Ναι η Ευρώπη είναι το κοινό μας σπίτι, απλά η Ελλάδα κοιμάται στο κοτέτσι κι η Τουρκία κάθεται καλεσμένη στο σαλόνι

Pexels / pixabay

Ένα μόνιμο σύνθημα όλων όσων εξακολουθούν να πιστεύουν στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι ότι η Ένωση αποτελεί το κοινό μας σπίτι. Δυστυχώς όμως για άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται ότι αυτός ο ετερόκλητος συνασπισμός αρκετών πια κρατών μόνο οικία δε θυμίζει. Περισσότερο παραπέμπει σε οίκο εμπορίου.

Του Στρατή Μαζίδη

Τα σημάδια είχαν φανεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια με τις χλιαρές υποστηρίξεις των εταίρων μας απέναντι στα προβλήματα και τις διαχρονικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε με την Τουρκία.

Το δεύτερο σημάδι ήταν η επιβολή των μνημονίων για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Ένας λαός οδηγήθηκε στη δυστυχία αντί να θεραπεύσει ορισμένες παθογένειες για να μη χρεοκοπήσουν γαλλικές και γερμανικές τράπεζες οι οποίες μαζί με τις ισπανικές είναι εξίσου και περισσότερο εκτεθειμένες στην Τουρκία την οποία όμως δεν ακουμπά κάνεις.

Το κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι είναι αυτό το οποίο έκλεισε την πόρτα του κατά τη λεγόμενη μεταναστευτική κρίση. Κατέβασε ρολά στο ξένο έδαφος των Σκοπίων αφήνοντας απέξω έναν από τους πιο παλιούς ενοίκους αυτού του κοινού σπιτιού.

Τώρα παίζει με το χρόνο, τις λέξεις και τις διατυπώσεις σφυρίζοντας αδιάφορα απέναντι στις προκλήσεις της Τουρκίας σε βάρος του Ελληνισμού. Τα σημάδια φάνηκαν από τότε που τα τουρκικά ερευνητικά και γεωτρύπανα αλώνιζαν στην αποκλειστική οικονομική ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κυρώσεις της πλάκας και λεκτική συμπαράσταση με το μέτωπό του Ελληνισμού να μην είναι ούτε αρραγές ούτε αποφασισμένο.

Το έργο επαναλαμβάνεται σήμερα. Από τις κυρώσεις που θα δαγκώνουν φτάσαμε στο ότι η απειλή των κυρώσεων είναι το καλύτερο βήμα απέναντι στην Τουρκία. Είναι πολύ απλά τα πράγματα. Όταν οι τράπεζες σου είναι εκτεθειμένες με δεκάδες δις στην τουρκική οικονομία ενώ παράλληλα η Τουρκία αποτελεί μία χώρα που φιλοξενεί βιομηχανικές μονάδες όντας παράλληλα και ένας σημαντικός εμπορικός εταίρος, τότε κοιτάς το συμφέρον σου και για να διαλύσεις αυτές τις σχέσεις θα πρέπει να υπάρχουν πάρα πολύ ισχυροί λόγοι. Τόσο όμως η Ελλάδα όσο και η Κύπρος δεν φρόντισαν να κτίσουν αυτούς τους ισχυρούς λόγους ώστε σήμερα οι εταίροι μας [;] να μην πωλούν όπλα στον αντίπαλο που θα τα χρησιμοποιήσει εναντίον μας. Η Κύπρος πίστευε πως θα την σώσουν οι συμμαχίες και όχι να δημιουργήσει μία σημαντική ισχυρή αποτρεπτική αμυντική δυνατότητα. Η Ελλάδα αφοσιώθηκε σε διορισμούς στο δημόσιο, σε πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, σε θαλασσοδάνεια, σε σκάνδαλα και απαξίωση των Ενόπλων δυνάμεων οι οποίες στα χρόνια των μνημονίων αφέθηκαν στην τύχη τους αλλά επέζησαν χάρη στα άξια χέρια των στελεχών τους. Αν είχαμε φροντίσει να ξεχωρίσουμε σε έναν τομέα και διαθέταμε ως ελληνισμός μία πανίσχυρη πολεμική μηχανή έτοιμη ανά πάσα στιγμή να τα κάνει όλα άνω κάτω στην περιοχή τότε είναι βέβαιο πώς ίσως να μην είχαμε χρειαστεί καν να παρακαλάμε τίποτε και κανέναν στις Βρυξέλλες ή οπουδήποτε αλλού ενώ παράλληλα θα αποφεύγαμε και τον καταστροφικό πόλεμο που είναι πολύ πιθανό να ζήσουμε.

Όπως αντιλαμβάνεστε δεν υπάρχει κοινό ευρωπαϊκό σπίτι παρά μόνο ένα δωμάτιο με ένα τραπέζι όπου κάποιοι παίζουν πόκερ. Όσοι παίζουν πόκερ, κάθονται σε αυτό και κάνουν παιχνίδι, οι υπόλοιποι όπως εμείς απλά παρακολουθούν κοιτάζοντάς μήπως πέσει καμία μάρκα στο πάτωμα και τη μαζέψουν. Η Τουρκία εδώ και χρόνια έφτιαξε τις προϋποθέσεις για να μπορεί σήμερα να κάνει παιχνίδι ενώ εμείς τις ακυρώσαμε και δε δείχνουμε καν να μας ενδιαφέρει να μπούμε πάλι σε μια τέτοια τροχιά παρά τις ευκαιρίες.

Αν πάντως επιμένουμε να βλέπουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το κοινό μας σπίτι, τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Ελλάδα κοιμάται στο κοτέτσι ενώ η Τουρκία είναι καλεσμένη, κάθεται στο σαλόνι και απολαμβάνει τη γενναιόδωρη φιλοξενία που της παρέχει μία ομάδα από τους οικοδεσπότες.