 |
| Sammy-Williams / pixabay |
Του Στρατή Μαζίδη
Την επιλογή να επιδοτήσει τα ενοικία, δεν την σκέφτηκε. Για τις ασφαλιστικές εισφορές και την περικοπή τους ή μια γενναία έκπτωση, ούτε λόγος. Για μηδενισμό δημοτικών τελών, επίσης. Η μη επιστροφή του 50% της επιστρεπτέας προκαταβολής, ομοίως. Για θετικές παρεμβάσεις στις δανειακές υποχρεώσεις των πληττόμενων επιχειρήσεων, καμία συζήτηση.
Η γνωστή αγελάδα των ιδιοκτητών ακινήτων προσέρχεται στο θύλαστρο για άρμεγμα, ενώ εξακολουθούν να βαρύνονται με σειρά φόρων και χαρατσιών, οι οποίοι από τα χαμένα πήραν μόνο ένα μικρό μέρος και μάλιστα όχι όλοι. Η πληρωμή από την κυβέρνηση, όπως διευκρινίστηκε στην ΠΟΜΙΔΑ, του 60% του συνόλου του ύψους του ενοικίου, θα εξαρτηθεί από το ΑΝ θα δουλέψουν οι δυσλειτουργικές πλατφόρμες της ΑΑΔΕ, πόσο άμεσα θα καταβάλλεται η διαφορά και αν αυτή τη φορά δε θα υπάρχουν ιδιοκτήτες οι οποίοι για άγνωστο σε αυτούς λόγο δε θα αποζημιωθούν. Ωστόσο ο λογαριασμός θα εξακολουθήσει να είναι αρνητικός. Όπως σωστά έχει επισημανθεί, είναι ίσως η μόνη ομάδα για την οποία δεν υπήρξε καμία μέριμνα στον καιρό της πανδημίας, παρά το ότι στήριξε με το παραπάνω τα κρατικά ταμεία όλα αυτά τα χρόνια.
Η επιλογή του κλεισίματος της ελληνικής οικονομίας ήταν κυβερνητική
επιλογή. Η μη παροχή άλλων ισοδύναμων βοηθειών ήταν κυβερνητική επιλογή.
Η χαριστική βολή στους ιδιοκτήτες, πολλοί εκ των οποίων επιβιώνουν με
το ενοίκιο που εισπράττουν και βρίσκονται ήδη εδώ και καιρό επί ξύλου κρεμάμενοι,
είναι κυβερνητική επιλογή.
Κοινωνική πολιτική δεν είναι να αφαιμάζω τον Α για να κάνω μετάγγιση στο Β. Δε βοηθάς κάποιον αν έχει σπάσει το πόδι του, σπάζοντάς του και το άλλο. Ειδικά όταν για το πρώτο σπάσιμο η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική σου.
Η πανδημία ίσως ήταν αναπόφευκτη. Η οικονομική μας καταστροφή, όχι. Η δουλειά είναι προϋπόθεση της επιβίωσης και συνεπώς της υγείας. Να δούμε πως θα εκφραστεί αυτό όταν στηθούν κάλπες.