Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Στην πτώση της αμερικανικής αυτοκρατορίας, προέκυψαν φεουδαρχίες που συνδυάζουν τον εθνο-θρησκευτικό εθνικισμό και το μοντέλο του ΝΑΤΟ, εξασφαλίζοντας ακόμη και σχετική υποστήριξη με αυτή την ιδιότητα. ΄Ετσι εξηγείται και ο ρόλος των γκρίζων λύκων και γιατί αυτοί οι μισθοφόροι χρησιμοποιούνται και πάλι από την Τουρκία για να εδραιώσουν τα συμφέροντά της και να προκαλέσουν την τρομοκρατία σύμφωνα με ένα γνωστό μοντέλο αποσταθεροποίησης.
Δείτε τις προειδοποιήσεις του Λαβρόφ. https://histoireetsociete.com/2020/11/06/
*
Εκτός από την πανδημία του Κορωναιού, ορισμένοι πολιτικοί έχουν πλέον μολυνθεί από μια άλλη πανδημία, αυτή του ΝΑΤΟ.
Αφού ενσωμάτωσαν σημαντικό αριθμό χωρών σε συνασπισμούς που δημιουργήθηκαν εναντίον των αντιπάλων τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν τα τελευταία χρόνια να δημιουργήσουν πρώτα το λεγόμενο "αραβικό ΝΑΤΟ" και στη συνέχεια ακόμη και ένα "ασιατικό ΝΑΤΟ", παρά την προφανή απροθυμία όλο και περισσότερων χωρών όχι μόνο να ακολουθήσουν το παράδειγμα της "ετοιμόρροπης ηγεμονίας", αλλά και να υποστηρίξουν τις ιδέες της για μια ακόμη μεγαλύτερη διαίρεση του κόσμου σε στρατιωτικά μπλοκ.
Αλλά είναι γνωστό ότι κάθε ιός είναι μεταδοτικός. Και αυτή η «πανδημική» τάση υιοθετήθηκε από τον Τούρκο ηγέτη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος ξεκίνησε την προσπάθεια αποδόμησης του Οργανισμού της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (ο οποίος, εκτός από τη Ρωσία και την Αρμενία, περιλαμβάνει το Καζακστάν, την Κιργιζία και το Τατζικιστάν), για να στήσει στα ερείπια του ένα «τουρκικό ΝΑΤΟ», με έναν ενιαίο «Τουρανικό Στρατό»,. Μεταξύ των μελών μιας τέτοιας συμμαχίας, αποβλέπει στο Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν, την Κιργιζία και το Τατζικιστάν, καθώς και την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, που δεν αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα - όλα υπό την άμεση πολιτικό-στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας.
Δείτε τις προειδοποιήσεις του Λαβρόφ. https://histoireetsociete.com/2020/11/06/
*
Εκτός από την πανδημία του Κορωναιού, ορισμένοι πολιτικοί έχουν πλέον μολυνθεί από μια άλλη πανδημία, αυτή του ΝΑΤΟ.
Αφού ενσωμάτωσαν σημαντικό αριθμό χωρών σε συνασπισμούς που δημιουργήθηκαν εναντίον των αντιπάλων τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν τα τελευταία χρόνια να δημιουργήσουν πρώτα το λεγόμενο "αραβικό ΝΑΤΟ" και στη συνέχεια ακόμη και ένα "ασιατικό ΝΑΤΟ", παρά την προφανή απροθυμία όλο και περισσότερων χωρών όχι μόνο να ακολουθήσουν το παράδειγμα της "ετοιμόρροπης ηγεμονίας", αλλά και να υποστηρίξουν τις ιδέες της για μια ακόμη μεγαλύτερη διαίρεση του κόσμου σε στρατιωτικά μπλοκ.
Αλλά είναι γνωστό ότι κάθε ιός είναι μεταδοτικός. Και αυτή η «πανδημική» τάση υιοθετήθηκε από τον Τούρκο ηγέτη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος ξεκίνησε την προσπάθεια αποδόμησης του Οργανισμού της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (ο οποίος, εκτός από τη Ρωσία και την Αρμενία, περιλαμβάνει το Καζακστάν, την Κιργιζία και το Τατζικιστάν), για να στήσει στα ερείπια του ένα «τουρκικό ΝΑΤΟ», με έναν ενιαίο «Τουρανικό Στρατό»,. Μεταξύ των μελών μιας τέτοιας συμμαχίας, αποβλέπει στο Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν, την Κιργιζία και το Τατζικιστάν, καθώς και την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, που δεν αναγνωρίζεται από τη διεθνή κοινότητα - όλα υπό την άμεση πολιτικό-στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας.
Παλαιός γερμανικός χάρτης του Τουράν, περιοχής της κεντρικής Ασίας κατοικημένης στους πρώτους ιστορικούς χρόνους από νομαδικές τουρκογενείς φυλές, που στοιχειώνει σήμερα τα Νέο-Οθωμανικά αυτοκρατορικά όνειρα του Ερντογάν.
Τέτοιες σκέψεις άρχισαν να προωθούνται με ιδιαίτερη δραστικότητα από τον Ερντογάν στο πεδίο της στρατιωτικής ανάφλεξης στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, κατά τη διάρκεια της οποίας η Άγκυρα παρέσχε απροκάλυπτη στήριξη στο Μπακού. Η Τουρκία προσπαθεί να δείξει στους συμμάχους της Ρωσίας ότι η Αρμενία υποχωρεί μπροστά στην ένωση του Αζερμπαϊτζάν και της Τουρκίας, και ότι η Άγκυρα «δεν εγκαταλείπει τους συμμάχους της αλλά τους οδηγεί στη νίκη".
Είναι κατανοητός ο λόγος γιατί Ερντογάν χρησιμοποιεί για την εκπλήρωση των φανερών νέο-οθωμανικών φιλοδοξιών του συγκεκριμένα στρατιωτικά μοντέλα, καθώς ο στρατός είχε πάντα δεσπόζουσα θέση στην τουρκική κοινωνία και στην εφαρμογή των οθωμανικών ιδεών. Ωστόσο, αν τα τελευταία εκατό χρόνια το τουρκικό σώμα αξιωματικών ήταν προσανατολισμένο προς τη Δύση και υποταγμένο στην πολιτική ηγεσία, τα τελευταία χρόνια ο Ερντογάν, με πολυάριθμες καταπιέσεις και συλλήψεις, ετσάκισε την πρώην ανώτερη στρατιωτική ελίτ της χώρας, φυλάκισε πολλούς στρατηγούς, ναυάρχους και ανώτερους αξιωματικούς, τους δυσφήμησε ενώπιον της τουρκικής κοινωνίας και άρχισε να ελέγχει προσωπικά τον στρατό.
Προκειμένου να τεθούν πρακτικά σε εφαρμογή σχέδια για τη δημιουργία "Τουρκικού ΝΑΤΟ" και τ " Τουρανικού Στρατού τ ", καθώς επίσης για την ενίσχυση και επέκταση της στρατιωτικής συνεργασίας στην περιοχή, υπό την αιγίδα της Άγκυρας, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ επισκέφθηκε στα τέλη Οκτωβρίου αρκετές χώρες της Κεντρικής Ασίας. Όπως δήλωσε ο επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων μετά τις επισκέψεις του στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν, "τα μέρη συμφώνησαν να επεκτείνουν περαιτέρω τη στρατιωτική και στρατιωτική-τεχνική συνεργασία". Ταυτόχρονα, τα τουρκικά ΜΜΕ επισημαίνουν ότι το έργο της Άγκυρας για την ανάπτυξη στρατιωτικής συνεργασίας με τα κράτη της Κεντρικής Ασίας αποτελεί σημαντικό στάδιο για τη δημιουργία ενός ενιαίου στρατού τουρκικών λαών, μιας προτεινόμενης από την ΄Αγκυρα στρατιωτικής συμμαχίας, η οποία θα δώσει τον τόνο σε όλες τις περιφερειακές και παγκόσμιες συγκρούσεις. «Έχουμε σημειώσει σοβαρή πρόοδο», τόνισε ο Χουλουσί Ακάρ .
Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι η δραστηριοποίηση της τουρκικής πολιτικής στην Κεντρική Ασία δεν είναι κάτι νέο. Η Άγκυρα προσπάθησε να δημιουργήσει στρατιωτική και στρατιωτικό-τεχνική συνεργασία με τις χώρες αυτής της περιοχής αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αντιλαμβανόμενη το κενό που προέκυψε ως ένα είδος ιστορικής ευκαιρίας για την αναδημιουργία του Μεγάλου Τουράν. Η ίδια η ιδέα βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη γεωγραφική εξεικόνιση, στο τουρκικό όραμα, του Τουράν ως παγκόσμιας υπερεθνικής οντότητας, που ενώνει τον τουρκικό και άλλους λαούς της Κεντρικής Ασίας και της Σιβηρίας. Για το σκοπό αυτό, η Άγκυρα έχει διαθέσει σημαντικές δυνάμεις και πόρους για να προσπαθήσει να προσελκύσει τις νέες κυρίαρχες χώρες της περιοχής υπό την αιγίδα της Τουρκίας, έχουν πραγματοποιηθεί και συνεχίζονται σύνοδοι κορυφής των τουρκικών κρατών, όπου, μεταξύ άλλων, γίνεται εκμετάλλευση της ιδέας της στρατιωτικής ενότητας.
Η Άγκυρα έχει χρησιμοποιήσει ακόμη και "υπέρτατες πνευματικές δυνάμεις" για το σκοπό αυτό. Ειδικότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σε μία από αυτές τις συνόδους κορυφής, οργανώθηκε με επιδεικτικό τρόπο ένα «ιερό τελετουργικό» με ρίζες σε έναν από τους τουρκικούς θρύλους, όπου οι ηγέτες των νέων κυρίαρχων κρατών έδωσαν συμβολικά χτυπήματα σφυριού στο αμόνι, μιμούμενοι έτσι τη δράση της σφυρηλάτησης «του όπλου της ενότητας των τουρκικών χωρών».
Για να αναδημιουργηθεί το Μεγάλο Τουράν, για να ενισχυθεί η οθωμανική επιρροή που χάθηκε στην περιοχή, πριν από 11 χρόνια στο Ναχιτσεβάν (Αζερμπαϊτζάν), δημιουργήθηκε μια μεγάλη διεθνής οργάνωση το τουρκικό (Συμβούλιο συνεργασίας των τουρκόφωνων κρατών). Σήμερα περιλαμβάνει την Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, την Κιργιζία και το Ουζμπεκιστάν. Με την επίσημη δημιουργία του, η Άγκυρα άρχισε να αναπτύσσει ενεργά δεσμούς με την περιοχή, αποκαλώντας την προγονική της πατρίδα και θεωρώντας τις χώρες της κεντρικής Ασίας ως την ιστορική πατρίδα του τουρκικού λαού, ενσαρκώνοντας μέσω αυτής τις νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες της. Η Τουρκία χρησιμοποιεί τις παραδόσεις και τη θρησκεία ως έναν από τους διαύλους επιρροής της. Για παράδειγμα, υπάρχουν δέκα τουρκικά σχολεία για ένα ρωσικό σχολείο στην Κιργιζία. Εκεί, προωθείται ευρέως η ιδεολογία του παντουρκισμού. Επιπλέον, τη δεκαετία του 1990, η Άγκυρα πρότεινε τη δημιουργία ενός ενοποιημένου τουρκικού αλφαβήτου, και, αν και τα σχέδια αυτά δεν πέτυχαν, έγινε ενεργός παραγωγός της μετάβασης των πρώην μετά-σοβιετικών κρατών της Κεντρικής Ασίας από το κυριλλικό στο λατινικό αλφάβητο, με πολύ διακριτό στόχο το διαχωρισμό της περιοχής από τη Ρωσία και την ενίσχυση της τουρκικής επιρροής.
Είναι απολύτως κατανοητό ότι, μέχρι στιγμής, όλες αυτές οι προσπάθειες της Άγκυρας, καθώς και η επιθυμία για τη δημιουργία ενός "τουρκικού ΝΑΤΟ" και ενός " Τουρανικού στρατού " υπό την αιγίδα της και μόνο, αναπτύσσονται κυρίως στον τομέα της ρητορικής του Τούρκου ηγέτη και των μελών της κυβέρνησής του. Και υπάρχουν αρκετοί λόγοι γι' αυτό, των οποίων ο κύριος είναι ότι ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξακολουθεί να φοβάται να δοκιμάσει τη Ρωσία για τη δύναμή του, επειδή κατανοεί πώς μπορεί να εξελιχθεί γι’ αυτόν μια σύγκρουση με τον Πούτιν. Η ιστορική μνήμη των Τούρκων υπενθυμίζει στον Ερντογάν ότι οι Ρώσοι ήταν αυτοί που νίκησαν αρκετές φορές στο έδαφος της χώρας του, προκαλώντας την απώλεια του μεγαλύτερου μέρους της «οθωμανικής επικράτειας».
Οι πολιτικοί ηγέτες των κρατών της Κεντρικής Ασίας κατανοούν επίσης τον κίνδυνο σύνδεσης της νέας μοίρας τους μόνο με την Τουρκία, ενθυμούμενοι πλήρως την κατάσταση όταν, τη δεκαετία του 1990, η Άγκυρα καλωσόρισε τους Ουζμπέκους φυγάδες που βαρύνονταν με τρομοκρατική δράση σε ορισμένες πόλεις του Ουζμπεκιστάν.
Επίσης, δεν υπάρχει "ενιαία στήριξη" για υποψηφίους που προτείνει η Άγκυρα να συμμετάσχουν στο "Τουρκικό ΝΑΤΟ" ή στον " Τουρανικό στρατό ". Ειδικότερα, το Τατζικιστάν είναι ένας από αυτούς τους υποψηφίους, που κατοικείται κυρίως από μη τουρκική εθνοτική ομάδα, αν και υπάρχει μια μειονότητα του Ουζμπεκιστάν. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι κάτοικοι του Τατζικιστάν είναι ένα εντελώς διαφορετικό έθνος, γλώσσα του είναι η περσική και η αντίληψη για τον "τουρκικό κόσμο" το επηρεάζει σε μικρότερο βαθμό.
Μιλώντας για τη σύγχρονη πολιτική της Τουρκίας, οι όροι "νέο-Οθωμανισμός" και ‘Ομα-Τουρκισμός» χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο σήμερα. Αυτοί είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι βάσης της εξωτερικής πολιτικής που έχει υιοθετήσει ο Τούρκος αρχηγός κράτους, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ωστόσο, η ειρωνεία του σύγχρονου νέο-Οθωμανισμού έγκειται στο γεγονός ότι η ίδια η ιδέα της σύμπηξης των λαών του τουρκικού κόσμου, ο οποίος αντιτίθεται κυρίως στο Ιράν, με το σύνθημα του Μεγάλου Τουράν, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ιδεολογίας των « Νεοτούρκων» που είχαν ήδη οδηγήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην πτώση της.