 |
| Chickenonline / Pixabay |
Περικλής Νεάρχου
Πρέσβυς
ε.τ.
Η Κύπρος, διατηρώντας ως κράτος την κυριαρχία και τη διεθνή της υπόσταση, παρά την Τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή, μπορεί να διατηρεί και να αξιοποιεί τα διπλωματικά και στρατηγικά της ερείσματα και πλεονεκτήματα. Να ενεργεί ως υποκείμενο του διεθνούς πολίτικου και δικαιοκρατικου συστήματος, να συμμετέχει σε Διεθνείς Οργανισμούς, περιλαμβανόμενου του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, να αναπτύσσει διεθνείς σχέσεις και να συνάπτει συμμαχίες και να αξιοποιεί διεθνή κυριαρχικά δικαιώματα, όπως, μεταξύ άλλων, η οριοθέτηση της ΑΟΖ. Μπορεί, πρωτίστως, να κατοχυρώνει την ελευθεριά, την κυριαρχία και το μέλλον του Κυπριακού Ελληνισμού και ταυτόχρονα να συνεχίζει τον αγώνα κατά της Τουρκικής κατοχής.
Ετέθησαν από νωρίς, μετά το 1974, οι κίνδυνοι παγιώσεως της ντε φάκτο διχοτομήσεως του νησιού, με την πάροδο του χρόνου, και ότι ήταν επείγον να καταβληθεί γι ' αυτό κάθε προσπάθεια για την εξεύρεση μιας, οδυνηρής έστω, συμβιβαστικής λύσεως, η οποία θα απέτρεπε όμως το χειρότερο και θα διεσφαλιζε μια στοιχειώδη έστω ενότητα του νησιού, με επιστροφή στις εστίες τους ενός σημαντικού αριθμού προσφύγων, κατοχύρωση για όλους των βασικών ελευθερίων και δικαιωμάτων και επιστροφή στην Ελληνική πλευρά σημαντικού ποσοστού του κατεχόμενου εδάφους. Θα περιλαμβάνονταν, υποτίθεται, σ' αυτό το Μόρφου, η Αμμόχωστος και ενδεχομένως η Καρπασία.
Με το σκεπτικό αυτό και την ελπίδα επιστροφής εδαφών και προσφύγων, άρχισε ένας ατελείωτος κύκλος διακοινοτικών συνομολιων, που είχαν, μεταξύ άλλων, ως παράμετρο την αναστολή οποιασδήποτε διεθνούς εκστρατείας για το Κυπριακό, για να μη επηρεασθεί, υποτίθεται, το κλίμα των συνομιλιών και για να διευκολυνθεί η προσέγγιση, μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, που είναι προϋπόθεση για οποιαδήποτε "λύση".
Η αδιαλλαξία της Αγκύρας ήταν καταφανής από την αρχή και συνοψιζόταν στη στερεοτύπη θέση του Πρωθυπουργού της εισβολής Ετσεβιτ ότι "το Κυπριακό ελυθη, επί του εδάφους, το 1974". Παρ ' ολ ' αυτά, η Άγκυρα αξιοποίησε τις διακοινοτικές συνομιλίες για να επιδεικνύει δήθεν καλή θέληση, να παρουσιάζει το Κυπριακό ως διακοινοτικό θέμα και όχι ως θέμα εισβολής και κατοχής και για να αποσπά συνεχώς υποχωρήσεις από την Ελληνική πλευρά, επισείοντας το δόλωμα της επιστροφής εδαφών και προσπαθώντας να διασπάσει το Ελληνικό εσωτερικό μέτωπο.
Ο ξένος παράγων, με
προεξάρχουσα τη Βρετανική πλευρά,
ασκούσε συνεχώς πιέσεις στην Ελληνική
πλευρά να επιδείξει "ρεαλισμό" και
"πνεύμα συμβιβασμού", λαμβάνοντας
υπ'όψιν τα τετελεσμένα γεγονότα, που
δημιούργησε η Τουρκική εισβολή και τα
οποία παγιώνονταν με την πάροδο του
χρόνου.
Αποκορύφωμα των προσπαθειών
αυτών ήταν το σχέδιο Αναν, η απόπειρα
επιβολής του οποίου έγινε με εκβιαστική
σύνδεση της αποδοχής του με την ένταξη
της Κύπρου στην Ευρωπαικη Ένωση και με
ενεργό σύμπραξη σ' αυτό της Κυβερνήσεως
Σημιτη στην Ελλάδα.
Ο Κυπριακός λαός, στο σχετικό δημοψήφισμα, απέρριψε το σχέδιο αυτό, με συντριπτική πλειοψηφία, πέρα από κομματικές γραμμές και καθοδηγήσεις. Καθοριστικό ρόλο για τον σωστό προσανατολισμό του λάου, έπαιξε η πατριωτική στάση του αείμνηστου Πρόεδρου Τασσου Παπαδόπουλου, ο οποίος συνόψισε σε μια επιγραμματική φράση τον επικρεμμαμενο κίνδυνο, της καταλύσεως δηλαδή της Κυπριακής Δημοκρατίας. "Παρέλαβα κράτος", είπε, "δεν θα παραδώσω κοινότητα".
Ο κίνδυνος όμως αυτός, δυστυχώς, επανήλθε και επικρεμμεται πάλι πάνω από την Κύπρο. Οι ίδιες λογικές που είχαν επικρατήσει, πριν το 2004, και την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαικη Ένωση, επανήλθαν και μετά την ένταξη, με τη μορφή νέων διακοινοτικών συνομιλιών και νέων υποχωρήσεων της Ελληνικής πλευράς. Ανεδείχθη, για μια νέα φορά, το έλλειμμα στρατηγικής της Ελληνικής πλευράς. Η Κύπρος είχε επιτύχει να ενταχθεί στην Ευρωπαικη Ένωση, με το σύνολο του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα Τουρκικά στρατεύματα κατοχής μετετράπησαν, με την εξέλιξη αυτή, σε στρατεύματα κατοχής Ευρωπαικου εδάφους. Το κοινοτικό κεκτημένο οριοθετεί τις ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων όσων αναγνωρίζονται ως Ευρωπαίοι πολίτες. Οποιαδήποτε συζήτηση γι ' αυτά θα έπρεπε επομένως να είναι εντός των πλαισίων του Ευρωπαικου κεκτημένου.
Η Ελληνική όμως πλευρά άρχισε πάλι τις υποχωρησειςς και τις εκπτώσεις, που δίνουν άλλοθι και στους Ευρωπαίους εταίρους μας να παίρνουν θέση Ποντίου Πιλάτου και να συστήνουν πάλι διακοινοτικές συνομιλίες και συμβιβασμούς. Στο τιμόνι της Κύπρου βρίσκεται σήμερα ο Νίκος Αναστασιαδης, που το 2004, ως Αρχηγός του κόμματος του { ΔΗΣΥ }, εξεστρατευε κατά του Τασσου Παπαδόπουλου και υπέρ του σχεδίου Αναν. Σήμερα βρίσκεται ο ίδιος στη θέση που ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004 και καλείται να υπερασπίσει και να αποτρέψει την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποίαν επιχειρεί πάλι η Άγκυρα, με μια νέα έφοδο, με τη βοήθεια των Βρετανών, κατά πρώτο λόγο, συμμάχων της, αλλά, παρασκηνιακά, και άλλων άσπονδων φίλων και εταίρων μας.
Είναι τραγικό να εξαρτάται σήμερα η τύχη της Κύπρου από τον παλαιό θιασώτη του σχεδίου Αναν. Ο τελευταίος αντιμετωπίζει σήμερα επιπλέον το σκσνδαλο των "χρυσών διαβατηρίων", πρώτο θύμα του οποίου έγινε ο Πρόεδρος της Βουλής, μετά τις αποκαλύψεις του διεθνούς τηλεοπτικού σταθμού "Αλ Τζαζιρα" του φιλοτουρκικού Κατάρ. Είναι όμως ακόμη τραγικότερο ο Πρόεδρος Αναστασιαδης να υπερφαλαγγίζεται στην υποχωρητική γραμμή απέναντι στην Τουρκική πλευρά από την ίδια την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος ΔΗΣΥ, στο πρόσωπο του Πρόεδρου του Αβέρωφ, αλλά κυρίως από το υποτιθέμενο "αντί - ιμπεριαλιστικό" ΑΚΕΛ, που έχει ταυτισθεί κυριολεκτικά με τις βασικές Τούρκικες θέσεις στο Κυπριακό.
Για να μη νομίσει κανείς ότι υπάρχει σ' αυτό οποιαδήποτε υπερβολή η ανακρίβεια, μπορεί να ανατρέξει στην εφημερίδα "Χαραυγή" της τελευταίας Κυριακής, που είναι το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του κόμματος, και να διαβάσει τις θέσεις του ΑΚΕΛ στο Κυπριακό, όπως τις διεκηρυξε ο Γενικός Γραμματέας του Αντρος Κυπριανού. Αναφέρονται, π. χ., ως θέσεις του ΑΚΕΛ.
α. Η πολιτική ισοτιμία
και ίση κυριαρχία
β. Η εκ περιτροπής
Προεδρία
γ. Η συμφωνία με την Τουρκία,
πριν ακόμη από τη λύση του Κυπριακού,
για τη διέλευση, μεσώ Τουρκίας, του
αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από
την Ανατολική Μεσόγειο. Το ΑΚΕΛ παίρνει
δηλαδή θέση εναντίον του αγωγού EastMed.
δ. Διαπραγμάτευση με την Τουρκία για
την ΑΟΖ της Κύπρου, "μετά" τη λύση
του Κυπριακού, όταν δηλαδή η Κυπριακή
Δημοκρατία θα έχει υποκατασταθεί από
ένα συνομοσπονδιακό μόρφωμα δυο
ισοκυριαρχων μερών, το οποίο δεν θα
μπορεί να πάρει αποφάσεις, χωρίς την
επίνευση και τη συγκατάθεση της Αγκύρας.
Η Βρετανική διπλωματία, με το καπέλο του ΟΗΕ, τον Γ. Γραμματέα και τους εκπρόσωπους του οποίου στο Κυπριακό χειραγωγεί παρασκηνιακά, ασκειτην επιρροή της στη Λευκωσία και ειδικότερα στις ηγεσίες των δυο κομμάτων ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, για συμμετοχή σε μια "άτυπη" Πενταμερή Διάσκεψη. Όταν μάλιστα, η Τουρκική πλευρά θέτει απροκάλυπτα, ως προϋπόθεση, την αποδοχή από την Ελληνική πλευρά της ισοτητητας και της ίσης κυριαρχίας των δυο μερών, της Κυπριακής δηλαδή Δημοκρατίας και του ψευδοκράτους των κατεχόμενων.
Να συμμετάσχει η Ελληνική πλευρά σε τέτοιου είδους Διάσκεψη και με τέτοιους ορούς για να επιτύχει τι; Τη συνομοσπονδία με το ψευδοκράτος, υπό Τουρκική εγγύηση και στρατιωτική παρουσία, ως δήθεν "λύση" του Κυπριακού;
Η Άγκυρα ελίσσεται διπλωματικά και στο άλλο γενικότερο μέτωπο των Ελληνο - Τούρκικων σχέσεων. Εμφανίζεται ως διαλλακτική και δηλώνει ετοιμότητα να επαναλάβει τις "διερευνητικές συνομιλίες" με την Ελλάδα, προσπαθώντας να ουδετεροποιήσει τον Ευρωπαικο παράγοντα, να ενισχύσει τις σχέσεις της μ ' αυτόν και να δώσει διαμεσολαβητικό άλλοθι στις φιλικές της χώρες, με πρώτη τη Γερμανία. Τηρώντας επίσης στάση αναμονής απέναντι στον Αμερικάνικο παράγοντα μέχρι τη διευκρίνηση των πολίτικων που προτίθεται ν' ακολουθήσει αυτός στην περιοχή.
Δεν υπάρχει, βεβαίως, καμιά αμφιβολία για το είδος των συνομιλιών και του "διάλογου" που επιθυμεί η Άγκυρα. Η Ελλάδα δεν πρέπει ούτε να δελεασθεί από ψευδείς υποσχέσεις για δήθεν υπάρχουσες προοπτικές ούτε να δεχθεί να συζητήσει αδιαπραγμάτευτα θέματα, υπό πιέσεις και "παραινέσεις" τρίτων. Το σημαντικότερο γι αυτήν είναι η εκπομπή μηνύματος σταθερότητας και η αποφασιστική προώθηση της αμυντικής ισχύος της χωράς και των περιφερειακών στρατηγικών της συμμαχιών.
Στο πνεύμα αυτό, η Ελλάδα δεν έχει επίσης κανένα λόγο ούτε να υποστηρίζει Πενταμερή για την Κύπρο, με διαφαινόμενη "επιδιαιτησία" Γκουτερες, ούτε η ίδια να συμμετάσχει σε Πολυμερή Διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο. Μας αρκεί το υπάρχον διεθνές θαλάσσιο δίκαιο, το οποίο μονή η Τουρκία αμφισβητεί και δεν αποδέχεται.