Μαρία Μπαϊρακτάρη
Άργησε να εξευρωπαϊστεί ο δρόμος αυτός γιατί στο κέντρο του, στη διασταύρωση με Μακεδονίας, είχε ένα χαμηλό προσφυγικό σπιτάκι από κείνα του εποικισμού.
Είχε πολλά τέτοια η γειτονιά μας.
Θά μπορούσε το ραντεβού να δοθεί και στο σχολείο μας αλλά με τον σεισμό του '78 έπεσε, οπότε το μάθημα γινόταν πλέον σε νοικιασμένα μαγαζιά που ποτέ δεν τα νοιώσαμε σχολείο μας.
Τριγωνάκια στα χέρια, σκουφάκια στα κεφάλια μας, χαμόγελα στα μούτρα μας και φωνές δυνατές.
Η γειτονιά περίμενε να "της τα πούμε" και το στοίχημα ήταν ποια ομάδα θα έφτανε πρώτη για να πάρει το πιο γερό μπαχτσίσι.
Βέβαια δεν είχε και πολύ σημασία τελικά αυτό, γιατί στο τέλος ρεφενέ αγοράζαμε φλόκες, ματζούνια κι ότι καλούδια είχε ο κυρ Αντώνης ο ψιλικατζής μας.
Ήταν ο πλανήτης των παιδικών μας χρόνων.
Εκείνος ο μαγικός πλανήτης, που ήταν ανθρώπινος και μας αρκούσαν τα λίγα γιατί τα πολλά δεν τα γνωρίζαμε οπότε δεν μας έλειπαν.
Τότε που κάθε χρόνο λίγο πριν τις γιορτές ετοιμάζαμε με τη γιαγιά κούτες με ρούχα, παπούτσια, βιβλία και παιχνίδια, από τα δικά μας κι όχι αγορασμένα και τα στέλναμε στα παιδάκια στην Κύπρο.
Γιατί η γιαγιά έλεγε ότι, αυτά θα τα αγαπήσουν πιο πολύ τα παιδάκια εκεί, επειδή κουβαλάνε την δική μας μυρωδιά πάνω τους.
Δεν ήθελε να μας πει ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να τους αγοράσουμε καινούρια.
Και γιατί η γιαγιά έλεγε ότι, εμείς οι πρόσφυγες, ξέρουμε από προσφυγιά και δεν μπορούμε να αφήσουμε τους ανθρώπους μας έτσι.
Μας έβαζε και γράφαμε με τα δικά μας στραβούτσικα γραμματάκια μια κάρτα με ευχές για καλά Χριστούγεννα κι από κάτω ολονων μας τα ονόματα να φιγουράρουν με καμάρι γιατί σήμαινε "δεν σας ξεχνάμε".
Κι όταν ρωτούσαμε "γιατί γιαγιά μόνο στην Κύπρο στέλνουμε πάντα κι όχι και στα παιδάκια στη Βόρειο Ήπειρο;", η γιαγιά βούρκωνε και μας απαντούσε ότι, κάποια Ελληνόπουλα τα προστατεύει μοναχά η Παναγίτσα γιατί οι άνθρωποι είναι μικροί και δεν μπορούν.
Και πέρασαν τα χρόνια κι εμείς μεγαλώσαμε αλλά ποτέ δεν ξεχάσαμε ούτε τη γιαγιά, ούτε τα παιδάκια, ούτε τον πλανήτη των παιδικών μας χρόνων.
Απλά αυτές τις μέρες τις ζούμε μέσα σε μια χαρμολύπη που έρχεται θαρρείς από τα βάθη των δικών μας αιώνων.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με την ευχή να ξαναγίνουμε Άνθρωποι Έλληνες και καλή Λευτεριά στην Πατρίδα!