Είχε χτιστεί αρχικά από τον… Ξέρξη!
Το πολύ μακρινό 480 π.Χ ο Ξέρξης εισβάλλει στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι είναι θέμα χρόνου να κατακτηθεί ολόκληρη η περιοχή από τα πολυάριθμα στρατεύματά του και να αποτελέσει κομμάτι της Περσικής αυτοκρατορίας, της μεγαλύτερης που είχε δει ως τότε ο κόσμος.
Από: menshouse.gr
Σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά ποια ήταν τελικά η τύχη της εκστρατείας του και το πώς ο στρατός του υποχώρησε κακήν-κακώς για να επιστρέψει στα βάθη της Ασίας, αλλά η αλήθεια είναι πως περίπου 2.500 χρόνια πριν ο Πέρσης βασιλιάς δεν έδειχνε να ανησυχεί για πολλά πράγματα που σχετίζονταν με το πολεμικό μέρος της επιχείρησης.
Ένα από αυτά τα ελάχιστα εμπόδια που είχε διαπιστώσει ότι στέκονταν μπροστά του εντοπιζόταν στο θαλάσσιο τμήμα ανάμεσα στο νότιο Πήλιο και την Σκιάθο. Στο συγκεκριμένο σημείο οι Πέρσες είχαν χάσει πολλά πλοία την προηγούμενη φορά που είχαν επιχειρήσει ξανά να κατακτήσουν την Ελλάδα, με αποτέλεσμα ο νέος βασιλιάς να θελήσει να λάβει μέτρα. Στην περιοχή τα νερά φαίνονται «αθώα», αλλά στην πραγματικότητα οι κίνδυνοι που κρύβουν είναι τεράστιοι. Σε αυτό το στενό πέρασμα τα νερά είναι σε πολλά σημεία αβαθή, ενώ ο βαθμός επικινδυνότητας ανεβαίνει πολύ παραπάνω εξαιτίας των πολλών υφάλων που «παραμονεύουν», έτοιμοι να προκαλέσουν ζημιές σε κάθε πλεούμενο που πλησιάζει.
Ο πιο… διάσημος από αυτούς σήμερα αποκαλείται από τους ναυτικούς «Λευτέρης», αλλά στην αρχαιότητα (όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Ηρόδοτος) λεγόταν «Μύρμηξ» και ήταν το χειρότερο σημείο στο πλάτους 2,5 ναυτικών μιλίων πέρασμα ανάμεσα στην Σκιάθο και στην Μαγνησία, ενώ τα πράγματα προς την πλευρά του νησιού γίνονται ακόμη δυσκολότερα από τα αβαθή «Έλενα» (όπως τα ξέρουμε σήμερα) από τα οποία δεν είναι δυνατόν να περάσουν ούτε καν πλοιάρια με βάθος λιγότερο και από τα δύο μέτρα, πράγμα που φυσικά ίσχυε και για τις τριήρεις των Περσών.
Ο Ξέρξης τότε διέταξε τους ανθρώπους του να στήσουν εκεί στον «Λευτέρη», ακριβώς στη μέση του διαύλου, ένα αλεώριο που όντως σηκώθηκε στον αέρα και αποτέλεσε στην ουσία την πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη προσπάθεια κατασκευής ενός κτηρίου βοηθητικού στη ναυσιπλοΐα . Στην πραγματικότητα δηλαδή επρόκειτο για τον αρχαιότερο φάρο του κόσμου σε οποιαδήποτε μορφή και το χτίσιμό του προηγείται χρονικά σχεδόν 250 χρόνια από εκείνον της Αλεξάνδρειας!
Η κατασκευή του μόνο εύκολη δεν ήταν με βάση την τεχνολογία της εποχής αφού χρησιμοποιήθηκε δολομίτης από τα ορυχεία της Σηπιάδας, στο νότιο Πήλιο., ενώ το κάθε κομμάτι μπορεί να ζύγιζε ακόμη και 500 κιλά. Οπότε τόσο η μεταφορά του όσο και η απόπειρα να στηθεί στη συνέχεια αποτέλεσε ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα και παράλληλα μία μεγάλη νίκη για την μηχανική των Περσών. Ευτυχώς αυτή ήταν και μία από τις ελάχιστες που κατέγραψαν οι εισβολείς οι οποίοι στη συνέχεια κατατροπώθηκαν στα πεδία των μαχών. Φεύγοντας οι Πέρσες άφησαν λίγα πράγματα πίσω τους και ένα από αυτά ήταν και το περίφημο αλεώριο, που αποτέλεσε την βάση για τους φάρους που χτίστηκαν στη συνέχεια στην περιοχή.
Παρά τον εκσυγχρονισμό πάντως στις μεθόδους προειδοποίησης των πληρωμάτων των πλοίων, ο «Λευτέρης» ακόμη και σχετικά πρόσφατα συνέχισε να δημιουργεί προβλήματα και να ευθύνεται για ναυάγια στην περιοχή. Στις 12 Φεβρουαρίου 1931 θύμα του έπεσε το ατμόπλοιο «Βόλος» το οποίο εκτελούσε το δρομολόγιο Αμβούργο-Κωνσταντινούπολη. Η μεγάλη εμπειρία του καπετάνιου δεν στάθηκε ικανή να τα βάλει με τους θυελλώδεις ανέμους έντασης άνω των 10 μποφώρ, με συνέπεια την προσάραξη του πλοίου το οποίο παρέμεινε εκεί για τρεις μέρες χωρίς να βυθιστεί αλλά και χωρίς την δυνατότητα πλεύσης.
Το τελευταίο ανάλογο περιστατικό σημειώνεται το 1999 όταν ανάλογη τύχη είχε και το φορτηγό πλοίο ΒΕΡΑ που προσάραξε στα αβαθή & το ναυάγιό του παραμένει εκεί και προσβάσιμο από δύτες καθώς βρίσκεται σπασμένο στα δύο σε βάθος που κυμαίνεται από 17 έως 28 μέτρα και υπενθυμίζει τα λόγια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ο μεγάλος λογοτέχνης και διδάσκαλος του γένους είχε και αυτός αναφερθεί στο σημείο, γράφοντας στον «Φτωχό Άγιο» πως «ο Λευτέρης ηλευθέρωνε κατά καιρούς, απαλλάττων τα μεν πλοία του βάρους του φορτίου, τους δε ναυβάτας του προσκαίρου άχθους της ζωής»…
Το πολύ μακρινό 480 π.Χ ο Ξέρξης εισβάλλει στην Ελλάδα, θεωρώντας ότι είναι θέμα χρόνου να κατακτηθεί ολόκληρη η περιοχή από τα πολυάριθμα στρατεύματά του και να αποτελέσει κομμάτι της Περσικής αυτοκρατορίας, της μεγαλύτερης που είχε δει ως τότε ο κόσμος.
Από: menshouse.gr
Σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά ποια ήταν τελικά η τύχη της εκστρατείας του και το πώς ο στρατός του υποχώρησε κακήν-κακώς για να επιστρέψει στα βάθη της Ασίας, αλλά η αλήθεια είναι πως περίπου 2.500 χρόνια πριν ο Πέρσης βασιλιάς δεν έδειχνε να ανησυχεί για πολλά πράγματα που σχετίζονταν με το πολεμικό μέρος της επιχείρησης.
Ένα από αυτά τα ελάχιστα εμπόδια που είχε διαπιστώσει ότι στέκονταν μπροστά του εντοπιζόταν στο θαλάσσιο τμήμα ανάμεσα στο νότιο Πήλιο και την Σκιάθο. Στο συγκεκριμένο σημείο οι Πέρσες είχαν χάσει πολλά πλοία την προηγούμενη φορά που είχαν επιχειρήσει ξανά να κατακτήσουν την Ελλάδα, με αποτέλεσμα ο νέος βασιλιάς να θελήσει να λάβει μέτρα. Στην περιοχή τα νερά φαίνονται «αθώα», αλλά στην πραγματικότητα οι κίνδυνοι που κρύβουν είναι τεράστιοι. Σε αυτό το στενό πέρασμα τα νερά είναι σε πολλά σημεία αβαθή, ενώ ο βαθμός επικινδυνότητας ανεβαίνει πολύ παραπάνω εξαιτίας των πολλών υφάλων που «παραμονεύουν», έτοιμοι να προκαλέσουν ζημιές σε κάθε πλεούμενο που πλησιάζει.
Ο πιο… διάσημος από αυτούς σήμερα αποκαλείται από τους ναυτικούς «Λευτέρης», αλλά στην αρχαιότητα (όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Ηρόδοτος) λεγόταν «Μύρμηξ» και ήταν το χειρότερο σημείο στο πλάτους 2,5 ναυτικών μιλίων πέρασμα ανάμεσα στην Σκιάθο και στην Μαγνησία, ενώ τα πράγματα προς την πλευρά του νησιού γίνονται ακόμη δυσκολότερα από τα αβαθή «Έλενα» (όπως τα ξέρουμε σήμερα) από τα οποία δεν είναι δυνατόν να περάσουν ούτε καν πλοιάρια με βάθος λιγότερο και από τα δύο μέτρα, πράγμα που φυσικά ίσχυε και για τις τριήρεις των Περσών.
Ο Ξέρξης τότε διέταξε τους ανθρώπους του να στήσουν εκεί στον «Λευτέρη», ακριβώς στη μέση του διαύλου, ένα αλεώριο που όντως σηκώθηκε στον αέρα και αποτέλεσε στην ουσία την πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη προσπάθεια κατασκευής ενός κτηρίου βοηθητικού στη ναυσιπλοΐα . Στην πραγματικότητα δηλαδή επρόκειτο για τον αρχαιότερο φάρο του κόσμου σε οποιαδήποτε μορφή και το χτίσιμό του προηγείται χρονικά σχεδόν 250 χρόνια από εκείνον της Αλεξάνδρειας!
Η κατασκευή του μόνο εύκολη δεν ήταν με βάση την τεχνολογία της εποχής αφού χρησιμοποιήθηκε δολομίτης από τα ορυχεία της Σηπιάδας, στο νότιο Πήλιο., ενώ το κάθε κομμάτι μπορεί να ζύγιζε ακόμη και 500 κιλά. Οπότε τόσο η μεταφορά του όσο και η απόπειρα να στηθεί στη συνέχεια αποτέλεσε ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα και παράλληλα μία μεγάλη νίκη για την μηχανική των Περσών. Ευτυχώς αυτή ήταν και μία από τις ελάχιστες που κατέγραψαν οι εισβολείς οι οποίοι στη συνέχεια κατατροπώθηκαν στα πεδία των μαχών. Φεύγοντας οι Πέρσες άφησαν λίγα πράγματα πίσω τους και ένα από αυτά ήταν και το περίφημο αλεώριο, που αποτέλεσε την βάση για τους φάρους που χτίστηκαν στη συνέχεια στην περιοχή.
Παρά τον εκσυγχρονισμό πάντως στις μεθόδους προειδοποίησης των πληρωμάτων των πλοίων, ο «Λευτέρης» ακόμη και σχετικά πρόσφατα συνέχισε να δημιουργεί προβλήματα και να ευθύνεται για ναυάγια στην περιοχή. Στις 12 Φεβρουαρίου 1931 θύμα του έπεσε το ατμόπλοιο «Βόλος» το οποίο εκτελούσε το δρομολόγιο Αμβούργο-Κωνσταντινούπολη. Η μεγάλη εμπειρία του καπετάνιου δεν στάθηκε ικανή να τα βάλει με τους θυελλώδεις ανέμους έντασης άνω των 10 μποφώρ, με συνέπεια την προσάραξη του πλοίου το οποίο παρέμεινε εκεί για τρεις μέρες χωρίς να βυθιστεί αλλά και χωρίς την δυνατότητα πλεύσης.
Το τελευταίο ανάλογο περιστατικό σημειώνεται το 1999 όταν ανάλογη τύχη είχε και το φορτηγό πλοίο ΒΕΡΑ που προσάραξε στα αβαθή & το ναυάγιό του παραμένει εκεί και προσβάσιμο από δύτες καθώς βρίσκεται σπασμένο στα δύο σε βάθος που κυμαίνεται από 17 έως 28 μέτρα και υπενθυμίζει τα λόγια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ο μεγάλος λογοτέχνης και διδάσκαλος του γένους είχε και αυτός αναφερθεί στο σημείο, γράφοντας στον «Φτωχό Άγιο» πως «ο Λευτέρης ηλευθέρωνε κατά καιρούς, απαλλάττων τα μεν πλοία του βάρους του φορτίου, τους δε ναυβάτας του προσκαίρου άχθους της ζωής»…