Τούτες τις τελευταίες μέρες του 2020, ας μαζέψουμε τις αδέσποτες μνήμες μας...

ottawagraphics / pixabay

...Κι ας σκεφτούμε γιατί τούτη η χώρα του ήλιου "αναπνέει" ακόμα με την αναμονή του αναπόφευκτου. Ας αναρωτηθούμε αν τελικά η ελπίδα είναι για τους απομονωμένους της απελπισίας, που κάθονται κάτω από τον ίσκιο του φόβου ή και του ολέθρου, καθώς προβάλλεται από τα ανευρένητα βάθη του μέλλοντος.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Ας μαζέψουμε τις μνήμες μας που έχουν σκορπίσει και πασχίζουν να περισυλλέξουν τα νήματα από κάποια παλιά βιώματα, κάποιες παλιές εκτιμήσεις και "μουχλιασμένες" προσδοκίες. 

Και με άπειρα τα νήματα που ξέφτισαν, με τις μνήμες να χάνονται ανάμεσα από τα θολά οράματα του νου, ας αναρωτηθούμε: 'Εχει η ελπίδα μέλλον; 

Και για ξεφύγουμε από τον ασφυκτικά περιορισμένο ελλαδικό χώρο, όπου η ελπίδα "αραχνιασμένη" αδυνατεί να αντιδράσει και στις πιο αισιόδοξες απαντήσεις, υπάρχει κρυμμένος πίσω από τις λέξεις ο σκεπτικισμός. Και κοιτώντας όσο μας είναι δυνατόν στη διαφάνεια των πραγμάτων και μέσα ακριβώς στο πλαίσιο της διαφάνειας αυτής, διακρίνουμε τα αμφίσημα και κακοήθη στίγματα που σχετίζονται με το ευρύτερο ερώτημα, αν ο κόσμος που ζούμε έχει μέλλον...

Και μολονότι οι άνθρωποι μπροστά στις εξαιρετικά δύσκολες στιγμές ή τους επερχόμενους κινδύνους, κυρίως υπό το κράτος του φόβου, εύκολα περιπίπτουν σ' ένα είδος υστερικής αδιαφορίας ή ακόμη και ευφορίας, διασθάνονται τις "μυστικές βοές των γεγονότων που πλησιάζουν".

Η αλήθεια είναι ότι η ελπίδα ξεχνάει πάντα ότι είναι εύθραστη και χρησιμεύει στο να γλυκαίνει την παρούσα ζωή μας, τη φανταστική μέλλουσα και το ωραίο παρελθόν. Η ελπίδα είναι ένα φάρμακο που έχουμε μέσα μας. Ο αυστηρός ορθολογισμός μας μάρανε αυτά που μας χάρισε η φύση.

Απογυμνωθήκαμε, όπως ακριβώς απογυμνώνεται ένα έντομο, όταν του κόβουν τις κεραίες του και τα φτερά του. Και μείναμε γυμνοί μπροστά στα καταιγιστικά γεγονότα και τη μανία της λογικής μας, που συχνά περνάει τα όρια της υπεροψίας. Το αποτέλεσμα; Κάθε φορά που σκεπτόμαστε το μέλλον του κόσμου να σκοτώνουμε την αισιοδοξία μας!

Η απειλή του απόλυτου ολέθρου, ανεξάρτητα από το αν θα πραγματοποιηθεί ή όχι, θα χρωματίζει την παγκόσμια ιστορία. Με αυτή την απειλή θα συμβιώνουν οι ερχόμενες γενιές και εφιαλτικός θα γίνεται ο ύπνος τους.

Από αυτήν την απειλή, ωστόσο, βλασθαίνει η μεγάλη ελπίδα. Από άποψη αξιολογική, το μέλλον της ανθρωπότητας στηρίζεται σ' ένα θέμα ουσιαστικής επιλογής. Ο άνθρωπος καλείται να συλλάβει και να επιβάλλει στον εαυτό του ένα συγκεκριμένο πρότυπο. Στο πρότυπο αυτό που είναι, κατά βάθος, η ίδια του η εικόνα, όπως ο ίδιος την οραματίζεται και αποβλέπει.

Από άποψη πολιτιστική πάλι, η αξιολογική επιλογή θα έχει αναμφισβήτητες επιπτώσεις επάνω στον τρόπο με τον οποίο η ζωή των κοινωνιών θα οργανωθεί στο απώτερο μέλλον.

Από άποψη βιολογική, πρέπει να τονιστεί πως ο κίνδυνος ενός υποβιβασμού του ανθρώπου δεν είναι επιστημονικά αδιανόητος.

Τέτοια μέρα, τέτοιες σκέψεις...Με το μάτι του χρόνου να αμηχανεί το πνεύμα και να παραμένει αμετάθετο στην κοσμική επιφάνεια.

Καθώς αφήνουμε πίσω μας το 2020, ας σκεφτούμε επίσης την ερήμωση της κοινωνίας από τους ψυχαρπάκτες της πολιτικής, ας σκεφτούμε ότι η μοίρα μας γραμμένη στις ωμοπλάτες μας φοράει το πρόσωπο χιλιάδων ετών κι ας αναλογιστούμε ότι η στάση μας "μυρίζει" αιχμαλωσία, ακόμα και με τους Άγιους Πάντες να μας κοροϊδεύουν βγάζοντάς μας τη γλώσσα...

Γιατί δεν μπορούμε να έχουμε ένα τόσο μεγάλο παρελθόν ως λαός, που είναι δίχως μέλλον!
Χρόνια πολλά!