Πλάτων { Τίμαιος }
Η πρόσφατη αποκάλυψη της εφημερίδας "Εστία", βασιζόμενη σε απόρρητες εκτιμήσεις της Αστυνομίας ότι οι αλλοδαποί, νόμιμοι και παράνομοι, αντιπροσωπεύουν το 25% του πληθυσμού των Αθηνών, πρέπει να προβληματίσει βαθιά όλους μας. Πού πηγαίνει η Ελλάδα με την πολιτική αυτή; Πώς είναι δυνατόν να συμπράττουν οι Ελληνικές Κυβερνήσεις σε μια τέτοια αντικατάσταση πληθυσμού, πίσω κυριολεκτικά από την πλάτη του Ελληνικού λάου, συσκοτίζοντας, με κάθε τρόπο, τον πραγματικό αριθμό των αλλοδαπών και το πρόβλημα που δημιουργεί, μέχρι που να συντελεσθεί το τετελεσμένο γεγονός της εγκαταστάσεως και της νομιμοποιήσεως τους;
Πώς είναι δυνατόν να παραπλανάται ο Ελληνικός λαός ότι δήθεν διαχωρίζονται οι πραγματικοί πρόσφυγες από τους οικονομικούς μετανάστες και ότι δίνεται άσυλο μόνο στους πρώτους, όταν στην πράξη κανείς δεν απελαύνεται και όλοι μεταφέρονται από τα νησιά η τον Εβρο στην "ενδοχώρα" και αντιμετωπίζονται, στη συνεχεία, με τον ίδιο τρόπο;
Η Κυβέρνηση είχε εξαγγείλει ότι θα δημιουργούνταν κλειστά κέντρα, στα οποία θα κρατούνταν οι παράνομοι μετανάστες μέχρι την εξέταση της αιτήσεως τους και το διαχωρισμό των πραγματικών προσφύγων, που δικαιούνται άσυλου, από τους άλλους, που δεν δικαιούνται. Στην πραγματικότητα όμως, τίποτε τέτοιο δεν έγινε, που θα έστελνε και το μήνυμα ότι δεν είναι ανεκτή η παράνομη μετανάστευση στη χωρά και ότι η καταχρηστική επίκληση του άσυλου δεν αποδίδει και ότι, στην περίπτωση αυτή, είναι βέβαιη η απέλαση.
Γιατί δεν γίνονται οι απελάσεις; Γιατί δεν υπάρχει, πρωτ' απ' όλα, η βούληση και η θέληση. Γιατί, κατά δεύτερο λόγο, οι παράνομοι μετανάστες κρύβουν την πραγματική τους ταυτότητα και οι χώρες από τις οποίες προέρχονται οι περισσότεροι, με κορυφαίο παράδειγμα το Πακιστάν, αρνούνται να τους δεχθούν πίσω, ισχυριζόμενες ότι δήθεν δεν είναι δικοί τους υπήκοοι. Οι χώρες αυτές έχουν ως πολιτική την εξαγωγή μεταναστών για να στέλλουν πίσω στην πατρίδα τους συνάλλαγμα. Η κάθε Ευρωπαικη χωρά από μονή της, αντιμετωπίζει γι' αυτό αρκετές δυσκολίες για να κάνει πράξη τις απελάσεις η θα χρειαζόταν να πάρει πολύ πιο αυστηρά μετρά γι ' αυτό. Τα πράγματα θα ήταν, βεβαίως, πολύ διαφορετικά αν ανελάμβανε, με, συλλογικό τρόπο, η Ευρωπαικη Ένωση τις απελάσεις. Θα μπορούσε να ασκήσει μια άλλη επιρροή στις χώρες προελεύσεως των παράνομων μεταναστών και να διαπραγματευθεί συμφωνίες η να επιβάλει κυρώσεις.
Γιατί, κατά τρίτο λόγο, έχει δημιουργηθεί στη χωρά μας, αλλά και σ' όλες σχεδόν τις Ευρωπαικες χώρες, ένα καταχρηστικό και παράλογο νομοθετικό πλαίσιο, που παρεμποδίζει και ουσιαστικά ηαποτελματωνει και αποτρέπει τις απελάσεις. Γιατί, κατά τέταρτο, αλλά καθόλου τέταρτο σε σημασία, λόγο, οι απελάσεις παρεμποδίζονται από μια θολή ιδεολογία παράλογου δικαιωματισμου. Την ιδεολογία αυτή προάγει η παγκοσμιοποίηση και την έχει, δυστυχώς, ενστερνισθεί η Αριστερά, ως δήθεν "προοδευτική" και "διεθνιστική" ιδεολογία, αλλά και η νεοφιλελεύθερη Δεξιά, που υποστηρίζει την παγκοσμιοποίηση και τα ιδεολογήματα της.
Η ακραία αυτή ιδεολογία του δικαιωματισμου περιλαμβάνει, αυθαιρέτως, τη μετανάστευση στα θεμελιώδη δήθεν οικουμενικά ανθρωπινά δικαιώματα, φτάνοντας στον παραλογισμό να υποστηρίζει ότι το "δικαίωμα" στην ελεύθερη μετανάστευση μπορεί να ασκείται από κάθε ενδιαφερόμενο και για οποία χωρά θέλει, πάνω από κυρίαρχα κράτη και εθνικά σύνορα. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι τα ιδεολογήματα αυτά είναι ανεδαφικά και ανιστόρητα. Τα ανθρωπινά δικαιώματα δεν είναι αφηρημένα. Ασκούνται στο πλαίσιο συγκροτημένων κρατών και καθιερωμένων συνταγμάτων, που τα αναγνωρίζουν και τα κατοχυρώνουν.
Οι αντιλήψεις όμως αυτές προάγονται ως ιδεολογία από την παγκοσμιοποίηση, που επιδιώκει την αποδόμηση των εθνικών κρατών και των εθνικών συνόρων, προς όφελος μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς και συνακόλουθης παγκόσμιας διακυβερνήσεως. Στο πλαίσιο αυτό, η παγκοσμιοποίηση και οι προαγωγοί της, κλασικό παράδειγμα των οποίων είναι ο πολύς Τζωρτζ Σορός, υποστηρίζουν αναφανδόν και με κάθε τρόπο την παράνομη μετανάστευση, γιατί βλέπουν σ' αυτή τον σημαντικότερο ίσως καταλύτη για την υπονόμευση και τη σταδιακή αποδόμηση των εθνών και των εθνικών κοινωνιών, με την προβολή της ιδέας των λεγόμενων "πολυπολιτισμικών" κοινωνιών.
Η παγκοσμιοποίηση εργαλειοποιει, οπού μπορεί, Διεθνείς Οργανισμούς, με υψηλή προτεραιότητα Οργανισμούς των Ηνωμένων Εθνών, για να προαγάγει τις ιδεολογίες και τις πολιτικές αυτές. Στο πνεύμα αυτό, μετά από μακρά ζύμωση και προετοιμασία, συνεκληθη, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, τον περασμένο χρόνο, στο Μαρακές του Μαρόκου, Διεθνής Διάσκεψη για τη Μετανάστευση, που είχε ως κατάληξη τη ψήφιση της λεγόμενης Διακηρύξεως του Μαρακές. Στη Διακήρυξη αυτή προβάλλεται η ιδέα της μεταναστεύσεως ως δήθεν οικουμενικού δικαιώματος, το οποίο μπορεί να ασκείται ελεύθερα από κάθε ενδιαφερόμενο για οποία χωρά επιθυμεί. Η Διακήρυξη αποτέλεσε τη βάση για την υπογραφή, λίγο αργότερα, στη Νέα Υόρκη, Σύμφωνου για τη Μετανάστευση, το οποίο κλήθηκαν να προσυπογραψουν όσες χώρες το αποδέχονταν. Οι περισσότερες, βεβαίως, χώρες, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, δεν το προσυπέγραψαν. Ούτε, βεβαίως, άλλες Μεσογειακές χώρες, που είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες στην παράνομη μετανάστευση, όπως η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία. Εξαίρεση αποτέλεσε η πιο εκτεθειμένη στην παράνομη μετανάστευση Ευρωπαικη χωρά, η Ελλάδα της Κυβερνήσεως του ΣΎΡΙΖΑ. Η τελευταία, χωρίς να ενημερώσει στοιχειωδώς την κοινή γνώμη η να προκαλέσει οποιαδήποτε συζήτηση στη Βουλή, έσπευσε να το προσυπογράψει. Η υπογραφή δεν παράγει νομικά αποτελέσματα, γιατί δεν πρόκειται για δεσμευτική διεθνή σύμβαση. Δεσμεύει όμως πολιτικά τη χωρά να ενεργεί στο πνεύμα της Διακηρύξεως του Μαρακές.
Η νέα Κυβέρνησή δεν έσπευσε να αποδεσμεύσει τη χωρά και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ακολουθεί ουσιαστικά την ίδια πολιτική, με πρόσχημα τη δήθεν "κοινή" Ευρωπαικη πολιτική. Διεκδικεί μόνο καλύτερη διαχείριση του θέματος. Ποια είναι όμως η υποτιθέμενη "κοινή" Ευρωπαικη πολιτική; Η Ευρωπαικη Ένωση παραμένει καθηλωμένη στη γνωστή πολιτική των ανοικτών συνόρων, με το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να απωθείται στα σύνορα οποιοσδήποτε ζητά άσυλο, πριν εξετασθεί το αίτημα του. Με βάση την Ευρωπαικη αυτή Οδηγία, όλοι υποβάλλουν προσχηματικά αίτηση άσυλου, με τη βάσιμη, όπως αποδεικνύεται, ελπίδα ότι, όταν μπουν, δεν θα απελαθούν τελικά, αλλά θα παραμείνουν και θα νομιμοποιηθούν. Έχουν γι' αυτό την αμέριστη βοήθεια των ΜΚΟ, που έχουν μετατρέψει την παράνομη μετανάστευση, υπό το προσωπείο του ανθρωπισμού, σε μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση. Έχουν τη συμπαράσταση της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες του ΟΗΕ, η οποία εμπνέεται από τις αρχές της Διακηρύξεως του Μαρακές και δεν κάνει καμιά διάκριση και κανένα διαχωρισμό μεταξύ προσφύγων και παράνομων μεταναστών.
Έχουν, τέλος, μια Ευρωπαικη Ένωση, που επαμφοτερίζει πάνω στο θέμα παράνομη μετανάστευση, υπό την επιρροή των ιδεών της παγκοσμιοποίησης, τις οποίες έχει εγκολπωθει στα ηγετικά της κλιμάκια, παρά τις ενστάσεις των περισσότερων εθνικών της κρατών, και δεν υιοθετεί μια σαφή, αυστηρή πολιτική. Προεξάρχει στην πολιτική αυτή η Γερμανία, ως σημαιοφόρος της παγκοσμιοποίησης, από την οποίαν η ίδια αντλεί πολύ σημαντικά ωφελη, ως ισχυρή βιομηνανικη και εξαγωγική χωρά με υψηλή ανταγωνιστικότητα.
Περιορίζει το ενδιαφέρον της στην άσκηση έλεγχου πάνω στις μεταναστευτικές ροές, ώστε να μπορεί να επιλεγεί η ίδια από το μεταναστευτικό κύμα αυτούς που χρειάζεται και να μη πλεττεται από ανεξέλεγκτες ροές. Υποστηρίζει γι' αυτό τη χρηματοδότηση των παράνομων μεταναστών, με Ευρωπαικα επιδόματα στις χώρες εισόδου, ώστε να παραμένουν και να εγκαθίστανται εκεί. Η υποτιθέμενη Ευρωπαικη βοήθεια προς την Ελλάδα, ως χωρά πρώτης γραμμής, για την αντιμετώπιση της παράνομης μεταναστεύσεως, καταλήγει να είναι Ευρωπαικη χρηματοδότηση για εποικισμό της Ελλάδος με παράνομους, Μουσουλμάνους κατά το πλείστον, μετανάστες και ψευδοπροσφυγες.
Αναμενόταν από τηναρχη του χρόνου αναθεώρηση, υποτίθεται, της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. Οι πολλές όμως υποσχέσεις και προσδοκίες χάθηκαν στην ομίχλη. Η κατάσταση έμεινε ουσιαστικά η ίδια, παρά τις αντιδράσεις πολλών χώρων - μελών, που βλέπουν, με δέος, το μεταναστευτικό πρόβλημα να γιγαντώνεται και να συνδέεται ανησυχητικά με την άνοδο του ακραίου Ισλαμισμού στην Ευρώπη.
Η Ελλάδα, που είναι από τη γεωγραφία της χωρά εισόδου, αντιμετωπίζει επιπλέον την κακοβουλία του ανταγωνιστικού της γείτονα, που βλέπει στη λαθρομετανάστευση ένα νέο όπλο κατά της Ελλάδος και της Ευρώπης. Η πολιτική των ανοικτών συνόρων του επιτρέπει να εκβιάζει και να ζητά ανταλλάγματα. Του επιτρέπει επίσης να φιλοδοξεί να διασπάσει την εθνική συνοχή της Ελλάδος και να εγκαταστήσει σ' αυτήν Μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Η Ελλάδα έδειξε στον Εβρο ότι μπορεί να αφαιρέσει αυτό το όπλο από το χέρι του Ερντογαν, αναστέλλοντας την εφαρμογή της ευρωπαϊκής Οδηγίας για το Άσυλο, για λογούς εκτάκτων συνθηκών και εθνικής ασφάλειας. Μήπως δεν είναι αυτή η κατάσταση στις σχέσεις μας με την Τουρκία; Γιατί σπεύσαμε να επαναφέρουμε την Οδηγία αυτή, πουμεταφραζεται σε πολιτική ανοικτών συνόρων;
Η Ελλάδα, ορθώς πράττουσα, προσπαθεί να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο και να επανορθώσει την ολιγωρία που επεδείχθη, για μια ολόκληρη περίοδο, στους εξοπλισμούς, διαθέτοντας γι' αυτό σημαντικούς πόρους. Η εθνική όμως ασφάλεια δεν υπηρετείται μόνο από την Αεροπορία, το Ναυτικό και τις άλλες Ένοπλες Δυνάμεις. Υπηρετείται επίσης από τη διαφύλαξη της εθνικής συνοχής, που είναι το θεμέλιο του πατριωτισμού και της παλλαικης άμυνας που απαιτεί η απόκρουση της επικρεμαμενης απειλής.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει, στο όνομα δήθεν της Ευρώπης και οποιουδήποτε παράλογου δικαιωματισμου, τη σημερινή πολιτική αφροσύνη της ανεξέλεγκτης μεταναστεύσεως, υπό οποιοδήποτε πρόσχημα, που οδηγεί σε αλλαγή πληθυσμού. Εάν δεν ληφθούν άμεσα και αποτελεσματικά μετρά, το 25% θα γίνει γρήγορα, με τις συνεχιζόμενες ροές, τον πολύ υψηλό συντελεστή γεννήσεων των μεταναστών και την οικογενειακή επανένωση, το δικαίωμα δηλαδή των μεταναστών να φέρουν, μετά τη νομιμοποίηση τους, και την οικογένεια τους, 30% και 40%. Καμιά Κυβέρνηση και κανένα κόμμα δεν έχει εξουσιοδότηση και εντολή από τον Ελληνικό λαό να καταστήσει την Ελλάδα μη Ελλάδα.
Περικλής Νεάρχου,
Πρεσβυς ε. τ.