου, από την οποίαν η Ελλάδα έχει πολύ πικρή πείρα. Με βάση την Οδηγία αυτή, μια χωρά - μέλος δεν έχει το δικαίωμα να απωθήσει στα σύνορα της οποινδηποτε θέλει να μπει στη χωρά, κραδαίνοντας μια αίτηση πολίτικου άσυλου. Η χώρα-μέλος πρέπει να τον υποδεχθεί, να τον περιθάλψει και να διερευνήσει, δια της δικαστικής οδού, εάν είναι πράγματι πρόσφυγας και δικαιούται άσυλου. Εάν είναι, του παρέχεται άσυλο. Εάν δεν είναι, η χωρά - μέλος δικαιούται να τον "επαναπροωθησει" {απελάσει}.
Το τι γίνεται, στην πραγματικότητα, το βλέπουμε στα νησιά και στις λεγόμενες "δομές φιλοξενίας" σε όλη τη χωρά. Είναι αυτό που εργαλειοποιεί ο Ερντογάν και κατακλύζει τη χώρα μας, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη με παράνομους μετανάστες, επιδιώκοντας τη γεωπολιτική μετάλλαξη της Ελλάδος, σε βάθος χρόνου, με την εγκατάσταση σ' αυτήν φιλοτουρκικών Μουσουλμανικών πληθυσμών και τη θεαματική αύξηση της παρουσίας και της επιρροής των Μουσουλμάνων σ' ολόκληρη την Ευρώπη.
Η Ελλάδα, που γειτνιάζει με μια κακόβουλη, επιθετική και επεκτατική χωρά, που εγείρει απροκάλυπτα διεκδικήσεις σε βάρος της και που βρίσκεται γεωγραφικά και ιστορικά στα σύνορα μεταξύ Χριστιανισμού και Μουσουλμανικού κόσμου, θα έπρεπε να είναι δίπλα προσεκτική και επιφυλακτική σε θέματα εγκαταστάσεως στο έδαφος της, με οποιοδήποτε πρόσχημα, Μουσουλμανικών πληθυσμών. Πολύ περισσοτερ ακόμη, από χώρες που είναι γνώστες για τον φανατικό Ισλαμισμό τους και τη φιλοτουρκική τους πολίτικη, όπως κατ' εξοχήν το Πακιστάν. Η Ελλάδα όμως, από την εποχή του Κώστα Σημίτη, τα μέσα δηλαδή της δεκαετίας του 90, ανέλαβε παραδόξως, ενάντια στα συμφέροντα της και σε κάθε συμβατική λογική, ρόλο "πρωτοπορειας" στην ανοχή της παράνομης μεταναστεύσεως και, στη συνεχεία, των ανοικτών συνόρων, με αποκορύφωμα την προηγούμενη Κυβέρνηση του ΣΎΡΙΖΑ. Η τελευταία έφτασε στο σημείο να υπογράψει, ερήμην του Ελληνικού λάου, το περιβόητο Σύμφωνο του Μαρακές για ανοικτά σύνορα και "ελεύθερη μετανάστευση". Η σημερινή Κυβέρνηση δεν αποδέσμευσε τη χωρά από μια τέτοια ανεύθυνη και αυτοκαταστροφική συνυπογραφή, ακολουθώντας μια εφεκτική πολίτικη, που επιτρέπει στον Πρωθυπουργό της να εκφράζει υπερηφάνεια για τη μετατροπή της Ελληνικής κοινωνίας σε "πολυπολιτισμική" και δεν έχει κανένα πρόβλημα συνεργασίας με τον μεγάλο διεθνή νονό της παράνομης μεταναστεύσεως Τζωρτζ Σορός.
Η "πρωτοπορειακή" αυτή πολιτική της Ελλάδος, παρά το γεγονός ότι γεωγραφικά και εθνικά είναι η πιο εκτεθειμένη χωρά της Ευρώπης στην παράνομη μετανάστευση και στους συναφείς κίνδυνους που συνδέονται με την Τουρκική εχθρότητα, την εργαλειοποιηση του μεταναστευτικού, τους ακραίους Ισλαμιστές και τους κίνδυνους εθνικής ασφάλειας, επιτρέπει να αξιοποιείται η Ελλάδα, σε Ευρωπαικο επίπεδο, ως ανάχωμα προστασίας για τις άλλες χώρες της ΕΕ. Η περιβόητη Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μετατρέπεται, στον τομέα αυτόν, σε Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για τη μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα όσων παρανόμως εισέρχονται. Εποικισμός δηλαδή με Ευρωπαικη χρηματοδότηση και με ενεργό σύμπραξη των Ελληνικών Κυβερνήσεων, περιλαμβανόμενης της σημερινής.
Η Γαλλία είναι μια χωρά με υψηλό γεωπολιτικό αισθητήριο, που της επιτρέπει να βλέπει, με μεγαλύτερη καθαρότητα, απ' ότι άλλες χώρες, την προοπτική των καταστάσεων, που έχουν δημιουργηθεί, με την εγκατάσταση στη Γαλλική κοινωνία σημαντικών Μουσουλμανικών πληθυσμών. Διαπιστώνει ότι η ενσωμάτωση τους είναι προβληματική και ότι η ανοχή αποκλίσεων, που παίρνουν ολοένα και πιο μαζικό χαρακτήρα, οδηγούν σε διάσπαση της κοινωνίας και σε υπονόμευση των δημοκρατικών άρχων και άξιων, που συνιστούν την εθνική Γαλλική ταυτότητα και την Ευρωπαϊκή κληρονομιά του Διαφωτισμού.
Στο πνεύμα αυτό, ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν πήρε προσφάτως μια σειρά μέτρων, που έχουν ως στόχο την καταπολέμηση του λεγόμενου "κοινοτισμου", την καλλιέργεια δηλαδή ταυτοτήτων, που δεν συμπνεουν με τις αρχές και τις αξίες της Γαλλικής Δημοκρατίας, μεταξύ αυτών της ελεύθερης εκφράσεως. Ο αποκεφαλισμός του καθηγητή Σαμουελ Πάτι, σε σχολείο του Παρισιού, ήρθε ως απάντηση στα μετρά αυτά, με στερεοτύπη επωδό τη δήθεν προσβολή του Προφήτη Μωάμεθ.
Η ειδεχθής αυτή δολοφονία από νεαρό Τσετσενο Ισλαμιστή αντιμετωπίσθηκε ως κήρυξη πόλεμου από τον Γάλλο Πρόεδρο εναντίον όσων στρέφονται κατά των άξιων, που συνιστούν την πεμπτουσία της Γαλλικής αλλά και της Ευρωπαϊκής ταυτότητας. Η προβολή της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo στα δημόσια κτίρια ήρθε ως αδιαπραγμάτευτη διαδήλωση της εμμονής στην ελεύθερη έκφραση, επειδή το περιοδικό αυτό έγινε, στο πρόσφατο παρελθόν, στόχος Ισλαμιστικών τρομοκρατικών επιθέσεων. Η δεύτερη Ισλαμιστική τρομοκρατική επίθεση στη Νίκαια και, στη συνεχεία η τρίτη στη Λυών εναντίον Ελληνορθόδοξου ιερέα, προσδίδουν μια άλλη διάσταση στον ιδιότυπο αυτό πόλεμο. Προφανώς, δεν είναι πόλεμος με τον Μουσουλμανικό κόσμο, όσο και αν ωρύεται ο Ερντογάν και προσπαθεί να προβληθεί ως εκπρόσωπος και ηγέτης όλων των Μουσουλμάνων. Η Ευρώπη όμως πρέπει να αφυπνισθεί και να αντιμετωπίσει τους κίνδυνους από την ανεξελγκτη παράνομη μετανάστευση και την εγκατάσταση ιδίως σ' αυτήν μεγάλων Μουσουλμανικών πληθυσμών, που διεκδικούν δική τους χωριστή Ισλαμική ταυτότητα μέσα στις Ευρωπαικες κοινωνίες, με τις αρχές και τις άξιες των οποίων δεν συμβιβάζονται.