 |
| Fotorech / pixabay |
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η πολιτική κι η ανικανότητα φθείρουν και διαφθείρουν τις εσώτατες δομές της κοινωνικής συνείδησης, που είναι η μόνη ικανή να οδηγήσει στην Ανάβλεψη. Ζούμε ως κοινωνία με την παγερή αδιαφορία του αναχωρητή, αν και με πλούσια κληρονομημένη ιστορική πείρα, τη μετατόπιση των αξίων και την επικράτηση των αναξίων σ'όλο το εύρος των τομέων της δημόσιας ευθύνης. Με τις παρωπίδες του εγώ, με όλα τα μικρά και τα ασήμαντα. Από την αγωνία του συνόλου απουσιάζει συνήθως η δική μας Αγωνία.
Η συνείδηση της ομαδικής ευθύνης, άρα και της ενοχής, ήταν ένα από τα επιτεύγματα της ολοκληρωτικής λογικής των κυβερνώντων. Το άλλο ήταν ο ευνουχισμός της σκέψης μας και της επιβολής της αδιαμαρτήρητης αποδοχής των όσων αποφασίζουν για μας και πριν από μας. Κι έτσι ως μέλη της κοινωνίας, μιας εξαθλιωμένης και φοβισμένης κοινωνίας, παύσαμε να αποτελούμε το δυναμικόν και αυθύπαρκτον πυρήνα της.
Το απότελεσμα; Η ομαδική υποταγή στο δράμα της ασυμφωνίας μας για όσα μας επιφυλάσσουν οι κρατούντες. Υποταγή στην αδυναμία μας για οργάνωση των ατομικών θελήσεων και υποταγή στην πολιτική μονοφωνία, που ισοπεδώνει την ολότητα.
Τι είμαστε; Μια αδιαμαρτύρητη κοινωνινή ομοιομορφία, με τη συμπλεγματική ανοχή καταστάσεων, με άκριτη αντιμετώπιση του πολιτικού μονολόγου. Είμαστε μια κοινωνία που έχει μεταβληθεί σε γαλέρα δουλοπαροίκων, που αποδεδειγμένα στεριώνει την εξουσία διαφόρων κατεργάρηδων.
Κι έτσι οι 'Ελληνες με βουβά μάτια, όπως οι αγελάδες στα σφαγεία, οδηγούνται στη "σφαγή" και στο κληρωθέν είδος της προσωπικής εξαφάνισης. Η Ελλάδα παραδίδεται στην ερημία και τη σιωπή. Ζούμε μ' όλη την αυτόχθονη συμφορά μας μια πραγματικότητα κοινωνικής ζωής. Και της ζωής αυτής είμαστε αδιάφοροι θεατές. Χωρίς συμμετοχή. Γιατί "συμμετοχή" σημαίνει σκέψη, σκέψη για ευθύνη και αντίδραση.