Ελένη Παπαδοπούλου
Αν έχω δουλειά, η αθλητική δραστηριότητα δεν χωράει πουθενά, προσπαθώ να βρω χρόνο κάπου να την κολλήσω, ο χρόνος δε βρίσκεται, αν τελικά αποφασίσω να κάνω τη γυμναστική μου κλέβω χρόνο από την δουλειά, από το διάβασμα, από το γράψιμο, μαζεύεται μετά ένας τόνος εργασίας που πρέπει να τελειώσει, αγχώνομαι και μου βγαίνει η γυμναστική από την μύτη.
Ο άλλος, ολόκληρος ΠΘ, βρήκε χρόνο να μαζέψει ποδήλατα και μότο κρος, να βάλει στολές, να πάρει φρουρά, να πάει στην Πάρνηθα, να κάνει αθλοπαιδειές, να βγάλει φωτογραφίες, να ξοδέψει τουλάχιστον ένα 4ωράκι στο χαλαρό. Δεν λέω να μην γυμνάζεται, αλλά ρε φίλε συγγνώμη, δεν προλαβαίνεις, αντικειμενικά δηλαδή. Το πολύ να κάνεις λίγο διάδρομο κι αυτόν στο γραφείο.
Δεν στέκομαι στα μέτρα του κορονοϊού. Στέκομαι στο κατά πόσο είναι δυνατό ένας ΠΘ να τρέχει στα βουνά μετά της συζύγου να κάνει mountain bike και μότο κρος, λες και είναι υπάλληλος στα ΕΛΤΑ.
Εκτός κι αν όλα γίνονται για την φωτογραφία, αλλά και πάλι ένα 2ωράκι για πέταμα για να φωτογραφηθείς το θέλεις. Εχει χρόνο για τέτοια τελικά αυτός ο άνθρωπος; Αυτή είναι η απορία μου.
Κι αν τελικά δίνει προτεραιότητα στο ποδήλατο του και στην άθληση μήπως, λέω μήπως, δεν δουλεύει και πολύ;