Η επιφανειακή προσέγγιση όλων όσων
διαδραματίστηκαν στην τηλεδιάσκεψη των ΥΠΕΞ των χωρών μελών του ΝΑΤΟ, μπορεί να ικανοποιεί το θυμικό, κυρίως μετά τις διαρροές για την «αυστηρή»
στάση Πομπέο απέναντι στην Τουρκία, αλλά
συντηρεί έναν επικίνδυνο εφησυχασμό και σίγουρα δεν συμβάλλει στην αναγκαία
προσαρμογή της Εθνικής μας στρατηγικής εν όψει εξελίξεων…
Devanath / pixabay
Το ικανοποιεί γιατί εμφανίζει ως κυρίαρχο στοιχείο σε αυτήν την συζήτηση, την «κατσάδα» του Αμερικανού ΥΠΕΞ και την οργίλη αντίδραση Τσαβούσογλου στην τοποθέτηση του Πομπέο. Το πρωταγωνιστικό στοιχείο όμως ΔΕΝ ήταν αυτή η αντιπαράθεση, και οι φυσικά οι βαθύτερες αιτίες που την προκάλεσαν, ΔΕΝ ήταν κάποια αιφνίδια μεταστροφή της Αμερικανικής Εξωτερικής πολιτικής, που από διαχειριστής του ισοζυγίου ενδοσυμμαχικής περιφερειακής ισχύος, αποφάσισε ξαφνικά να αναβαθμιστεί σε θεματοφύλακα του Δικαίου και σε πολέμιο της Τουρκικής πειρατικής συμπεριφοράς.
Μια τέτοια προσέγγιση όμως, συντηρεί και αναπαράγει έναν επικίνδυνο εθνικό εφησυχασμό, κυρίως γιατί αποκρύπτει τον φυσιογνωμικό μεταμορφισμό που συντελείται στο ευρύτερο περιβάλλον των σύγχρονων ανατροπών και ανακατατάξεων.
Στην διάσκεψη των ΥΠΕΞ, το κυρίαρχο στην Ημερήσια Διάταξη, ήταν η ανάγκη να κλειδώσουν μια σειρά από κρίσιμες λεπτομέρειες που αφορούν στο Δόγμα «ΝΑΤΟ 2030». Στο πλαίσιο αυτού του δόγματος, το οποίο είναι καταφανώς επιθετικό, επαναπροσδιορίζεται η έννοια της «συστημικής αντιπαλότητας» η οποία πλέον προσλαμβάνει μεταμοντέρνα ψυχροπολεμικά χαρακτηριστικά και αυτό συνιστά απροκάλυπτη και κυρίως επικίνδυνη φυγή «προς τα πίσω».
Η κεντρική ιδέα σε αυτόν τον επαναπροσδιορισμό, είναι ο σχεδιασμός μιας νέας και ενιαίας ΝΑΤΟικής θωράκισης, με το βλέμμα στραμμένο προς Ανατολάς και σε όλο το εύρος του Ειρηνικού, στο πλαίσιο της νέας αντίληψης για την ισορροπία ισχύος. Και φυσικά στο...
επίκεντρο αυτής της νέας αντίληψης, δεν είναι μόνον η αμετάκλητη στόχευση για την αλλαγή της παγκόσμιας ισορροπίας, αλλά η προσπάθεια διαμόρφωσης μιας νέας στρατηγικής για την διαχείριση της δύσκολης εξίσωσης που συνιστούν η ισχυρές παρουσίες της Κίνας και της Ρωσίας. Κυρίως όμως της Κίνας, που αντιμετωπίζεται διττά, ΚΑΙ ως αντίπαλος λόγω μεγέθους ισχύος αλλά ΚΑΙ ως «συνεταιράκι» με το οποίο θα μπορούσαν να υπάρξουν διευθετήσεις για κρίσιμα διεθνή ζητήματα και προκλήσεις κυρίως εξοπλιστικές, πράγμα που αποκαλύπτει ότι η διάχυτη ανασφάλεια των ΗΠΑ, είναι πλήρως ενσωματωμένη σε αυτήν την «νέα» στρατηγική που προωθείται.Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον των κρίσιμων επαναπροσδιορισμών, ο συστημικός μηχανισμός των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ συνειδητοποιεί ότι η Τουρκία, ΔΕΝ είναι απλά ένα λειτουργικό πρόβλημα που δυσκολεύει τις ενδοσυμμαχικές συννενοήσεις, αλλά μια αυτοτελής και δυναμική στρατηγικά γεωπολιτική οντότητα, ιδιαιτέρως φιλόδοξη, που εξ αυτού του λόγου θα μπορούσε να διεμβολίσει, να εκτρέψει και εντέλει να ακυρώσει ολόκληρο τον ΝΑΤΟικό σχεδιασμό.
Η ανησυχία των ΗΠΑ λοιπόν δεν είναι διόλου τυχαία. Και οι αναφορές του απολύτως συστημικού Πομπέο, σε Καραμπάχ και ΝΑ Μεσόγειο, είναι απολύτως ερμηνεύσιμες. Οι Αμερικανοί γνωρίζουν καλά πως αν η ΝΑΤΟική ενιαιότητα και στρατηγική συνέχεια διαρραγεί σε αυτές τις περιφέρειες στις οποίες η Τουρκική παρουσία έχει αυξημένο ειδικό βάρος, τότε ολόκληρος ο σχεδιασμός τινάζεται στον αέρα. Και εάν πολύ περισσότερο εξαργυρωθεί αυτό το αυξημένο ειδικό βάρος, στο πλαίσιο της τουρκικής προσπάθειας να κατοχυρώσει έναν αναβαθμισμένο ρόλο τον οποίο και επιζητεί ως ισχυρή περιφερειακή αλλά και ως φιλόδοξη ηγεμονική δύναμη, τότε η μεγάλη εικόνα αλλάζει δραματικά και η ισορροπία ισχύος τροποποιείται αμετάκλητα στο περιβάλλον της αναγεννημένης «συστημικής αντιπαλότητας» και αυτή η εξέλιξη θα είναι καταστροφική.
- Αυτός είναι ο πραγματικός φόβος των Αμερικανών…
- Αυτόν ακριβώς τον φόβο επιβεβαίωσε με τις παρεμβάσεις της και η Αμερικανίδα μόνιμη αντιπρόσωπος στο ΝΑΤΟ η κυρία Κ.Μ. Χάτσινσον…
Και αυτό ακριβώς είναι το στρατηγικό πλεονέκτημα το οποίο οφείλει να σπεύσει να αξιοποιήσει επιθετικά η Ελληνική Εξωτερική πολιτική.
Η στρατηγική βαρύτητα του Ελληνικού προβλήματος είναι δεδομένη. Η επιλογή όμως της πολιτικής ελίτ να επενδύει στην προσδοκία της επιβράβευσης των ισχυρών απέναντι σε μια χώρα δεδομένη που δεν αποτελεί απειλή για τον στρατηγικό τους σχεδιασμό και τις επιδιωκόμενες ισορροπίες είναι ολέθρια. Πολύ δε περισσότερο τώρα που η κρίσιμη ατζέντα των ενδονατοϊκών διευθετήσεων, σχετίζεται απόλυτα με το κλίμα της έντασης που κυριαρχεί στους κόλπους της ΕΕ.
Είναι προφανές ότι δεν αρκεί να αφήνονται υπονοούμενα για την προκλητικότητα και το απαράδεκτο του γερμανικού προστατευτισμού που επιδεικνύεται απέναντι στην Τουρκία. Η Ελλάδα οφείλει να συνειδητοποιήσει την αυξημένη στρατηγική βαρύτητα που της διασφαλίζει η γεωστρατηγική της θέση και ο σημαντικός ρόλος που μπορεί να διαδραματίσει στην ευρύτερη περιφερειακή συνεννόηση.
- Αυτό είναι το συγκριτικό στρατηγικό πλεονέκτημα το οποίο επιδιώκει πάση θυσία να υπεξαιρέσει από την χώρα μας μέσω της καθυπόταξής της ή ακόμη και του γεωπολιτικού της ακρωτηριασμού ο τουρκικός αναθεωρητισμός…
- Αυτή είναι η κρίσιμη γεωπολιτική σταθερά που επειδή ακριβώς εκλαμβάνεται ως δεδομένη, αφήνει τα περιθώρια τόσο στους Αμερικανούς όσο και στους Γερμανούς να στήνουν παιχνίδια και να μπαίνουν σε παζάρια χωρίς να ανησυχούν ιδιαίτερα για τις αντιδράσεις του πρόθυμου υποζυγίου τους…
Αυτή όμως είναι και η κρίσιμη δυναμική παράμετρος στρατηγικού κινδύνου την οποία οφείλει να ενεργοποιήσει η Ελληνική εξωτερική πολιτική, προκειμένου να θέσει τους πάντες ενώπιον των ευθυνών τους, απαιτώντας συγκεκριμένες λύσεις… Διευθετήσεις οριστικές… Σε όλο το εύρος Ελληνικού ενδιαφέροντος σε Ελλάδα και σε Κύπρο… Με αμετάκλητες διεθνείς εγγυήσεις και σε απόλυτη συνάφεια με τα προβλεπόμενα από το Διεθνές Δίκαιο.
Η Ελλάδα δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να ανησυχεί για τις εμφανείς δυσκολίες στην διαχείριση των ενδοσυμμαχικών ισορροπιών, και καμία απολύτως υποχρέωση να παραδίδεται αμαχητί, για την κατά το δοκούν χρησιμοποίησή της ως αντίβαρο στις ενδοσυμμαχικές ισορροπίες.