Εκάς οι βέβηλοι (Μακριά οι βέβηλοι-ασεβείς)

Timeship / pixabay

Μόνο ως έκφραση πολιτικής αναίδειας και ασέβειας στα όσια και ιερά τούτου του τόπου μπορούν να χαρακτηριστικούν τα μέτρα για την απαγόρευση των πιστών στους ναούς την ημέρα των Χριστουγέννων.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Μέτρα για τη δήθεν "προφύλαξη" των πολιτών από τη μεταδοτική επέλαση του κορωνοϊού, όταν ό,τι αποφασίζεται από τους τεχνίτες των προσαρμογών είναι ανερμάτιστα και αλλοπρόσαλλα. 

Αν αντικρύσουμε έναν χιμπατζή, θα διαπιστώσουμε πως είναι ένα ζώο με πολύ περισσότερες ανησυχίες και περισσότερη αιδημοσύνη, με συστολή ενίοτε, σε σύγκριση με τους "γuμνούς πιθήκους" της εγχώριας πολιτικής και τους αβδηρίτες της κυβέρνησης. Κι αυτοί οι τελευταίοι, ειδικότερα, μπορεί να θεωρηθούν ως ένα σημείο και αντικείμενο ζωολογικής περιγραφής.

Αξίζουν κατά βάση να υποβληθούν στο ίδιο ατάραχο, ψυχρό αντίκρυσμα, στην ίδια λογική προσέγγισης με τον "ερυθρόκωλο γuμνό πίθηκο", με την όποια προκλητική και αναίσχυντη συμπεριφορά του...

Τούτες τις μέρες που διατρέχουμε μέχρι τα Χριστούγεννα, όπου η θρησκευτική συνείδηση του καθενός ενωτίζεται το μυστήριο της παρουσίας του Θείου και του Απεριχώρητου, η κυβέρνηση εμφανίζεται να υπηρετεί τον "αντίχριστο" εν ονόματι δήθεν της υγείας των πολιτών, οι οποίοι είναι πάντα τα θύματα της βαρβαρότητας των καιρών.

Αλλά και η σιωπή της Εκκλησίας ανατέμνει την κοινωνική πραγματικότητα. Αρχιεπίσκοπος και δεσποτάδες, με εξαίρεση ολίγιστους, έχουν κάνει τη σιωπή τους αδυναμία, ενώ θα έπρεπε να έχουν νιώσει την κτηνωδία στο πετσί τους. Ακόμα και το βλέμμα της σιωπής τους θα έπρεπε να ήταν φραγγέλιο, που έχει στις άκρες του άγκιστρα, που "δάκνουν" και αποσπούν σάρκα, που αφήνουν τραύματα ανεπούλωτα, καυτά για κάθε συνείδηση που δεν έχει αποχαυνωθεί.

Δεσποτάδες φοβισμένοι και απαθείς, αυτόκτονοι και αυτόχειρες, οδηγούνται εις οδόν απωλείας. Και ο λαός; Αρκεί η συνείδησή μας να παύσει να είναι ένας απλός θεατής των συμβάντων. Και να αποβεί ενεργός υποκινητής δρώμενων. Αυτή μετατρέπει την πράξη σε δημιουργία. Κι αυτή επιβάλλεται ως υπέρτατη πραγματικότητα, αφού ερμηνεύει τον κόσμο χρωματίζοντας με τη σειρά της την αισθητή πραγματικότητα.

Αυτές τις πνευματοφόρες μέρες, ανεξαρτήτως αν κανείς πιστεύει ή όχι, υπάρχουν πολλοί που θέλουν οι οφθαλμοί τους να ατενίζουν τον φίλιο Ιησού, χωρίς να ολισθαίνουν στο φόβο του κορωνοϊού ή στη ματαιοδοξία του πρόσκαιρου. Και θέλουν να νιώσουν το πνεύμα των Χριστουγέννων μέσα στους ναούς, να γίνουν αυτόπτες μάρτυρες της αιώνιας Αλήθειας που εισέρχεται στο χρόνο. Και ίσως η καρδιά τους βιώσει την άκρα συγκατάθεση του Απρόσιτου, σκήνωμα μέσα στην έως τώρα αγεώργητη γη της ανθρώπινης ψυχής...

Όμως αυτοί οι πολλοί σιωπούν εγκλωβισμένοι στο φόβο. Και δεν υπολόγισαν τους "αντίχριστους", τους "γuμνούς πιθήκους" της εξουσίας, που τρέμουν και στη θέα του Απόλυτου. Γι αυτούς ο χώρος του Απόλυτου, του θείου, του Αιώνιου είναι αφιλόξενος για τη λογική τους.

Ο χώρος του Απόλυτου εκπέμπει φως εκθαμβωτικό. Ακτινοβουλία για την καρδιά. Ουράνια δρόσο. Ποιος αντίχριστος αντέχει τούτο το φως;