Του Στέλιου Συρμόγλου
Όσο προσπαθεί κανείς να ανασύρει από τη σιωπή του χρόνου καίρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν την "προβατοποιημένη λογική" ενός μεγάλου πλειοψηφικού ρεύματος των νεοελλήνων, τόσο και δημιουργεί μια διαλεκτική οδυνόμενης αποκάλυψης, αλλά και τραγικής αμφισβήτησης γύρω από τη σημερινή πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Και η προσπάθεια καταλήγει σε μαρτυρία συνείδησης οριακής, που θέτει ερωτήματα επώδυνα, ενοχλητικά για τους πλείστους. Αμφισβητήσεις που απωθούνται μετά βδελυγμίας και αισθήματος αποτροπιασμού από τους "βολεμένους" στη θαλπωρή του εγωτισμού και της διασφάλισης των πολλών ή ολίγων κεκτημένων, αλλά που εν τέλει ανατρέπουν και αιμάσσουν πόνο.
Ακόμη και Έλληνες με έρμα ευθύνης έχουν περιτυχθεί την προβατοποιημένη μάζα από φόβο κι όχι από αγάπη. Και η μάζα τους έχει δεχθεί στους κόλπους της με διάθεση ανθρωποφαγική. Και βέβαια η αδιαμαρτύρητη κοινωνική ομοιομορφία μεταβάλλει τη χώρα σε μια γαλέρα δουλοπαροίκων, σκλάβων της ανασφάλειας. Και στερεώνει την εξουσία των διαφόρων κατεργάρηδων, ανεξαρτήτως της κομματικής ενδυμασίας τους.
Ζουν με άεργα όνειρα οι Έλληνες. Τα όνειρα του μέλλοντος δεν επιτρέπονται και δεν αφορούν τους πολλούς. Και τα "άεργα όνειρα" των Ελλήνων βολεύουν τους κυβερνώντες, γιατί δεν απαιτούν από κανέναν δέσμευση, απόφάσεις επί της ουσίας και μόχθο.
Αγλωσσία και αφασία, διαλεξία και τελικώς δυσαρμονία, είναι τα εμφανή συμπτώματα μιας καχεξίας που μαστίζει τα πάντοια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Ο τόπος έχει περιέλθει σε κατάσταση πολιτικής απάτης και αβελτηρίας. Και φτάσαμε στη σημερινή γελοιοποίηση κάθε έννοιας σοβαρότητας.
Και έχουμε το τραγελαφικό φαινόμενο....Ανίκανοι οι πολλοί να κρίνουν λένε πως νικήσανε. Ανίκανοι οι λίγοι να λογοκριθούν, επιδίδονται σε μια αμετροέπεια και σε μια σύγχυση των λέξεων που νικάει και το ύφος και το ήθος λαλούντων και αλάλων.