Όταν η κυβέρνηση δεν μπορεί να κόψει ένα τουρκοσίριαλ, θα βάλει κυρώσεις η ΕΕ:

Όπως από το καλοκαίρι μετατοπίζονται οι κόκκινες γραμμές της χώρας από τα 200 ναυτικά μίλια της υφαλοκρηπίδας στα 6 ναυτικά μίλια των χωρικών υδάτων, ομοίως περιορίζονται και οι προσδοκίες από τις υποτιθέμενες αναμενόμενες κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε βάρος της Τουρκίας. Έτσι λοιπόν από τις κυρώσεις που θα δαγκώνουν καταλήξαμε στο ότι η απειλή των κυρώσεων στην Τουρκία είναι το καλύτερο εργαλείο.

Του Στρατή Μαζίδη

Ωστόσο πώς περιμένουμε να μπουν κυρώσεις από ένα πολυεθνικό μπλοκ ανάμεσα στο οποίο υπάρχουν μέλη με πολλά και μεγάλα συμφέροντα οικονομικής ύφης στην Τουρκία, όταν εμείς οι ίδιοι που θεωρητικά βρισκόμαστε σε παραμονές πολέμου ή τουλάχιστον υφιστάμεθα πλήθος απειλών και διεκδικήσεων δεν κάνουμε τα αυτονόητα;

Πώς είναι δυνατόν ένας φιλοκυβερνητικός τηλεοπτικός σταθμός στον οποίο το κεντρικό δελτίο ειδήσεων εκφωνεί σύζυγος κυβερνητικού βουλευτή και πάλαι ποτέ υπουργού, να συνεχίζει να προβάλλει καθημερινά μία συγκεκριμένη τουρκική τηλεοπτική σειρά; 

 

Την ίδια ώρα έτερος μεγάλος παραγωγός εκ Τουρκίας ετοιμάζει τις επόμενες μεγάλες δουλειές του σε μακρινό νησί τους προσεχείς μήνες και προβολή σε άλλο φιλοκυβερνητικό σταθμό.

Φαντάζεστε για παράδειγμα στην αζερική τηλεόραση να προβάλλονται αρμένικα προγράμματα ή το αντίστροφο;

Με ποιο τρόπο μία χώρα η οποία δεν επιβάλλει τη διακοπή όλων αυτών των προγραμμάτων που προπαγανδίζουν την τούρκικη καθημερινότητα και κοινωνία θα μπορέσει σε ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση να υποχρεώσει τα μέλη της σε επιβολή κυρώσεων ή σε εμπάργκο πωλήσεις όπλων που θα χρησιμοποιηθούν εναντίον μας;

Και εμείς εδώ μετά μιλάμε για κυρώσεις. Κι άραγε οι κυβερνώντες θέλουν τις κυρώσεις; Τι δείχνουν οι κινήσεις τους;