Ήταν όλοι του ελληνόπουλα δεύτερης γενιάς. Μεγάλωσαν στην Αμερική, δεν είχαν έρθει ποτέ στην Ελλάδα, την γνώριζαν μόνο από τις αφηγήσεις και τις ιστορίες των συγγενών τους κι όμως έφτασαν στις ρίζες τους, να πολεμήσουν για την ελευθερία της πατρίδας των γονιών τους!
Από: militaire.gr - Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος
Αρχηγός τους ο Peter Clainos, που είχε γεννηθεί στην Σπάρτη το 1907 και γι αυτό του είχαν δώσει το παρατσούκλι «Λεωνίδας»….
Η δράση τους εκεί προς το τέλος του πολέμου, εντυπωσιακή.
Χτυπούσαν… «χειρουργικά» τους Γερμανούς, έκαναν σαμποτάζ και συνεργάστηκαν άριστα με τις αντιστασιακές ομάδες.
Κι όμως η προσφορά τους όχι μόνο αγνοήθηκε από την ιστορία, αλλά έμεινε μυστική στα απόρρητα αρχεία της CIA.
Κανείς δεν γνωρίζει τον λόγο!
Ούτε το ΓΕΣ, που επιμελήθηκε, έγραψε και δημοσιοποίησε τα πολεμικά γεγονότα εκείνης της εποχής.
Το «αόρατο» τάγμα 122, έγινε γνωστό το 1988, όταν οι μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες, αποδέσμευσαν τις πληροφορίες που το αφορούσαν…
ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΥΣΒΕΛΤ
Απρίλιος 1941.
Οι δυνάμεις του Άξονα έχουν επικρατήσει στα ελληνικά εδάφη.
Η εξόριστη κυβέρνηση του Καΐρου παίρνει την έγκριση από τον Φράνκλιν Ρούσβελτ να συγκροτηθεί μια μονάδα Ελληνοαμερικανών που θα συμμετείχαν σε επιχειρήσεις στον ελλαδικό χώρο.
Έτσι δημιουργήθηκε το 122 Ελληνοαμερικανικό Ανεξάρτητο Τάγμα Πεζικού.
«Ελληνικό Τάγμα» ονομάστηκε έτσι, γιατί συγκροτήθηκε 122 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Υιοθέτησε το σύνθημα της Επανάστασης «Ελευθερία ή Θάνατος» που αντικατόπτριζε το όραμα των Ελληνοαμερικανών για την απελευθέρωση της κατεχόμενης Ελλάδας….
Σχεδόν 1.200 εθελοντές, Έλληνες δεύτερης γενιάς, παρουσιάστηκαν στο στρατόπεδο Κάρλσον στο Κολοράντο της Αμερικής, προκειμένου να προετοιμαστούν για τις ειδικές συνθήκες των ελληνικών βουνών.
Η τελική δύναμη του τάγματος δεν ξεπέρασε τελικά τους 650, οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν στον ανορθόδοξο πόλεμο, την ατομική τακτική, τη χρήση όπλων και την πτώση με αλεξίπτωτο….
ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΓΑ
Η γερμανική κατοχή στην Ελλάδα συνεχίζεται, αν και πλέον η ήττα των δυνάμεων του Άξονα θεωρείται δεδομένη.
Τον χειμώνα του 1944, το Ελληνοαμερικανικό τάγμα 122 αποβιβάστηκε με 615 στρατιώτες κάπου στην Πάργα, με σκοπό να προσβάλει με κάθε τρόπο τις γερμανικές δυνάμεις. Κύριος στόχος ήταν οι επικοινωνίες του εχθρού, αλλά και «χειρουργικά» χτυπήματα ώστε η αποχώρηση των Γερμανών να καταστεί δαπανηρή….
Οι Ελληνοαμερικανοί «καταδρομείς» πολέμησαν για μια πατρίδα που δεν είχαν δει ποτέ, αλλά οι γονείς τους τους είχαν γαλουχήσει με αγάπη και σεβασμό στους προγόνους τους.
Μαζί με τις ελληνικές δυνάμεις Εθνικής Αντίστασης, τους βρετανούς καταδρομείς, αλλά και την απεριόριστη συνδρομή του ενθουσιασμένου ελληνικού λαού, πέτυχαν ισχυρό πλήγμα στις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις.
Οι τρεις λόχοι που αποβιβάστηκαν τελικά στην Πάργα και προωθήθηκαν στις περιοχές όπου ήδη δρούσαν οι έλληνες αντάρτες, τους εξέπληξαν για το συντονισμένο σχέδιο κρούσης κατά των γερμανικών επικοινωνιών.
Κύριοι στόχοι τους ήταν οι σιδηρόδρομοι και οι οδικές αρτηρίες.
Μέσα σε λίγο διάστημα κατάφεραν να κάνουν ναρκοθετήσεις γερμανικών περασμάτων, ανατίναξη θωρακισμένων οχημάτων, βαγονιών, ατμομηχανών, εξουδετέρωση πολυβολείων, καταστροφή γερμανικών καταλυμάτων και μονάδων παραγωγής ενέργειας.
Η πιο επιτυχημένη επιχείρηση ήταν η ανατίναξη της γέφυρας Λυκούδη στη Θεσσαλία, μήκους 50 μέτρων και εξουδετέσωση μιας μηχανοκίνητης γερμανικής φάλαγγας 100 οχημάτων στην Ήπειρο….
Τα αρχεία που αποδεσμεύτηκαν περιγράφουν λεπτομερώς την δράση των ελληνοαμερικανων εθελοντών.
ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΙΕΣ
Συνολικά 14 αμαξοστοιχίες δέχθηκαν επίθεση.
Από αυτές, 11 ατμομηχανές και δύο θωρακισμένα οχήματα καταστράφηκαν από πυρά μπαζούκας.
Πέντε φάλαγγες οχημάτων δέχθηκαν επίθεση με αποτέλεσμα την καταστροφή 64 φορτηγών και πολλών εφοδίων.
15 γέφυρες καταστράφηκαν με τη χρήση εκρηκτικών.
Οι πιο πολλές ήταν σιδηροδρομικές γέφυρες που δύσκολα μπορούσαν να επισκευασθούν.
Ναρκοθετήθηκαν οδοί και δύο φορές ανοίχθηκαν κρατήρες.
Ανατινάχθηκαν συνολικά 9.920 γιάρδες σιδηροτροχιάς.
Πραγματοποιήθηκαν δύο επιθέσεις εναντίον γερμανικών φρουρών κι εξουδετερώθηκαν τρία πολυβολεία σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα. Καταστράφηκαν τέσσερα γερμανικά καταλύματα, δύο εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, δύο φρεάτια σ’ ένα πολύτιμο ορυχείο χρωμίου, ένα αμυντικό οχυρό κι ανατινάχθηκε μια προέκταση τοιχίου ενίσχυσης κατά μήκος μιας οδού.
Οι απώλειες των σαμποτέρ ήταν ελάχιστες.
Ένας νεκρός ο Μιχαήλ Τσιρμουλάς οπλίτης, τεχνικός 5ου Κλιμακίου, που φονεύθηκε σε επιχείρηση κοντά στη Λαμία στις 8 Σεπτεμβρίου 1944.
Τραυματίες ήταν οι εξής:
Υπολοχαγός Ιωάννης Γιάνναρης
Υπολοχαγός Γεώργιος Παπάζογλου
Επιλοχίας Ιάκωβος Αποστολόπουλος
Επιλοχίας Μιχαήλ Κουντούρης
Επιλοχίας Πέτρος Μοσχόπουλος
Λοχίας Ιωάννης Μπιτσέκας
Δεκανέας Σπυρίδων Ψαράκης
Δεκανέας Αλέξανδρος Ψωμάς
Τεχνικός 4ου Κλιμακίου Ιάκωβος Ζώνας
Τεχνικός 5ου Κλιμακίου Πέτρος Σταμάτης
Τεχνικός 5ου Κλιμακίου Γκας Βέλλιος
Ο ΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΤΖΟΝ ΓΙΑΝΝΑΡΗΣ
Ο 22χρονος υπολοχαγός από το Σικάγο, Τζον Γιάνναρης, τέθηκε επικεφαλής της δεύτερης από τις οκτώ ομάδες.
Στις 18 Ιουνίου 1944, η ομάδα του εισήλθε στην Ελλάδα και για δυο εβδομάδες χρειάστηκε να διασχίσουν μέχρι και βουνά, για να φτάσουν την 1η Ιουλίου στο χωριό Παππά Φθιώτιδας.
Ο υπολοχαγός του Αμερικανικού Στρατού είχε αποσπασθεί στο Γραφείο Στρατηγικών Επιχειρήσεων, την «OSS» που ήταν πρόγονος της CIA.
Η μονάδα υπό την αρχηγία του Γιάνναρη, κατάφερε να μην γίνει αντιληπτή από τις ναζιστικές δυνάμεις και κατέστρεψε σιδηροτροχιές μεγάλου μήκους και αμαξοστοιχίες.
Κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεών τους σκοτώθηκαν περίπου 800 Γερμανοί στρατιώτες, ενώ πραγματοποιήθηκε ένας από τους κεντρικούς στόχους της ομάδας. Η καθυστέρηση του ανεφοδιασμού των γερμανικών στρατευμάτων από την Αφρική, κάτι που βοήθησε σημαντικά την πορεία του πολέμου.
Στις 8 Σεπτεμβρίου 1944, ο νεαρός υπολοχαγός εκτελούσε την δέκατη αποστολή, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα του.
Κατά τη διάρκεια της μάχης ένας από τη μονάδα τραυματίστηκε.
Ο Τζον Γιάνναρης , έτρεξε προς το μέρος του και πάτησε μια αντιαρματική νάρκη. Τραυματίστηκε σε όλο του το σώμα και κυρίως στα άκρα του.
Η περίθαλψη σε νοσοκομείο φυσικά ήταν αδιανόητη.
Οι φόβοι ότι θα πέθαινε γίνονταν ολοένα και μεγαλύτεροι.
Για αρκετές μέρες σερνόταν στο δάσος μέχρι που τον βρήκαν δυο γυναίκες του χωριού και τον μετέφεραν σε μια κοντινή καλύβα.
Στις 17 Σεπτεμβρίου 1944, και ενώ η ζωή του Γιάνναρη μετρούσε αντίστροφα, ο Βρετανός πιλότος Norman
H. Attenborrow, εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός.
Ο Γιάνναρης είχε βρεθεί σε ένα αυτοσχέδιο ιατρείο που είχε στήσει ένας οδοντίατρος από την Αϊόβα, ο Ρόμπερτ Μόγιες, κοντά στην Καρδίτσα.
Την ώρα που ο Μόγιες φρόντιζε τους ασθενείς του και ενώ έδινε λίγες ελπίδες στον Γιάνναρη, ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος.
Οι τέντες του ιατρείου διασκορπίστηκαν και ο πιλότος Norman
H. Attenborrow έδωσε διαταγή από το αεροσκάφος να ανέβει ο Γιάνναρης.
Ο Ρόμπερτ Μόγιες περιέγραψε, πως ήταν ιδιαίτερα δύσκολο για τον υπολοχαγό να ανέβει, καθώς υπήρχε υποστήριξη για το κεφάλι και τα πόδια, αλλά όχι για το υπόλοιπο σώμα.
Ο τραυματίας ήταν σε κρίσιμη κατάσταση.
Ο Βρετανός πιλότος έσκισε το πουκάμισο του Γιάνναρη και το τύλιξε γύρω απ’ την πλάτη του για να τον σηκώσει.
Έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή του, αφού μπορούσε να γίνει εύκολα αντιληπτός από τους εχθρούς, αλλά τελικά χωρίς συνοδεία καταδιωκτικών, κατάφερε να μεταφέρει τον Τζον Γιάνναρη στην Ιταλία. Από εκεί μεταφέρθηκε σε Αμερικανικό πλωτό νοσοκομείο.
Έζησε τρία χρόνια στα νοσοκομεία και αρχικά του έδιναν ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης.
Σε πείσμα των συνθηκών έζησε και έβαλε σκοπό του να συναντήσει τον πιλότο που του έσωσε τη ζωή.
Ύστερα από επίμονη και εξονυχιστική έρευνα, κατάφερε να τον εντοπίσει και να τον ευχαριστήσει, 50 χρόνια μετά την διάσωσή του!
Ο υπολοχαγός Τζον Γιάνναρης απεβίωσε στις 6 Φεβρουαρίου 2015.
Η ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Έλπιζε πως οι δυνάμεις του Στρατού θα έψαχναν τον κάθε έναν από αυτούς που πήραν μέρος στην ειδική αποστολή στην Ελλάδα, θα έβρισκαν τη διεύθυνσή τους και θα τους έστελναν το αντίστοιχο βραβείο.
Σε αντίθεση με τις προσδοκίες του, ο Γιάνναρης έλαβε δυο χαρτόκουτα με μετάλλια και μεγάλους πλαστικούς φακέλους με διάφορα πιστοποιητικά και έγγραφα.
Η δράση τους αποσιωπήθηκε στα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν και υπήρξαν βασανιστικά για την ελληνική κοινωνία.
Κι όμως ήταν ελληνόπουλα που θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει τους κινδύνους του πολέμου και να κρυφτούν πίσω από την ελληνική τους καταγωγή, για να μην υπηρετήσουν στον αμερικανικό στρατό.
Επέλεξαν το ακριβώς αντίθετο και μέχρι τα βαθιά τους γεράματα έλεγαν πάντα ότι ήταν από τα ομορφότερα πράγματα που έκαναν στη ζωή τους.
Να υπερασπιστούν την ελευθερία της πατρίδας τους.
Πηγές
inews.gr
spartorama.gr
η Μηχανή του Χρόνου