Ελπίδα υπάρχει πάντως,εφόσον έχουμε ακόμη δάκρυα

Pexels / pixabay

Ο χρόνος, αυτός ο τραχύς και αδυσώπητος αρχιτέκτονας, απεργάζεται πάνω στο κορμί μας και στην ψυχή μας. 'Οσο κι αν στην ενδοχώρα της αθωότητάς μας αναπαύεται το εγκώμιο της μωρίας της ματαιοδοξίας, όσο κι αν στην καρδιά μας υπάρχει το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή με την αναρχική δύναμη, που δεν μαντρώνεται από κυβερνητικές αποφάσεις, από νόμους και σατραπείες...

Του Στέλιου Συρμόγλου

Σε τούτο τον τόπο η ελεύθερη σκέψη δεν στηρίζεται σε ώριμο πολιτικό βίο, για να διεκδικήσει άρτια τα δικαιώματά της, αλλά επιδιώκεται η επιβολή της "πειθαρχημένης ελευθερίας", που οδηγεί στην συστηματική εκρίζωση κάθε ελευθερίας.

Σε κοινωνίες μάλιστα με άρρυθμη κοινωνική ζωή, άρρυθμη γιατί λείπει η πολιτική και κοινωνική συνείδηση, η πειθαρχημένη ελευθερία είναι μια πρακτική για να μπορεί να παρασύρει όχι μόνο το πολιτικά ανώριμο πλήθος, αλλά και τον πολιτικά αδιάφορο ή συχνά εξαγορασμένο διανοούμενο. Για τον εξαγορασμένο δημοσιογράφο ούτε λόγος να γινεται!

Σε τούτο τον τόπο επικρατούν οι δυνάμεις της προσαρμογής με διάφορα "τερτίπια" αποπροσανατολισμού του πλήθους κι όχι οι δυνάμεις της όποιας αλλαγής.

Η ελληνική κοινωνία είναι σήμερα γεμάτη από την πτωμαίνη της ελευθερίας. Κι όταν η ελευθερία δεν έχει φωνή για να φωνάξει με τα μύρια στόματα του πλήθους, ο κοινωνικός μαρασμός έρχεται με ακάθεκτη αφοβία. 

Και τούτη η κοινωνία βουβή καθώς είναι και τραυματισμένη βάναυσα, καθώς είναι και τυφλή και τρομοκρατημένη, μετατράπηκε σε μάζα ευκολόπλαστη από σάρκες χωρίς νεύρα και ψυχές, χωρίς οράματα.

Ελπίδα υπάρχει, πάντως, εφόσον έχουμε ακόμα δάκρυα...