Η "αφτιασίδωτη" ελληνική πραγματικότητα έχει μια θαυμάσια κομψότητα...

debra123 / pixabay

Το "αφτιασίδωτο" αποκλείει την παραποίηση της ζωής και η κομψότητα έχει τον άγριο ήχο της φωνής του τσεχωφικού Γερμολάι Λοπάχιν, που εξολοθρεύει το "βυσσινόκηπο" της παρακμής. Ο Έλληνας έχει χάσει την έννοια της πραγματικότητας. Οι "χαλκοπρόσωποι" της πολιτικής κατάφεραν να αφομοιώνεται ο Έλληνας μέσα στα γεγονότα που πλαταίνουν και δημιουργούν τις καταστάσεις-πλαίσια, που μας κρατούν το πέρασμα στην καθολική στάση ζωής μέσα στις βιωμένες πραγματικότητες.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Τα σύμβολα θρυμματίζονται, όπως τα φώτα του αυτοκινήτου στην ομίχλη. Δηλαδή χάνουν το στέρεο σχήμα. Αυτή η πολλότητα του νοήματος της ζωής του Έλληνα, όπως προβάλλει από διαπλασμένες καταστάσεις, τον οδηγεί στη δουλικότητα της προσαρμογής σε συγκεκριμένη θεώρηση. Και αποκτά την εξαιρετική ικανότητα να μυθοποιεί τα άμυθα και να απομυθοποιεί τα μυθοποιημένα.

Και τελικά διαπιστώνει, συνληθως εκ των υστέρων, ότι η ζωή του είναι γεμάτη ρωγμές που στπαζουν βλαστήμια, ιδρώτα, φόβο, ανασφάλεια, πονηριά, πουτανιά και το μεγάλο Τίποτα. Πέτυχε με τις επιλογές του το θάνατο των αξιών και τον εξοβολισμό των αξίων. Και το χειρότερο: δεν αισθάνεται ότι μετέχει μιας κάποιας ενοχής.

Δεν έχει την τόλμη της έναρθρης άρνησης. Και είναι περιττό να ειπωθεί ότι η τέλεια αλλοτρίωση έγινε κατάσταση. Αν ανασηκώσουμε τον καθωσπρεπισμό και την επιτήδευση και αφήσουμε ακάλυπτα και αφτιασίδωτα τα έργα του Έλληνα, τα σχήματα, τις ιδέες, χωρίς περιεχόμενο, τις διαδρομές του ανάλογα με τις επιταγές της συγκυρίας, θα φτάσουμε στην αιώρησή του.

Να ευθυγραμμίζει τη ζωή του μόνιμα πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί, νομίζοντας τάχατες ότι δεν κινδυνεύει, ενώ τον τρώει κατάβαθα όχι η απιστία, αλλά η έλλειψη του αντικειμένου της κάθε πίστης.
Ισοπέδωση ή κατεδάφιση που συνοδεύεται από ίση αδιαφορία. Τα ποσά παραμένουν "ευθέως ανάλογα" πάντα. Υπάρχουν στιγμές που το ποσόν της αδιαφορίας ξεπερνάει την αναλογία του όγκου της ισοπέδωσης θεσμών και αξιών. Τότε η ανισότητα μεγαλώνει μέσα μας και μας συντρίβει ανεπανόρθωτα.

Το μόνο αντίδοτο που κρατάμε και σ' αυτή τη συντριβή, είναι πάλι η ισόποση αδιαφορία μας για μας πιο προσωπικά. Από τον ανέλεο κόσμο, περνάμε στον ανέλεο εαυτό μας.

Στο βάθος όμως της καρδιάς κάθε λαού, κάποια ρωγμή ανοίγει το δρόμο στο φόβο. Ίσως αυτός ο φόβος να είναι το τελευταίο κράτημα στο εθνικό μας κατρακύλισμα. Πάντα ωστόσο ελλοχεύουν αυτεπάγγελτοι γυρολόγοι των ελπίδων, που κάνουν τη μηδενισμένη αναζήτηση αναγκαιότητα των λιμασμένων για άρτον και θεάματα...

Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω μπορεί να χαρακτηρίσει τούτη τη γραφίδα απαισιόδοξη. Απαισιόδοξος όμως δεν είναι εκείνος που θέτει τον δάκτυλο επί των ήλων. Απαισιόδοξος είναι εκείνος που αποφεύγει κάτι τέτοιο, πιστεύοντας ως άχρηστη και μάταιη την επισήμανση και την έρευνα.
Απαισιόδοξος δεν είναι εκείνος που βλέπει πέραν από την υφιστάμενη φθορά. Κυριότερα γνωρίζει ότι η φθορά βρίσκεται μέσα στην αφθαρσία, ότι το ναδίρ της πρώτης αποτελεί το ζενίθ της δεύτερης.