Είμαστε άχρηστοι κομπάρσοι στην τραγωδία της χώρας...

Pexels / pixabay

Ο λαός για να κυριαρχεί στη μοίρα του, ακόμη και σε περιόδους σκοταδισμού των συνειδήσεων από την πολύχρονη και επιδέξια πολιτική του χειραγώγηση, και πέραν της παροδικής του παραπλάνησης, δεν πρέπει να μαραίνεται στην περίπτυξη του φόβου και συχνά της κομματικής δουλείας που αστόχαστα χειροκρότησε. 

Του Στέλιου Συρμόγλου

Και ολίγιστοι αντιλαμβάνονται ότι έχουμε μπει στην περιοχή ενός φαύλου κύκλου, με την πολιτική αβελτηρία και την καιροσκοπία, την χρεωκοπία των αξιών και την έλλειψη εκείνου του πνεύματος της ευρωπαικής ενότητας. Με την πολιτική πονηρία να σφυρηλατεί μια εγωιστική αυτονομία, που διασπά κάθε αντίρροπη δύναμη. Όταν, με άλλες λέξεις, αποφασίζουν για την τύχη του λαού πολιτικοί της συμφοράς, που έρχονται σε άμεση ή έμμεση αντίθεση με τα πραγματικά συμφέροντα της ολότητας που πλασματικά εκπροσωπούν.

Από την επαύριο της οικονομικής κρίσης, σε τούτο τον ταλαιπωρημένο τόπο, έκανε την εμφάνισή της μια βελτιωμένη μορφή συγκεντρωτικής εξουσίας, ενός είδους φασιστικής νοοτροπίας.

Αυτό καταφαίνεται και τους τελευταίους μήνες με την "κρίση" του κοροναιού, όσο κι αν ενορχητρωμένα διασπείρεται ότι όλα αποφασίζονται για την "υγεία" μας, όπως και τα μνημόνια για τη "σωτηρία" μας.

Η μονοπώληση υπέρ ενός μικρού τμήματος του "λαού" του δικαιώματος να σκέπτεται και να ενεργεί εξ' ονόματος του συνόλου, χωρίς το σύνολο να παρέχει την έγκρισή του ή γιατί παγιδεύεται στο δίχτυ της προπαγάνδας, δημιουργεί μια βάση επιβίωσης των πολιτικών καιροσκόπων, αν και εμφανίζονατι σαν η γνήσια έκφραση των ηθικών συμφερόντων και επιδιώξεων του λαού. 

Με το λαό άχρηστο κομπάρσο στην τραγωδία της χώρας και όσοι σκεπτόμενοι 'Ελληνες να καταλήγουν με τη σιωπηρή ανοχή τους ακούσιοι συνυπεύθυνοι των λύσεων που επιχειρούνται σε βάρος του εθνικού συνόλου, παραδεχόμαστε έτσι όλοι μαζί την ανατροπή του ιστορικού νόμου της εξέλιξης των κοινωνιών που λειτουργεί μόνο με την ανεμπόδιστη σύγκρουση των αντιθέσεων. Για να δώσει από τη σύγκρουση τούτη τη νέα θέση, που γίνεται η σύνθεση των αντιφατικών δυνάμεων σε επίπεδο ανώτερο από το προηγούμενο.

Μόνο έτσι η δημοκρατία μπορεί να θεωρηθεί ταυτόσημη με την έννοια της κοινωνικής προόδου και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά και της εσωτερικής ευρυθμίας. Και μπορεί να δημιουργηθεί το πλαίσιο για τη βαθμιαία μεταβολή των κοινωνικών θεσμών και για πραγματικές μεταρρυθμίσεις.