Άρχισα
να γράφω αυτό το μίνι ημερολόγιο την
επόμενη μέρα της Πρωτοχρονιάς 2021, τη
μέρα που κατάλαβα ότι πολύ πιθανόν είμαι
ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες
πλέον θετικούς στον ιό Covid19.
fernandozhiminaicela / pixabay
Του Ζαχαρία Μυτιληνιού
Πριν φθάσω τι έγινε στις 2 Ιανουαρίου θα μου επιτρέψετε μερικές γραμμές για το τι έγινε την εβδομάδα που προηγήθηκε γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι κάπου εκεί την πάτησα…
Τη Δευτέρα είχα υποβληθεί σε ραπιντ τεστ και το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό.
Τη Δευτέρα και την Τρίτη 28 και 29 Δεκεμβρίου στο σπίτι αναλωθήκαμε στην κλασσική ετήσια γενική καθαριότητα «για να μας βρει ο χρόνος καθαρούς», με αποτέλεσμα να υπάρχει μια λογική κόπωση (αν όχι και εξάντληση). Κάπως έτσι ερμήνευσα την πλήρη καταβολή δυνάμεων που πρώτη φορά ένοιωσα το τριήμερο από το απόγευμα της Τετάρτης 30ης Δεκεμβρίου μέχρι το μεσημέρι της 2ας Ιανουαρίου. Όλες αυτές τις ημέρες βγήκα από το σπίτι μόνον τη Δευτέρα 28/12 και την Πέμπτη 31/12 για πολύ λίγη ώρα, ίσα ίσα για συμπλήρωμα στα είδη σούπερ μάρκετ, αφού ούτως ή άλλως οι μηνιαίες προμήθειες είχαν γίνει την παραμονή Χριστουγέννων. Από το οικογενειακό περιβάλλον οι υπόλοιποι δεν βγήκαν καν για βόλτα εκείνες τις ημέρες.
Και κάπως έτσι φθάνουμε στο μεσημέρι του Σαββάτου 2 Ιανουαρίου, που ξεκινούν οι πρώτες υποψίες. Ενώ πέραν της καταβολής δυνάμεων δεν υπήρχε κανένα άλλο σύμπτωμα ξαφνικά το μεσημέρι του Σαββάτου τόσο εγώ όσο και η σύζυγος μου χάνουμε την γεύση και την όσφρηση και αυτό το στοιχείο μας έθεσε σε συναγερμό. Το βράδυ της ίδιας ημέρας η κόρη μας είναι η πρώτη που κάνει πυρετό που φθάνει στους 38 βαθμούς. Και αυτό ήταν το μοναδικό σύμπτωμα της 15χρόνης θυγατέρας. Όχι όμως και εμάς.
Η ώρα είναι 1 τα ξημερώματα Κυριακής. Σχεδόν ταυτόχρονα, όπως άλλωστε προηγήθηκε ταυτόχρονα η απώλεια γεύσης και όσφρησης 12 ώρες νωρίτερα, άρχισε και σε εμάς ένα πυρετικό κύμα. Σε εμένα κράτησε μόνο λίγες ώρες και καταπολεμήθηκε μόνον με 1 χάπι ασπιρίνης, αντίθετα η σύζυγος πέρασε ένα τριήμερο με υψηλό πυρετό που έφθασε και έμεινε για πολλές ώρες σχεδόν στους 39 βαθμούς. Όμως ο πυρετός δεν ήταν αυτό που εμένα τουλάχιστον με θορύβησε. Αφόρητος πόνος στην πλάτη, η οποία πλέον δεν καταλάβαινε ούτε τις παραδοσιακές βεντούζες (είμαστε οπαδοί της παραδοσιακής ιατρικής), ούτε καν τις θερμοαλοιφές (Λέοντος σε κρέμα). Πόνος ισχυρότατος σε κάθε μυ, σε κάθε κόκκαλο που σιγά σιγά μέχρι τα ξημερώματα επεκτάθηκε σε όλο το σώμα.
Και μέσα στους πόνους ήρθε να προστεθεί το άγχος ότι μας έχει χτυπήσει οικογενειακώς η πανδημία… Και το άγχος φίλοι μου ήταν εκείνη τη στιγμή ο χειρότερος σύμβουλος…
Το πρωί της Κυριακής ήρθε να προστεθεί ένα ακόμα πρόβλημα. Οι ισχυρές ζαλάδες, που έφθαναν μέχρι το σημείο της λιποθυμίας. Ένας μόνιμος πονοκέφαλος από αυτούς που σου γυρίζει το κεφάλι, που σου έρχεται να το βαρέσεις στον τοίχο μπας και σταματήσει. Αυτό το πράγμα κράτησε αρκετές ώρες και χρειάσθηκε διπλή ασπιρίνη για να περιορισθεί σε ανεκτά επίπεδα. Η καταβολή δυνάμεων έφθασε σε τέτοιο σημείο που έγινε αναγκαστική μετεγκατάσταση από τον δεύτερο όροφο που βρίσκονται τα υπνοδωμάτια στον 1ο μόνο και μόνο για να περιορισθούν οι μετακινήσεις. Καναπές – τουαλέτα άντε και μια βόλτα στην κουζίνα.
Το πρωί της Κυριακής έγινε και η πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία με τον γιατρό μας, που εδώ και πολλά χρόνια μας περιβάλει μια φιλία και σχέσεις εμπιστοσύνης. Η πρώτη ερώτηση του μετά την περιγραφή των συμπτωμάτων ήρθε ορθή κοφτή «Ζάχο αντέχεις; Το παλεύεις ή αισθάνεσαι ότι τελειώνουν οι αντοχές;». Εκείνη τη στιγμή στην ερώτηση αυτή σου έρχονται στα μυαλό όλα όσα έχεις διαβάσει, όλα όσα γνωρίζεις για το άθλιο εθνικό σύστημα υγείας και τις κακές εμπειρίες του πρόσφατου παρελθόντος. «Θα παλέψω φίλε όσο μπορώ».
«Ζάχο φάρμακο δεν υπάρχει, οπότε πάμε να σηκώσουμε τον οργανισμό αδελφέ και να αποτρέψουμε να σε χτυπήσει ο ιός εκεί που εσύ πονάς πιο πολύ. Μια ασπιρίνη το πρωί, ένα σαλοσπίρ των 325 (καθόσον και παχύσαρκος) το βράδυ, ένα σπρέι για να μπορείς να πάρεις ανάσα, ντεξαρίνα για τη μύτη, αέριους πριν τον ύπνο και μετά φουλ βιταμίνες με έμφαση στη βιταμίνη c και στην d». Φθάσαμε στα δύο χάπια d και 3 ταμπλέτες c των 1000Mg εκ των οποίων η μια με εχινάκια. Ταυτόχρονα αντικατέστησα το νερό με πολλά αφεψήματα (μαντζουράνα, φασκόμηλο, τσάι βουνού, καρτεράκι) και λεμονόνερο.
«Ζάχο αν τυχόν νοιώσεις τόση δυσκολία στην αναπνοή που πλέον καταλαβαίνεις ότι δεν σου φθάνει η ανάσα, τότε φίλε πάμε για οξυγόνο». Συζητήσαμε και τη λύση για τα τρία φάρμακα που δοκιμάζονται και στο εξωτερικό (ιβερμεκτίνη, αζυθρομικίνη και υδροχλωρικίνη) αλλά αποφασίσαμε ότι αυτή τη λύση θα επιλεχθεί αν φθάσουμε στο αμην και ένα βήμα πριν πάμε στο νοσοκομείο.
Πιεσόμετρο, θερμόμετρο, οξύμετρο πήραν την τιμητική τους και κάθε 3 ώρες μετρήσεις που στο τέλος της ημέρας έστελνα στο γιατρό. Το οξυγόνο άρχισε να πέφτει από την τέταρτη μέρα μέχρι που έφθασε από το 99 στο 93. Οι παλμοί άρχισαν να αυξάνονται εκθετικά και στο τέλος της πέμπτης ημέρας είχαν σταθεροποιηθεί λίγο πάνω από τους 100, κάπου στους 102 – 103.
Αποφασίσαμε να ενημερώσουμε τον ΕΟΔΥ, παρότι ούτε στενές επαφές είχαμε, ούτε στο σπίτι μας ήρθε κόσμος τις ημέρες αυτές, μόνο και μόνο για να πάρουμε και εμείς τη σειρά μας για το μοριακό τεστ, που προγραμματίσθηκε για την Τρίτη 5/1 το απόγευμα.
Τη Δευτέρα το πρωί μιας και ήμουν ήδη στην πέμπτη μέρα συμπτωμάτων, έστειλα και μου αγόρασαν από το φαρμακείο ένα τεστ αντισωμάτων για τον κοβιντ, που γίνεται με τη λήψη αίματος. Όπως ακριβώς το περίμενα υπήρχαν αντισώματα (3 στις 3 ενδείξεις του μετρητή θετικές).
Η πέμπτη, έκτη και έβδομή μέρα, το όλο σκηνικό ήταν ακριβώς το ίδιο. Ουδεμία βελτίωση, αλλά τουλάχιστον υπήρξε σταθερότητα και κάπου η σταθερότητα όσο δύσκολη και αν είναι τη συνηθίζεις.
Την Πέμπτη βγήκε και το αποτέλεσμα του μοριακού τεστ και όπως ήταν αναμενόμενο ήταν θετικό…
Το πρωί της όγδοης μέρας ήταν η πρώτη μέρα που ένοιωσα ότι είδα φως στο τούνελ, όμως φευ ένα όνειρο απατηλό ήταν γιατί το απόγευμα της ίδιας μέρας ο ιός πήγε να δώσει τα ρέστα του ξεκινώντας με έναν τεράστιο πονοκέφαλο και αυτό που με έφερε στα όρια μου ήταν ότι ένοιωσα πρώτη φορά σοβαρές ενοχλήσεις στην καρδιά. Και επειδή με την καρδιά δεν είναι να παίζουμε τέθηκε για πρώτη φορά σοβαρό το ερώτημα αν πρέπει να πάω στο νοσοκομείο ή όχι. Πήρα μια παράτολμη απόφαση και είπα θα μείνω σπίτι μέχρι το πρωί.
Όταν ξύπνησα το πρωί ήταν σας ο ιός να είχε φύγει…
Από την 9η μέρα μέχρι σήμερα που πλέον τελείωσε η καραντίνα που μου είχε επιβάλει ο ΕΟΔΥ, τα μόνα συμπτώματα που μου έμειναν είναι μια ελαφρά ζαλάδα κάποιες ώρες της ημέρας και η απώλειας της όσφρησης. Στη σύζυγο που έζησε αντίστοιχες εμπειρίες, με επιπλέον τον υψηλό πυρετό για τρεις συνεχόμενες ημέρες, παραμένει 12 μέρες μετά η απώλειας γεύσης και όσφρησης. Απ΄ότι λέει ο γιατρός μας αυτό είναι σύνηθες και υπάρχουν και περιπτώσεις που αν και ο ιός πλέον είναι παρελθόν κάποια ζητήματα όπως η ζαλάδα και η απώλεια γεύσης και όσφρησης μπορεί να κρατήσουν πολλές εβδομάδες ακόμα.
Είμαστε μια οικογένεια που από την αρχή είχαμε αποφασίσει να λαμβάνουμε αυστηρά μέτρα (όχι τόσο γιατί φοβηθήκαμε για τον κώλο μας, αλλά κυρίως γιατί έχουμε κάτι παππούδες και γιαγιάδες να προσέχουμε), πολύ πριν μας τα επιβάλει το κράτος με άθλιους νόμους και αστυνομικά μέτρα. Ουδέποτε κυκλοφορήσαμε με σερβιέτες προσώπου (αυτό είναι οι υφασμάτινες μάσκες) μηδενικής προστασίας, αλλά με μάρκες κατηγορίας τουλάχιστον Ν95 αποστειρωμένες και εγκεκριμένες, ενώ εγώ χρησιμοποιώ Ν98. Συνεπώς ότι ξαφνικά κόλλησα την κόρη και την γυναίκα μου, όπως και να το κάνουμε μου έπεσε βαρύ γιατί μέχρι και σήμερα 12 μέρες μετά τα πρώτα συμπτώματα δεν μπορώ να καταλάβω που και κυρίως πως την πάτησα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτές τις 12 μέρες δεν ήταν ο ιός αυτός καθ΄αυτός. Όχι ότι δεν έφθασε η στιγμή πολλές φορές να πω «ως εδώ ήταν» αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ο φόβος. Ο οποίος φόβος προήλθε και από την ενασχόληση με τα θέματα του ιού από την πρώτη στιγμή στις 5 Ιανουαρίου 2020 που έγραψα το πρώτο ποστ, ο οποίος θεωρούσα ότι ήταν ανύπαρκτος, αν τέλη όμως ουκ ολίγες φορές αυτές τις 12 με κατέβαλε, αλλά δεν με νίκησε.
Και δεν με νίκησε γιατί κάθε λεπτό που περνούσε μεγάλωνε το πείσμα.
Συμπεράσματα:
ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΓΡΙΠΗ. Τουλάχιστον όχι για πολλούς.
Ενισχύστε τον οργανισμό σας με κάθε τρόπο. Ο ισχυρός οργανισμός αποτελεί εγγύηση έναντι του ιού.
Τα μέτρα προστασίας ελάχιστα προσφέρουν.
Πάρτε το απόφαση ότι υπάρχει τεράστια πιθανότητα να κολλήσετε. Όποιος το πάρει απόφαση τουλάχιστον γλυτώνει από το άγχος και δημιουργεί αφοβία.
«Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό»
Φρήντριχ Νίτσε