«…Η σύμβαση παραχώρησης των Δωδεκανήσων ,που σημειωτέων υπογράφτηκε μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας ,αναφέρει μόνο τα μεγάλα νησιά και η Τουρκία δεν εμπλέκεται πουθενά σε αυτό. Συνεπώς πιστεύω ότι σε ενδεχόμενη προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο, θα υπάρξει δικαίωση για τη χώρα μας.
Τα υποτιθέμενα αμφισβητούμενα νησιά που ισχυρίζεται η Τουρκία, ανήκαν στην Ιταλία και από τη στιγμή που δεν υπάρχει συμφωνία Τουρκίας-Ιταλίας, παύει να υπάρχει και ανάλογο ζήτημα.
Υπάρχουν βραχονησίδες που βρίσκονται κοντά στην Ίμβρο και την Τένεδο που είναι υπό δική μας διεκδίκηση.
Πρέπει να υπάρχει θέληση και από τα δύο μέρη λοιπόν για να υπάρξει λύση στο πρόβλημα.
Ο ένας τρόπος είναι να κάτσουμε σε ένα τραπέζι με την Τουρκία και να συμφωνήσουμε, πράγμα που θα πάρει δεκαετίες για να γίνει και ο δεύτερος τρόπος να συμφωνήσουμε ποια είναι τα προβλήματα και να πάμε στο διεθνές δικαστήριο, όπου με βάση το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας να λυθεί το πρόβλημα.
Η Αριστερά είναι ταυτισμένη με την λογική ότι οι διεθνείς διενέξεις θα πρέπει να λύνονται με ειρηνικό τρόπο προς όφελος και των δύο μερών και επιπλέον ότι στις διεθνείς σχέσεις ενυπάρχει και ο συμβιβασμός.
Δεν μπορείς να λες ότι όλα είναι δικά σου.
Και φυσικά δε μιλάμε για τα νησιά, τις βραχονησίδες και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα αλλά για ζητήματα που μπορούμε να συμβιβαστούμε και δεν είναι της ώρας δημόσια να αναφέρουμε.
Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της συμφωνίας με την Ιταλία και το θέμα της επήρειας των Διαπόντιων νησιών.
Αντίστοιχη συζήτηση γίνεται για το ποσοστό της επήρειας στο Καστελόριζο.
Οι Τούρκοι λένε 0% ,εμείς λέμε 100%. Θα πρέπει λοιπόν να βρεθεί μια μέση λύση.
Η συζήτηση για την υφαλοκρηπίδα φέρνει και πρόσθετα πράγματα μαζί της, όπως το θέμα της αλιείας κλπ.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει Ελληνική Κυβέρνηση να δεχτεί θέμα αποστρατικοποίησης νησιών μας.
Στο βαθμό που υπάρχει απειλή εκ μέρους της Τουρκίας, το να δεχθείς αποστρατικοποίηση σε νησιά, είναι σα να σηκώνεις τα χέρια ψηλά…».