 |
| Pexels / pixabay |
Του Στέλιου Συρμόγλου
Να κάποιες λέξεις με άσημη σταδιοδρομία όχι μόνο τα τελευταία χρόνια των μνημονιακών πολιτικών, αλλά και τους τελευταίους μήνες με τις αλλοπρόσαλλες αποφάσεις κυβέρνησης και άσχετων λοιμωξιολόγων, στη χειμαζόμενη Ελλάδα.
Η πολιτική ασυναρτησία και ανικανότητα, η πολιτική απιστία και η βλακεία, οδήγησαν σε μια από τις μεγάλες απάτες του πολιτικού συστήματος: Η "σωτηρία" της χώρας και εσχάτως η προστασία της "υγείας" μας.
Σκιάχτρο απατηλό η "σωτηρία" μας, που οι εγχώριοι αβδηρίτες της πολιτικής στηρίζουν τις ανερμάτιστες πολιτικές και αποφάσεις τους. Αν παραμερίσουμε τους όρους που σχηματοποιούν καταστάσεις και παραγνωρίζουν το αδιαίρετο και αδιάλυτο της ουσίας πολίτης και ό,τι δικαίωμα απορρέει απ' αυτόν, θα διαπιστώσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στις σκιές μας.
Το δράμα του Έλληνα όλα αυτα τα χρόνια είναι ότι ο ατομικισμός έγινε προωθητικό στοιχείο ενός υπνωμένου κοινωνικού δυναμισμού, ενός ομαδικού ευνουχισμού των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του πολίτη.
Τα αυταρχικά καθεστώτα, έστω με επίχρισμα κοινοβουλευτισμού, προέρχονται από την υπερτροφία του ατομικισμού, από την αδράνεια των ατόμων να αντιδράσουν στην περιφρόνηση των θελήσεων του πλήθους.
Ο συνεκτικός πηλός της συμφωνίας γύρω από ένα ελάχιστο κοινό ιδεώδες έλλειψε. Και το ελάχιστο αυτό ιδεώδες είναι η επίγνωση για την ανάγκη πρώτιστα της κοινωνικής και ύστερα ατομικής ανάγκης, δηλαδή της ίδιας της ελευθερίας. Στην κοινωνική ελευθερία περιέχεται και η ατομική.
Σε εποχές ταραγμένες, όπως αυτή που διατρέχουμε, η ατομική ελευθερία χωρίς την κοινωνική για στέρεο υπόστρωμά της, γίνεται ο τάφος των υποτυπωδών εκείνων ομαδικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, που βοηθούν τη δημοκρατία να στηριχθεί και την εθνική αηιοπρέπεια να "καρπίσει" θετικά αποτελέσματα.