Το διαχρονικό σύνδρομο της προσποίησης της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία

habibiskandar / pixabay

Αν θέλουμε να κατανοήσουμε το πρόβλημά μας απέναντι στην Τουρκία θα πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε πολύ βαθιά μέσα μας και να αντιληφθούμε ότι όλα ξεκινούν από τα γεγονότα της δραματικής τριετίας του 1919 έως το 1922 εκεί όπου η χώρα μας αν και διέθετε την υπεροπλία και την ικανότητα, κατάφερε ωστόσο να μετατρέψει έναν θρίαμβο από ραντεβού με την ιστορία σε τραγωδία.

Του Στρατή Μαζίδη

Έκτοτε η χώρα μας διαρκώς προσποιείται ότι τάχα δεν υπάρχουν προβλήματα. Κάπως έτσι ο Ελευθέριος Βενιζέλος προσποιήθηκε και έκανε το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας για να καταντήσει να προτείνει τον Κεμάλ Ατατούρκ για το Νόμπελ Ειρήνης κάτι που τελικά η ιστορία δεν ανέχθηκε.

Το 1942 με τον περιουσιακό φόρο και με τη χώρα μας είτε σε πόλεμο είτε σε κατοχή πάλι προσποιηθήκαμε ότι δε συνέβη τίποτα με όσους είχαν απομείνει από μας με φανερή ταυτότητα στην Τουρκία.

Το 1955 καταστράφηκαν χιλιάδες καταστήματα και επιχειρήσεις Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, άνθρωποι δολοφονήθηκαν και γυναίκες γνώρισαν την ατίμωση. Η χώρα μας όμως απλά προσποιήθηκε δίχως να πράξει επί της ουσίας απολύτως τίποτα.

Ίμβρος και Τένεδος που όφειλαν να απολαμβάνουν ειδικό καθεστώς, τουρκοποιήθηκαν με πολύ βάρβαρο και γνωστό σε όλους μας τρόπο. Και πάλι η Ελλάδα προσποιήθηκε ότι δε συμβαίνει τίποτα.

Το 1974 ήρθε η τραγωδία στην Κύπρο με έναν πόλεμο στον οποίο ο αντίπαλος απλά δεν είχε αντίπαλο. Πέρασαν 46 χρόνια με τον ελληνισμό πάλι να προσποιείται, δεν ξέρω τι ακριβώς αλλά μάλλον δεν καταλαβαίνει ότι αυτά που χάθηκαν με πόλεμο δεν μπορούν να κερδηθούν με την ειρήνη. Τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα. Και τώρα φτάνουμε στις παραμονές μιας πιθανής οριστικής διχοτόμησης.

Δεκαετίες τώρα τα τουρκικά αεροσκάφη παραβιάζουν τον εθνικό μας εναέριο χώρο, οι Έλληνες πιλότοι απογειώνονται, όλοι να κάνουν το καθήκον τους μέχρι ένα σημείο και η πατρίδα μας πάλι προσποιείται ότι δε συμβαίνει τίποτα και δεν αντιλαμβάνεται αντίστοιχα ότι η άλλη πλευρά μπορεί να παρουσιάζει εμάς ως εισβολείς.

Κοντεύουν 30 χρόνια που λέμε και επαναλαμβάνουμε διαρκώς ότι διατηρούμε πάνω στο τραπέζι το αναφαίρετο δικαίωμά μας για την επέκταση των εθνικών χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια το οποίο θα ασκήσουμε οπότε εμείς θέλουμε. Προσποιούμαστε στους εαυτούς μας ότι θα ασκήσουμε ένα δικαίωμα το οποίο έχουμε απεμπολήσει όπως προδίδει η συμπεριφορά μας.

Προσποιούμαστε ότι δεν θα αφήσουμε τους Τούρκους να παραβιάσουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και αφού τα παραβιάσουν μεταφέρουμε τις κόκκινες γραμμές μας πάλι προσποιούμενοι ότι δεν πρόκειται αυτή τη φορά να τους αφήσουμε για να ξανά μεταφέρουμε τις κόκκινες γραμμές μας και πάλι να προσποιηθούμε.

Η προσποίηση δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Για παράδειγμα στο μπάσκετ την ασκεί ο επιτιθέμενος για να ξεγελάσει τους αμυνόμενους και να στείλει την μπάλα στο καλάθι. Εδώ όμως δε συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά απλά κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας ώστε να μην βλέπουμε την ολοφάνερη πραγματικότητα κρυπτόμενοι πίσω από το δάχτυλό μας μην τυχόν και έρθουμε ποτέ σε συναίσθηση και αντιληφθούμε την ευθύνη μας. Την πραγματικότητα όμως δε θα την αποφύγουμε.