Από: defence-point.gr - Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Ξεκινάμε από τα βασικά. Τα θεμελιώδη, που σε όλο τον κόσμο είναι και τα ευκόλως εννοούμενα. Το πρώτο που θα πρέπει να επισημάνουμε, είναι το ότι η συμμετοχή στο πρόγραμμα ανάπτυξης και παραγωγής ενός μαχητικού αεροπλάνου, προϋποθέτει συνθήκες, δεδομένες σε όλες τις χώρες στην Ευρώπη, οι οποίες ΔΕΝ υπάρχουν στην Ελλάδα. Ποιες είναι αυτές οι συνθήκες;
– Μακροχρόνιος σχεδιασμός. Και όταν λέμε μακροχρόνιος εννοούμε κάλυψη ελάχιστου χρονικού διαστήματος 20 – 25 τουλάχιστον ετών. Πράγμα που πολύ απλά σημαίνει ότι όταν αποφασιστεί η συμμετοχή από οποιαδήποτε κυβέρνηση, έχουν ληφθεί υπόψη επιχειρησιακοί παράγοντες, βιομηχανικοί και οικονομικοί. Αποφασίζεται λοιπόν από μία κυβέρνηση μίας κυρίαρχης και ανεξάρτητης χώρας, ότι η συμμετοχή θα αποδώσει συγκεκριμένο αριθμό αεροσκαφών που θα καλύψουν συγκεκριμένες επιχειρησιακές ανάγκες για συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Υπολογίζεται η συνολική δαπάνη, έστω και κατά προσέγγιση λόγω αναπροσαρμογών, τυχών καθυστερήσεων και άλλων παραγόντων, η αξία του έργου που θα αποσπάσει η εγχώρια βιομηχανία και κατ’ επέκταση ποιο μέρος αυτού του ποσού θα επιστρέψει στα κρατικά ταμεία, όπως και η προστιθέμενη αξία μέσω της τεχνογνωσίας που θα αποκτηθεί.
– Συνέπεια και συνέχεια λόγων και πράξεων. Την κυβέρνηση που έχουν διαδεχθεί άλλες πολλές, δεν την παρακάμπτουν ως προς τις αποφάσεις και τον τρόπο υλοποίησής τους. Όταν ένα κράτος έχει συνέπεια και συνέχεια, προέχει η επιτυχής υλοποίηση του προγράμματος, με το μέγιστο δυνατό επιχειρησιακό, βιομηχανικό και οικονομικό όφελος.
Φυσικά αυτό δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα. Γιατί όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του και ο Αλέξης Τσίπρας “δεν υπάρχει εθνική στρατηγική”! Παραλείποντας φυσικά να σχολιάσει ότι και οι κυβερνήσεις του ίδιου από το 2015 μέχρι το 2019, χωρίς στρατηγική λειτούργησαν στο κομμάτι αυτό.
Δεν είναι μόνο η σημερινή κυβέρνηση λοιπόν που την παραμονή της υπογραφής της σύμβασης για τις Belharra HN τον Ιούλιο του 2020, “θυμήθηκε” το ΣτΕ και τα αναδρομικά των συνταξιούχων, τη στιγμή που το Oruc Reis υλοποιούσε τις απειλές του Ερντογάν…
Το Πολεμικό Ναυτικό επί πολλά χρόνια ζητούσε μετ’ επιτάσεως μονάδες αεράμυνας περιοχής, όταν υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα ανακοίνωνε την πρόθεση της Ελλάδας για την προμήθεια φρεγατών FREMM για να έρθει ο διάδοχός του μετά από λίγους μόλις μήνες και να αποστείλει -κάτι σαν- LOR στις ΗΠΑ για… ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα MH-60R και πλοία παράκτιων επιχειρήσεων MMSC!
Η προγενέστερη του Αλέξη Τσίπρα, κυβέρνηση Σαμαρά, είχε εγκρίνει κονδύλι ύψους 140 εκατομμυρίων ευρώ για την υποστήριξη των Mirage 2000. Επί πέντε ολόκληρα χρόνια οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αρνήθηκαν να αποδώσουν αυτά τα χρήματα και καθήλωσαν το στόλο των μαχητικών του τύπου, καθιστώντας φυσικά άχρηστα και τα όπλα τους.
Η προγενέστερη του Αλέξη Τσίπρα, κυβέρνηση Σαμαρά, είχε ολοκληρώσει τη διαδικασία τροποποιήσεων της αρχικής σύμβασης προμήθειας των μέσων μεταφορικών ελικοπτέρων NH-90, προς όφελος του ελληνικού Δημοσίου (περιόριζαν τη ζημιά που είχε υποστεί για να ακριβολογούμε…) για να έρθει υπουργός του -και κυβερνητικός εταίρος- και να την ματαιώσει! Αποτέλεσμα είναι ακόμη να βρίσκονται καθηλωμένα τα λιγοστά ελικόπτερα του τύπου. Κλείνουμε την παρένθεση, γιατί είναι τόσα αυτά που μπορούμε να γράψουμε που θα ξεφύγουμε από το θέμα μας…
– Αξιοκρατική επιλογή στελεχών σε συνδυασμό με αποτίμηση έργου. Αντιλαμβάνεστε ότι υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει φυσικά η παραμικρή πιθανότητα να λάβει κανείς σοβαρά υπόψη του την Ελλάδα, ως αξιόπιστο εταίρο στο πρόγραμμα ανάπτυξης ενός μαχητικού. Ενός τόσο ακριβού και κρίσιμου συστήματος δηλαδή.
Παρότι η χώρα διαθέτει μια από τις κορυφαίες, σε όρους επιχειρησιακής ετοιμότητας και ικανότητας, αεροπορικές δυνάμεις του πλανήτη… Όσο η υποκρισία, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και παραδοχής λαθών και ο φεουδαρχισμός περισσεύουν, η ιστορία θα επαναλαμβάνεται. Τελεία και παύλα.
Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα εξουσίας, αντιλαμβάνονται τις ένοπλες δυνάμεις και την κρατική αμυντική βιομηχανία ως φέουδο (τσιφλίκι…) τους. Ως ένα ακριβό παιχνίδι που μπορούν να διαχειρίζονται προς ίδιον (ψηφοθηρικό κυρίως) όφελος, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Κυρίως χωρίς να δίνουν λογαριασμό στον Έλληνα φορολογούμενο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπάρχουν διαδικασίες, ή που όταν υπάρχουν, παρακάμπτονται…
Προσωπικά δεν είδαμε, για παράδειγμα, να αντιμετωπίζει κανείς οποιαδήποτε συνέπεια από το γεγονός ότι η σύμβαση για την υποστήριξη των Mirage 2000 καθυστέρησε περισσότερο από έξι μήνες για να φτάσει στα χέρια του Ελεγκτικού Συνεδρίου… Εκτός και αν και η ίδια η κυβέρνηση επιθυμούσε την καθυστέρηση!
Για όλους αυτούς τους λόγους, κανένας πραγματικά νοήμων επιστήμονας ή τεχνοκράτης δεν δέχεται να αναλάβει τη διοίκηση κρατικών αμυντικών βιομηχανιών. Πέραν του ότι θα γελούσε με το πακέτο αποζημίωσης για τις υπηρεσίες του. Διότι όποιος τις αποδέχεται, προφανώς δεν μπορεί να βρει ανταγωνιστικές αποδοχές στην ελεύθερη αγορά. Άρα δεν είναι και τόσο ανταγωνιστικός…
Η επιλογή γίνεται συνήθως μεταξύ παντελώς ξένων προς το αντικείμενο, κομματικών στελεχών. Τα οποία φυσικά ουδέποτε λογοδοτούν για τα πεπραγμένα τους και έτσι ο φαύλος αυτός κύκλος δεν κλείνει ποτέ. Ή όταν τελικά κλείσει, αυτό γίνεται υπό τους χειρότερους δυνατούς όρους για την τσέπη του Έλληνα φορολογούμενου…
Όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς, είναι πρακτικά αδύνατη υπό τις παρούσες συνθήκες, η συμμετοχή της Ελλάδας σε πρόγραμμα ανάπτυξης μαχητικού αεροπλάνου. Και φυσικά θα συνεχίσει να είναι και στα χρόνια που έρχονται, καθώς επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο.