Ελένη Παπαδοπούλου
Αυτοί οι τύποι που πάσχουν από το σύνδρομο του Ναπολέοντα, χωρίς τις χάρες του και τις ικανότητες του, ούτε κατά διάνοια, με τη μεγαλομανία έχουν την εντύπωση ότι μπορούν όχι μόνο να εμποδίζουν φυσιολογικές δραστηριότητες, αλλά και να τις χρονομετρούν.
Εκτιμούν πως μπορούν να εμποδίζουν την αναπνοή σε μέρη όπου δεν υπάρχει κόσμος, να εμποδίζουν την ζωή σε τόπους όπου δεν υπάρχει λόγος, να ρυθμίζουν τις οικονομικές και γενικές δραστηριότητες των ανθρώπων ανάλογα με το πώς θα τους ξημερώσει η σαδιστική τους διάθεση. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο θράσους και ασυδοσίας που πλέον πρέπει να το ψάξουν λίγο παραπάνω. Και μαζί κι όλοι αυτοί που σε κάθε καινούρια παράνοια πανηγυρίζουν, κι αν τους πουν να φορέσουν χαλινάρι, λουρί, φίμωτρο γιατί προστατεύει από τον κορονοϊό, θα σπεύσουν να το φορέσουν αγόγγυστα, ενώ θα εξυβρίζουν όποιον υπενθυμίσει τα όρια της παρέμβασης ενός κράτους, που σίγουρα δεν φτιάχτηκε για να βγάζει ο καθένας τα απωθημένα του στον κόσμο.