Για όσα "όλως τυχαίως" καταγγέλλονται για το χώρο του θεάματος, γιατί δεν "αγγίζουν" το χώρο της πολιτικής και της δημοσιογραφίας;

SmartTega / Pixabay

Με τους προβολείς να είναι επικεντρωμένοι στα παρασκήνια του θεάτρου και του θεάματος γενικότερα, με τον καταιγισμό καταγγελιών από γνωστούς και άγνωστους ηθοποιούς, για τον εξευτελισμό και την ταπείνωση που έχουν υποστεί μέχρι σeξουαλική παρενόχληση από άτομα του ίδιου χώρου, η ελληνική κοινωνία ζει για μια ακόμη φορά την αποθέωση της αυταπάτης και του αποπροσανατολισμού της από τα κυρίαρχα προβλήματα που διατρέχουν την "σπονδυλική στήλη" της. 

Του Στέλιου Συρμόγλου

Η αποκατάσταση της "κανονικότητας" λόγω κορονοϊού, με τη δραματική του έξαρση, που σκόπιμα παρουσιάζουν κυβέρνηση, στρατευμένοι λοιμωξιολόγοι των αντιφάσεων και δημοσιογράφοι της "ξεφτίλας", πλαισιώνεται από το χείμαρρο των καταγγελιών για όσα συμβαίνουν στο χώρο του θεάματος, ένα πλαίσιο που ενισχύει την αυταπάτη μιας κοινωνίας σε πλήρη σύγχυση και μονίμως μέσα στη μήτρα του φόβου.

Η αυταπάτη, όπως όλες οι αυταπάτες, είναι ένας πρόχειρος επίδεσμος των αισθήσεων που προοδευτικά τρίβεται και φθείρεται στη βίαιη επαφή με την πραγματικότητα. 

Στον διαβρωτικό τούτον καιρό, ωστόσο, "βολεύει" αυτούς που συντηρούν απονεκρωμένα τα αντανακλαστικά της κοινωνίας και παρουσιάζεται εύκολα να διατηρηθεί σαν ζωτική δύναμη αποπροσανατολισμού βίου.

Όσα εσχάτως καταγγέλλονται "όλως περιέργως" υπό μορφή χιονοστιβάδας, και δικαιολογημένα προσελκύουν την ευαισθησία της κοινής γνώμης, αφορούν μια "πραγματικότητα" παλαιόθεν γνωστή στο "λαμπερό" χώρο του θεάματος, αλλά κανείς δεν προσέγγιζε τούτη την πραγματικότητα.
"Ποτέ δεν είναι αργά", θα μπορούσε να αντιτάξει ένας ευαπάτητος παρατηρητής ή όσοι από το πλήθος "πέφτουν από τα σύννεφα" και ξυφουλκούν εναντίον των θυτών επιδεικνύοντας όψιμο ενδιαφέρον για τα υποτιθέμενα θύματα.

Οι άγονες λέξεις ωστόσο δεν αρκούν. Για να προικιστούν με διάρκεια σοβαρότητας πρέπει να βρίσκουν τη δικαίωσή τους στη συνείδηση. Και οι όψιμοι ευαίσθητοι μπροστά στο χείμαρρο των καταγγελιών, πρέπει επίσης να αντιληφθούν πως χρειάζονται μάτια άγρυπνα και καθαρά, που δεν τα θολώνει κανένα νέφος λέξεων απατηλών, διάθεση πραγματική για αποφυγή τέτοιων συμπεριφορών, διάθεση από εμπνοή και πάθος και πίστη, πίστη βαθύτατη προς την ηθικότητα.

Με τούτα τα όπλα δίνονται οι μάχες και σώζονται τα κλονιζόμενα οχυρά. Και σήμερα, όσο κι αν παρατηρείται μια όψιμη "επίδειξη" κοινωνικής ευαισθησίας για τις όποιες αθλιότητες στον επίμαχο χώρο του θεάματος, ούτε η πίστη ούτε η αυταπάτη της πίστης έχουν ερείσματα ικανά για να εξαλειφθούν τέτοιες συμπεριφορές . Σήμερα, οι πολλοί αρκούνται στην παρακολούθηση υπό μορφή σπερμολογίας και κουτσομπουλιού, και έχουν την αυταπάτη ότι αντιδρούν, έστω διατυπώνοντας ανάλαφρες απόψεις στα κοινωνικά δίκτυα.

Και οι τσαρλατάνοι της πολιτικής; Οι τσαρλατάνοι πολιτικοί και επίμονοι μεταπράτες των ελπίδων μιας κοινωνίας σε αποδυσπέτηση, σπεύδουν να "εκμεταλλευτούν" την έκρηξη των καταγγελιών...
Και οι δημοσιγράφοι των εξαγορασμένων συνειδήσεων; Οι δημοσιογράφοι μετατρέπονται σε "εισαγγελείς" και τιμητές, αποφεύγοντας να αναφερθούν στα του χώρου τους, που θυμίζει περιβάλλον βοθροειδές απ' όλες τις απόψεις, περιβάλλον όπου έχουν εμπεδωθεί πρακτικές ταπεινωτικών συμπεριφορών, εκβιαστικών διλημμάτων και σεξουαλικών παρενοχλήσεων συμπεριλαμβανομένων.

Αρποκράτεια σιωπή για όσα για χρόνια συμβαίνουν στον πολιτικό και δημοσιογραφικό χώρο, για όσα υφίστανται υφιστάμενοι μεγαλοδημοσιογράφων, για όσα απαιτούν και τελικά "απολαμβάνουν" εκδότες, φιλήδονοι καναλάρχες από νεαρές φιλόδοξες υπάρξεις ή και νεαρούς επίδοξους τηλεοπτικούς "αστέρες", αλλά και για κίναιδους και αρσενοκοίτες διαδρομιστές των πολιτικών γραφείων και κομμάτων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την "ηθική εικόνα" των κατά τα άλλα "άψογων" ηγετίσκων πολιτικών και των δημοσιογράφων, οι οποίοι με τόση "επιμέλεια" ανακαλύπτουν και αποκαλύπτουν τα κακώς κείμενα στο χώρο του θεάματος...

Και η κοινωνία; Η κοινωνία γίνεται αφελής συνοδοιπόρος των τσαρλατάνων υποριτών της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Κι όσοι θυμούνται τη γυναίκα του Λώτ δεν θέλουν να κοιτάζουν πίσω τους, αλλά και δεν μπορούν ούτε μπροστά να κοιτάξουν! Και άλλοι διατηρούν την αυταπάτη της "μεταβατικότητας", αλλά με τη στάση τους μεταβάλλουν τη μεταβατικότητα σε καθεστώς.

Και τούτη την ώρα, με τους πολιτικούς να πελαγοδρομούν και να ψεύδονται ασυστόλως, υποστηριζόμενοι από ανομολόγητα συμφέροντα, τους δημοσιογράφους που κάνουν επίδειξη ηθικής ετοιμότητας, ο καθείς μας οφείλει να μην εγλωβίζεται στην αυταπάτη και να αισθάνεται την ευθύνη του όχι απέναντι της ιστορίας που θα έρθει, αλλά απέναντι της ιστορίας που γράφεται από στιγμή σε στιγμή.

Όχι με απάθεια φοβική, όχι με διάθεση κουτσομπουλίστικη ή ανθρωποφαγική που μας την ενισχύουν καθημερινά οι "τεχνίτες" των πολιτικών προσαρμογών, όχι με προσπάθεια γαλήνης επίσης. Η γαλήνη και η ευπιστία ευνουχίζουν την ένταση της θέλησης, αποκοιμίζουν τα νεύρα. Κι εμείς θέλουμε και τη θέληση και τα νεύρα για να ολοκληρωθούμε μέσα στην ολοκλήρωση της κορυφαίας στιγμής, χωρίς να υφιστάμεθα την κοροϊδία...